DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0292
28o
Frans Pourbus op weg naar Italië
niet een ander museum van zijn vaderland een enkel dier
portretten, waarin men al zijn talent kan schatten. Het bui-
tenland is rijker aan zijne gewrochten van dien aard. Berlijn
bezit drie, en Weenen vijf prachtige conterfeitsels van Frans
Pourbus.
Volgens van Mander werden Frans Pourbus' verdiensten
ook vroegtijdig naar waarde geschat. Floris zelf placht reeds
somwijlen « half uyt ernst » van hem te zeggen : « Dit is mijn
Meester, oft, daer gaet mijn Meester. »
Ten jare 1566 scheen onze oorspronkelijke portret-
schilder insgelijks de dwaasheid te willen begaan van naar
Italië te trekken. Dat hij dit echter niet in ernst meende, bleek
spoedig. Hij kwam toen te Gent in het werkhuis van den
schilder-dichter Lucas de Heere, gansch in reisgewaad, om
van de kunstvrienden afscheid te nemen, alvorens over de
Alpen te trekken. Van Mander, die daar als leerling van
Meester de Heere, bij dit afscheidnemen tegenwoordig was,
vatte alras dat Pourbus niet vertrekken zou, daar « zijn
herte was ghebonden met de stricken der liefde. » Eer hij
verder doorreisde, wilde hij toch nog eens terug naar Ant-
werpen. Daar was het lanterfanten van den twintigjarigen
reiziger oogenblikkelijk verklaard. Pourbus was smoorlijk
verliefd op de nicht zijns Meesters, Suzanna Floris, de
dochter van den bouwmeester Cornelis Floris en Elisabeth
Machiels. Zoodra had de jonge deerne den teerbeminde niet
in reisgewaad gezien, of het smartwater ging aan het vloeien,
de beide verliefden hielden elkander snikkend aan het hart
gekneld en er werd eenparig besloten de reiskleederen maar
uit te schudden en voor een bruiloftspak te zorgen.
Frans Pourbus en Suzanna Floris verheugden zich in
Frans Pourbus op weg naar Italië
niet een ander museum van zijn vaderland een enkel dier
portretten, waarin men al zijn talent kan schatten. Het bui-
tenland is rijker aan zijne gewrochten van dien aard. Berlijn
bezit drie, en Weenen vijf prachtige conterfeitsels van Frans
Pourbus.
Volgens van Mander werden Frans Pourbus' verdiensten
ook vroegtijdig naar waarde geschat. Floris zelf placht reeds
somwijlen « half uyt ernst » van hem te zeggen : « Dit is mijn
Meester, oft, daer gaet mijn Meester. »
Ten jare 1566 scheen onze oorspronkelijke portret-
schilder insgelijks de dwaasheid te willen begaan van naar
Italië te trekken. Dat hij dit echter niet in ernst meende, bleek
spoedig. Hij kwam toen te Gent in het werkhuis van den
schilder-dichter Lucas de Heere, gansch in reisgewaad, om
van de kunstvrienden afscheid te nemen, alvorens over de
Alpen te trekken. Van Mander, die daar als leerling van
Meester de Heere, bij dit afscheidnemen tegenwoordig was,
vatte alras dat Pourbus niet vertrekken zou, daar « zijn
herte was ghebonden met de stricken der liefde. » Eer hij
verder doorreisde, wilde hij toch nog eens terug naar Ant-
werpen. Daar was het lanterfanten van den twintigjarigen
reiziger oogenblikkelijk verklaard. Pourbus was smoorlijk
verliefd op de nicht zijns Meesters, Suzanna Floris, de
dochter van den bouwmeester Cornelis Floris en Elisabeth
Machiels. Zoodra had de jonge deerne den teerbeminde niet
in reisgewaad gezien, of het smartwater ging aan het vloeien,
de beide verliefden hielden elkander snikkend aan het hart
gekneld en er werd eenparig besloten de reiskleederen maar
uit te schudden en voor een bruiloftspak te zorgen.
Frans Pourbus en Suzanna Floris verheugden zich in