DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0109
Zijne verbastering
der van Eycken, van Memling en Matsijs hem weer onder
het oog vielen, maakte hij vergelijkingen, die niet immer
in zijn voordeel uitliepen. Die groote Vlaamsche Meesters
was hij voorheen zoo goed als ter zijde gestreefd, en hoeverre
stond hij thans nog van de Italiaansche verwijderd! Zulke
overweging vervulde hem met spijt en schaamte. Terwijl
heel Antwerpen, ja, heel Nederland, naar zijn voorbeeld,
reikhalsde om de Zuiderlingen na te volgen, wilde hij in stilte
tot zijne eigene natuur terug. Schier in al zijne gewrochten
komen de goede hoedanigheden der oude vaderlandsche
School nog hunne plaats eischen, te midden van het uit-
heemsche schijnschoon, en daardoor toont hij, hoe diep het
hem rouwde van het goede spoor te zijn afgedwaald.
Echter was het kwaad gesticht. Gossaert kon niet meer
geheel terug, waar hij het wel wilde. De Italiaansche invloed
had zijn oog bedorven, zijnen smaak verbasterd ; hij was slaaf
geworden der uitheemsche kunstleer en bleef het tot hij te
Antwerpen stierf op 1 October 1532.
Hij, die eens zulke recht eigenaardige, dramatische tafe-
reeltjes leverde, vol kleurengloed en dichterlijke opvatting,
verspilde nu zijn kunstvermogen aan gewrochten als de
kleur- en karakterlooze Ecce Homo uit ons museum,
en aan onbegrepen heidensche onderwerpen, als Da naë
Jupiters gouden Regen ontvangende (Pinacotheek
van Munchen) en De Historie van Hercules. 1
1 Dit laatste tafereel, wiens spoor men thans verloren is, bleef gedurende de xvie eeuw
in het bezit van « Signor Bonaventura Michaëli, eoopman Lucquoys alhier t' Antwerpen. »
Op 13 Maart 1585 werd het in den inventaris zijner goederen als volgt beschreven :
«Noch een schoon taeffereel,wesende De Historie van Hercules, gemaeckt,zoo onder
daerop geschreven staet, bij Johannes Malbodius int jaer xvc dertich. » Buiten de reeds
vermelde tafereelen, bezit ons museum nog van hem een Vrouwenportret, de
Heilige Maagd met het Kindeken Jezus en het Afbeeldsel van Mar-
garetha van Oostenrijk.
7
der van Eycken, van Memling en Matsijs hem weer onder
het oog vielen, maakte hij vergelijkingen, die niet immer
in zijn voordeel uitliepen. Die groote Vlaamsche Meesters
was hij voorheen zoo goed als ter zijde gestreefd, en hoeverre
stond hij thans nog van de Italiaansche verwijderd! Zulke
overweging vervulde hem met spijt en schaamte. Terwijl
heel Antwerpen, ja, heel Nederland, naar zijn voorbeeld,
reikhalsde om de Zuiderlingen na te volgen, wilde hij in stilte
tot zijne eigene natuur terug. Schier in al zijne gewrochten
komen de goede hoedanigheden der oude vaderlandsche
School nog hunne plaats eischen, te midden van het uit-
heemsche schijnschoon, en daardoor toont hij, hoe diep het
hem rouwde van het goede spoor te zijn afgedwaald.
Echter was het kwaad gesticht. Gossaert kon niet meer
geheel terug, waar hij het wel wilde. De Italiaansche invloed
had zijn oog bedorven, zijnen smaak verbasterd ; hij was slaaf
geworden der uitheemsche kunstleer en bleef het tot hij te
Antwerpen stierf op 1 October 1532.
Hij, die eens zulke recht eigenaardige, dramatische tafe-
reeltjes leverde, vol kleurengloed en dichterlijke opvatting,
verspilde nu zijn kunstvermogen aan gewrochten als de
kleur- en karakterlooze Ecce Homo uit ons museum,
en aan onbegrepen heidensche onderwerpen, als Da naë
Jupiters gouden Regen ontvangende (Pinacotheek
van Munchen) en De Historie van Hercules. 1
1 Dit laatste tafereel, wiens spoor men thans verloren is, bleef gedurende de xvie eeuw
in het bezit van « Signor Bonaventura Michaëli, eoopman Lucquoys alhier t' Antwerpen. »
Op 13 Maart 1585 werd het in den inventaris zijner goederen als volgt beschreven :
«Noch een schoon taeffereel,wesende De Historie van Hercules, gemaeckt,zoo onder
daerop geschreven staet, bij Johannes Malbodius int jaer xvc dertich. » Buiten de reeds
vermelde tafereelen, bezit ons museum nog van hem een Vrouwenportret, de
Heilige Maagd met het Kindeken Jezus en het Afbeeldsel van Mar-
garetha van Oostenrijk.
7