DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0420
408
Van Veen als Meester
steilagiën, tooneelen, praalbogen en speelwagens, waarop onze
schoonste meisjes, van veertien tot zeventien jaar, werden
te pronk gesteld. Albert en Isabella ontvingen al die hulde,
en daarbij nog kostelijke giften en geschenken, met welge-
vallen. Zij waren kwistig in zoete woorden en schoone
beloften. Zij lieten ons Magistraat en onze burgerij alle hoop
koesteren ; doch het was eene ijdele hoop. Handel en nijver-
heid bleven gestremd, en zoo verviel de Scheldestad nog
immer dieper in ellende.
Otto van Veen, die tot al de versieringen voor de ont-
vangst der Aartshertogen had mogen bijdragen, vond daarbij
de meeste baat. Hunne Hoogheden waren dusdanig over den
edelman-kunstenaar tevreden, dat zij hem tot hunnen schil-
der verhieven en later ook tot Wardijn hunner munten, met
welke ambten hij vereerd bleef, tot hij op 6 Mei 1629 te
Brussel overleed.
Geen wonder dus, dat ook de jonge Rubens dien alge-
meen gevierden en vereerden kunstenaar tot Meester verkoos.
Echter, al was van Veen van adel, al mocht hij eene groote be-
schaving en geleerdheid bezitten en door al onze Landvoogden
geacht en gehuldigd zijn, toch was hij de schilder niet, wiens
lessen Rubens de hoogte hielpen bereiken, waarop hij eens
schitterde. Als kolorist was Meester Otto zonder uitstekende
hoedanigheden. Hij wilde of kon geen gebruik maken van
het echt Vlaamsch palet, met zijne volle, krachtige en
prachtige tonen, die Rubens alleen liefhad. Met het licht en
de schaduw ging hij wat behendiger om. Hij was verstandig
genoeg om een der eersten het zoogenaamd doorschijnend
donker toe te passen. Echter wist hij dit nog niet gansch
natuurlijk aan te brengen. Hij hield al te veel aan den beval-
Van Veen als Meester
steilagiën, tooneelen, praalbogen en speelwagens, waarop onze
schoonste meisjes, van veertien tot zeventien jaar, werden
te pronk gesteld. Albert en Isabella ontvingen al die hulde,
en daarbij nog kostelijke giften en geschenken, met welge-
vallen. Zij waren kwistig in zoete woorden en schoone
beloften. Zij lieten ons Magistraat en onze burgerij alle hoop
koesteren ; doch het was eene ijdele hoop. Handel en nijver-
heid bleven gestremd, en zoo verviel de Scheldestad nog
immer dieper in ellende.
Otto van Veen, die tot al de versieringen voor de ont-
vangst der Aartshertogen had mogen bijdragen, vond daarbij
de meeste baat. Hunne Hoogheden waren dusdanig over den
edelman-kunstenaar tevreden, dat zij hem tot hunnen schil-
der verhieven en later ook tot Wardijn hunner munten, met
welke ambten hij vereerd bleef, tot hij op 6 Mei 1629 te
Brussel overleed.
Geen wonder dus, dat ook de jonge Rubens dien alge-
meen gevierden en vereerden kunstenaar tot Meester verkoos.
Echter, al was van Veen van adel, al mocht hij eene groote be-
schaving en geleerdheid bezitten en door al onze Landvoogden
geacht en gehuldigd zijn, toch was hij de schilder niet, wiens
lessen Rubens de hoogte hielpen bereiken, waarop hij eens
schitterde. Als kolorist was Meester Otto zonder uitstekende
hoedanigheden. Hij wilde of kon geen gebruik maken van
het echt Vlaamsch palet, met zijne volle, krachtige en
prachtige tonen, die Rubens alleen liefhad. Met het licht en
de schaduw ging hij wat behendiger om. Hij was verstandig
genoeg om een der eersten het zoogenaamd doorschijnend
donker toe te passen. Echter wist hij dit nog niet gansch
natuurlijk aan te brengen. Hij hield al te veel aan den beval-