DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#1005
Te uiers edelman
de re galerij aan zijn Hof te bouwen. Slechts het Fransche
Hof vond geen en smaak in de geestige en schitterende vertol-
king van het Brabantsche boerenleven. Toen men Louis XIV
een paneeltje met typige landlieden van Teniers te bewon-
deren gaf, beging de groote Koning de dwaasheid dit meester-
stukje te veroordeelen met een : « Ote^-moi ces magots! »
Dat belette toch niet, dat onze kunstenaar bij vele andere
Koningen en Prinsen den meesten bijval bleef genieten ; ook
de Koningin van Zweden,Christina, en de Prins van Oranje,
Willem II, werden niet enkel zijne aanmoedigers, maar zij be-
tuigden hem hunne vriendschap. De eerste schonk hem
zelfs haar in goud gegoten portret aan eene halsketting van
hetzelfde metaal.
Al die huldeblijken hadden voor gevolg, dat onze geestige
boerenschilder zich eenen ijdelen hoogmoed in het hoofd stak.
Hij begon te beweren, dat een zijner overoud-grootvaders, te
Ath, in Henegouwen, een adellijk wapen had gedragen. Dit
gewichtig stuk bestond uit eenen zwarten klim menden beer
op een veld van goud en omringd door drie groene eikels.
Verblind door al de genoten vorstelijke gunsten, maakte onze
Teniers maar stoutweg gebruik van het blazoen, dat hem
ineens verhief tot den adelstand, waartoe ook Rubens en van
Dijck waren opgeklommen. Teniers' zeifadeling verwekte
natuurlijk opspraak in het vitzieke Antwerpen. De edelman-
schilder Jan Philips van Thielen lachte er hartelijk om.
De schilder Jan Baptist Borrekens, die nochtans de schoon-
broeder van Teniers was, kon de verwaande aanmatiging
maar niet verkroppen. Sedert acht jaren leefden de schoon-
broeders in vijandschap. De twist was ontstaan doordien
Teniers, op 2 Mei 1641, Borrekens ambtelijk deed afstellen
63
de re galerij aan zijn Hof te bouwen. Slechts het Fransche
Hof vond geen en smaak in de geestige en schitterende vertol-
king van het Brabantsche boerenleven. Toen men Louis XIV
een paneeltje met typige landlieden van Teniers te bewon-
deren gaf, beging de groote Koning de dwaasheid dit meester-
stukje te veroordeelen met een : « Ote^-moi ces magots! »
Dat belette toch niet, dat onze kunstenaar bij vele andere
Koningen en Prinsen den meesten bijval bleef genieten ; ook
de Koningin van Zweden,Christina, en de Prins van Oranje,
Willem II, werden niet enkel zijne aanmoedigers, maar zij be-
tuigden hem hunne vriendschap. De eerste schonk hem
zelfs haar in goud gegoten portret aan eene halsketting van
hetzelfde metaal.
Al die huldeblijken hadden voor gevolg, dat onze geestige
boerenschilder zich eenen ijdelen hoogmoed in het hoofd stak.
Hij begon te beweren, dat een zijner overoud-grootvaders, te
Ath, in Henegouwen, een adellijk wapen had gedragen. Dit
gewichtig stuk bestond uit eenen zwarten klim menden beer
op een veld van goud en omringd door drie groene eikels.
Verblind door al de genoten vorstelijke gunsten, maakte onze
Teniers maar stoutweg gebruik van het blazoen, dat hem
ineens verhief tot den adelstand, waartoe ook Rubens en van
Dijck waren opgeklommen. Teniers' zeifadeling verwekte
natuurlijk opspraak in het vitzieke Antwerpen. De edelman-
schilder Jan Philips van Thielen lachte er hartelijk om.
De schilder Jan Baptist Borrekens, die nochtans de schoon-
broeder van Teniers was, kon de verwaande aanmatiging
maar niet verkroppen. Sedert acht jaren leefden de schoon-
broeders in vijandschap. De twist was ontstaan doordien
Teniers, op 2 Mei 1641, Borrekens ambtelijk deed afstellen
63