DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0279
Portretschilders
267
Hij vreesde dat zijne geliefde gade er later mocht door in
lijden komen of iets te verantwoorden hebben, en beval ze
onder zijne oogen te verbranden. Door zijn testament ver-
maakte hij zijne vrouw een paneeltje met « een exter op
de galgh, meenende met d'exter de clappighe tongen, die
hy de galgh toe eygende, » terwijl hij nog een gewrocht
bezat : Daer de waerheyt doorbreeckt, en dat hij
voor zijn meesterstuk hield. Wellicht had hij daarvan zoo
hoogen dunk, omdat het de vrije uiting was van zijn mensch-
lievend hart, in dit tijdvak van dwang en tyrannij, toen een
Alva ons volk den ijzeren zool in den nek hield gedrukt.
Wanneer Peter Breughel in 1569 stierf, liet hij twee
zonen na, om hem in het kunststrijdperk te vervangen.
Na den eigenaardigen Peter Breughel moeten wij de
portretschilders van zijnen tijd laten optreden, daar hunne
gewrochten wezentlijk de beste zijn, die in alle vakken onzer
toenmalige School werden voortgebracht. Het is opmerkens-
waardig, dat die zelfde Meesters, welke zulke karakter- en
levenlooze historische figuren maalden, een zoo treffend, zoo
waar en sprekend evenbeeld' konden leveren der personen,
die zich door hen lieten conterfeiten. Daarin ligt wel het be-
wijs, dat deVlaamsche schilder nimmer van de natuur mocht
afwijken en minder vertrouwen mocht op zijne verbeelding
dan op zijn oog. De eerstgekende Meesters der Vlaamsche
School waren dan ook reeds uitmuntende portretschilders,
en zelfs in den tijd van ontaarding onzer kunst, werd er
toch nog menig prachtig afbeeldsel op het paneel gebracht.
De eerste voorname portretschilders, die wij na Quinten
Matsijs en Joos van Cleve binnen Antwerpen aantreffen, zijn
de Key's. Willem Key, zoon van Adriaan, omstreeks i52o
267
Hij vreesde dat zijne geliefde gade er later mocht door in
lijden komen of iets te verantwoorden hebben, en beval ze
onder zijne oogen te verbranden. Door zijn testament ver-
maakte hij zijne vrouw een paneeltje met « een exter op
de galgh, meenende met d'exter de clappighe tongen, die
hy de galgh toe eygende, » terwijl hij nog een gewrocht
bezat : Daer de waerheyt doorbreeckt, en dat hij
voor zijn meesterstuk hield. Wellicht had hij daarvan zoo
hoogen dunk, omdat het de vrije uiting was van zijn mensch-
lievend hart, in dit tijdvak van dwang en tyrannij, toen een
Alva ons volk den ijzeren zool in den nek hield gedrukt.
Wanneer Peter Breughel in 1569 stierf, liet hij twee
zonen na, om hem in het kunststrijdperk te vervangen.
Na den eigenaardigen Peter Breughel moeten wij de
portretschilders van zijnen tijd laten optreden, daar hunne
gewrochten wezentlijk de beste zijn, die in alle vakken onzer
toenmalige School werden voortgebracht. Het is opmerkens-
waardig, dat die zelfde Meesters, welke zulke karakter- en
levenlooze historische figuren maalden, een zoo treffend, zoo
waar en sprekend evenbeeld' konden leveren der personen,
die zich door hen lieten conterfeiten. Daarin ligt wel het be-
wijs, dat deVlaamsche schilder nimmer van de natuur mocht
afwijken en minder vertrouwen mocht op zijne verbeelding
dan op zijn oog. De eerstgekende Meesters der Vlaamsche
School waren dan ook reeds uitmuntende portretschilders,
en zelfs in den tijd van ontaarding onzer kunst, werd er
toch nog menig prachtig afbeeldsel op het paneel gebracht.
De eerste voorname portretschilders, die wij na Quinten
Matsijs en Joos van Cleve binnen Antwerpen aantreffen, zijn
de Key's. Willem Key, zoon van Adriaan, omstreeks i52o