DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0439
Vin een io weigert \ijn puikstuk
ditmaal op den muur zeiven en in matte kleuren, waarop
het ongunstig vallend licht niet meer verblindend zou weer-
kaatsen. Zijn tafereel, dat, alhoewel een puikstuk, niet ge-
schikt was om in de Santa Mariakerk te prijken, had hij zoo
graag door Vincenzo zien aankoopen, daar deze nog geene
enkele oorspronkelijke schilderij van hem in bezit had. Met
dit inzicht schreef hij toen recht hoffelijk naar Mantua : « Ik
herinner mij, dat mijn Hoogedel geborene Heer de Hertog
en zijne Doorluchtige Vrouwe mij destijds hebben gezegd,
dat zij een tafereel van mij wilden bezitten voor hunne galerij
der schilders. Ik beken dat, aangezien Hunne Hoogheden mij
zulke eer willen bewijzen, het mij wel aangenaam zou wezen,
indien zij dit tafereel namen, zonder twijfel sedert lang mijn
beste gewrocht. Bovendien ben ik niet meer geneigd een
andermaal dergelijke studiepoging te doen ; en, zelfs dan
wanneer ik dit zou willen, zou ik er misschien niet meer zoo
goed in gelukken. Mijn werk zou wel op zijne plaats wezen
m die galerij, waar men het streven en de pogingen van zoo-
vele wakkere kunstenaars hervindt. Wat den prijs betreft,
schoon op 800 kronen bepaald, zou ik die waardeering te
Rome gedaan, niet voor grondslag nemen ; maar ik zou mij
altijd gedragen volgens het goeddunken Zijner Hoogheid. »
Welnu, het goeddunken Zijner Hoogheid was het aanbod
van Rubens onvoorwaardelijk van de hand te wijzen. Het
tafereel werd gezien noch geschat, maar blindelings geweigerd
voor de galerij van Mantua. Die verwerping van zijn zoo
uitgelezen gewrocht moet Rubens des te kwetsender zijn
gevallen, daar hij in dit zelfde oogenblik, namens zijnen
meester, met zekeren Romeinschen schilder Christoforo Porno-
rancio moest onderhandelen over het leveren eener schilderij
ditmaal op den muur zeiven en in matte kleuren, waarop
het ongunstig vallend licht niet meer verblindend zou weer-
kaatsen. Zijn tafereel, dat, alhoewel een puikstuk, niet ge-
schikt was om in de Santa Mariakerk te prijken, had hij zoo
graag door Vincenzo zien aankoopen, daar deze nog geene
enkele oorspronkelijke schilderij van hem in bezit had. Met
dit inzicht schreef hij toen recht hoffelijk naar Mantua : « Ik
herinner mij, dat mijn Hoogedel geborene Heer de Hertog
en zijne Doorluchtige Vrouwe mij destijds hebben gezegd,
dat zij een tafereel van mij wilden bezitten voor hunne galerij
der schilders. Ik beken dat, aangezien Hunne Hoogheden mij
zulke eer willen bewijzen, het mij wel aangenaam zou wezen,
indien zij dit tafereel namen, zonder twijfel sedert lang mijn
beste gewrocht. Bovendien ben ik niet meer geneigd een
andermaal dergelijke studiepoging te doen ; en, zelfs dan
wanneer ik dit zou willen, zou ik er misschien niet meer zoo
goed in gelukken. Mijn werk zou wel op zijne plaats wezen
m die galerij, waar men het streven en de pogingen van zoo-
vele wakkere kunstenaars hervindt. Wat den prijs betreft,
schoon op 800 kronen bepaald, zou ik die waardeering te
Rome gedaan, niet voor grondslag nemen ; maar ik zou mij
altijd gedragen volgens het goeddunken Zijner Hoogheid. »
Welnu, het goeddunken Zijner Hoogheid was het aanbod
van Rubens onvoorwaardelijk van de hand te wijzen. Het
tafereel werd gezien noch geschat, maar blindelings geweigerd
voor de galerij van Mantua. Die verwerping van zijn zoo
uitgelezen gewrocht moet Rubens des te kwetsender zijn
gevallen, daar hij in dit zelfde oogenblik, namens zijnen
meester, met zekeren Romeinschen schilder Christoforo Porno-
rancio moest onderhandelen over het leveren eener schilderij