DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0107
Jan Gossaert
95
School dit voornaamste middel, om den rijkdom van ons
koloriet ten toon te spreiden, ons bij voorkeur ontnemen.
De dwaze roep ging uit, dat de Vlaming zijne figuren met
draperijen overlaadde, daar hij schuw, ja onbekwaam was,
om het naakte te schilderen. Alsof Matsijs dit verwijt niet
had voorkomen in zijne naakte figuren, zooals zijnen Christus
in De Graflegging, zijnen Sintjan den Evangelist en zijn
kindeken Jezus. Maar dat naakte, ofschoon niet van idealiteit
ontbloot, was al te waar, al te aangrijpend natuurlijk. Men
wilde een naakt, dat toen niet tot ons ras behoorde ; eene
gezochte vleeschelijke schoonheid, die' niet tot de ziel sprak,
maar waarop het oog zich naar hartewensch kon verlustigen.
In dien hartstochtelijken strijd van smaak en gedacht,
moest gewis het geringe getal der degelijke • kenners onzer
kunstnatuur het onderspit delven. De schitter van het nieuwe
verblindt immer de onervarenen, die de groote meerderheid
uitmaken. Onze eigene Meesters werden miskend, en alwie
zich op de kunst nog toelegde, snakte naar de lessen van ee-
nen vertegenwoordiger der zoo hooggeprezene Italiaansche
School.
Jan Gossaert was de eerste kunstenaar, niet alleen van
Antwerpen, maar van gansch Nederland, die er toe besloot
met eigene oogen de wondergewrochten der Italiaansche
Meesters te gaan beschouwen. Evenzoo was hij ook de eer-
ste, die van over de Alpen terug herwaarts kwam.
Het schemerde hem nog voor de oogen van al den
kunstglans, dien hij, gedurende zeven volle jaren, in verruk-
king had aangestaard. Hij dorst den blik op zijne Vlaamsche
Meesters, op zijne eigene scheppingen niet meer slaan, uit
vreeze van ontgoocheld te worden. Arme verblinde ! Hij
95
School dit voornaamste middel, om den rijkdom van ons
koloriet ten toon te spreiden, ons bij voorkeur ontnemen.
De dwaze roep ging uit, dat de Vlaming zijne figuren met
draperijen overlaadde, daar hij schuw, ja onbekwaam was,
om het naakte te schilderen. Alsof Matsijs dit verwijt niet
had voorkomen in zijne naakte figuren, zooals zijnen Christus
in De Graflegging, zijnen Sintjan den Evangelist en zijn
kindeken Jezus. Maar dat naakte, ofschoon niet van idealiteit
ontbloot, was al te waar, al te aangrijpend natuurlijk. Men
wilde een naakt, dat toen niet tot ons ras behoorde ; eene
gezochte vleeschelijke schoonheid, die' niet tot de ziel sprak,
maar waarop het oog zich naar hartewensch kon verlustigen.
In dien hartstochtelijken strijd van smaak en gedacht,
moest gewis het geringe getal der degelijke • kenners onzer
kunstnatuur het onderspit delven. De schitter van het nieuwe
verblindt immer de onervarenen, die de groote meerderheid
uitmaken. Onze eigene Meesters werden miskend, en alwie
zich op de kunst nog toelegde, snakte naar de lessen van ee-
nen vertegenwoordiger der zoo hooggeprezene Italiaansche
School.
Jan Gossaert was de eerste kunstenaar, niet alleen van
Antwerpen, maar van gansch Nederland, die er toe besloot
met eigene oogen de wondergewrochten der Italiaansche
Meesters te gaan beschouwen. Evenzoo was hij ook de eer-
ste, die van over de Alpen terug herwaarts kwam.
Het schemerde hem nog voor de oogen van al den
kunstglans, dien hij, gedurende zeven volle jaren, in verruk-
king had aangestaard. Hij dorst den blik op zijne Vlaamsche
Meesters, op zijne eigene scheppingen niet meer slaan, uit
vreeze van ontgoocheld te worden. Arme verblinde ! Hij