DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0440
428
Rubens moeder in doodsgevaar
voor de kapel der Hertoginne van Mantua. Aldus werd een
puikstuk van Rubens afgewezen voor het werk van eenen
schilder, wiens naam men thans in Rome zelf vergeten heeft.
Wat erger is, onze Vlaamsche kunstenaar, die toen geld be-
hoefde, vond niet eens gelegenheid om in Italië zijne schep-
ping aan den man te brengen. Hij was verplicht ze later
onverkocht naar zijn vaderland te sturen.
Toen de Hertog van Mantua in den Zomer van 1608,
ten tweeden male, maar dan in ernst, besloot naar de Neder-
landen te trekken, liet hij Rubens, welke hem op die reis van
grooten dienst kon zijn, onverwittigd in Rome. Vincenzo
was dus overtuigd, dat hij zijnen schilder niet naar behooreh
behandelde, vermits hij vreesde hem te zien ontsnappen in
het Vlaamsche vaderland. De Heer van Mantua reisde bij
kleine tochtjes. Hij hield stil in elke stad, waar er iets merk-
waardigs te zien was. Op 3o Augustus 1608 schreef onze
Vorst Albert aan de Antwerpsche regeering, dat zijn « Cousin »
de Hertog van Mantua zich te Brussel bevond, en daar Maan-
dag morgend vertrekken zou, om Antwerpen te gaan bezich-
tigen. Hij beval onzen Wethouderen spoedig de stadssloepen
tot Willebroek te sturen, om Zijne Hoogheid en zijn gevolg
daar te gaan afhalen en hoffelijk te ontvangen. Ons Magis-
traat kweet zich heerlijk van die taak; want het bood Vincenzo
een banket aan, dat niet min dan 719 ponden 7 schellingen en
6 penningen kostte.
De Hertog van Mantua verbleef tot 17 September binnen
de Scheldestad; en, terwijl hij langs Frankrijk naar Italië we-
derkeerde, ontving Rubens te Rome de onvoorziene en 'ver-
pletterende tijding, dat zijne oude moeder gevaarlijk ziek lag.
Ditmaal gaf zijn moederlievend hart hem kracht genoeg, om
Rubens moeder in doodsgevaar
voor de kapel der Hertoginne van Mantua. Aldus werd een
puikstuk van Rubens afgewezen voor het werk van eenen
schilder, wiens naam men thans in Rome zelf vergeten heeft.
Wat erger is, onze Vlaamsche kunstenaar, die toen geld be-
hoefde, vond niet eens gelegenheid om in Italië zijne schep-
ping aan den man te brengen. Hij was verplicht ze later
onverkocht naar zijn vaderland te sturen.
Toen de Hertog van Mantua in den Zomer van 1608,
ten tweeden male, maar dan in ernst, besloot naar de Neder-
landen te trekken, liet hij Rubens, welke hem op die reis van
grooten dienst kon zijn, onverwittigd in Rome. Vincenzo
was dus overtuigd, dat hij zijnen schilder niet naar behooreh
behandelde, vermits hij vreesde hem te zien ontsnappen in
het Vlaamsche vaderland. De Heer van Mantua reisde bij
kleine tochtjes. Hij hield stil in elke stad, waar er iets merk-
waardigs te zien was. Op 3o Augustus 1608 schreef onze
Vorst Albert aan de Antwerpsche regeering, dat zijn « Cousin »
de Hertog van Mantua zich te Brussel bevond, en daar Maan-
dag morgend vertrekken zou, om Antwerpen te gaan bezich-
tigen. Hij beval onzen Wethouderen spoedig de stadssloepen
tot Willebroek te sturen, om Zijne Hoogheid en zijn gevolg
daar te gaan afhalen en hoffelijk te ontvangen. Ons Magis-
traat kweet zich heerlijk van die taak; want het bood Vincenzo
een banket aan, dat niet min dan 719 ponden 7 schellingen en
6 penningen kostte.
De Hertog van Mantua verbleef tot 17 September binnen
de Scheldestad; en, terwijl hij langs Frankrijk naar Italië we-
derkeerde, ontving Rubens te Rome de onvoorziene en 'ver-
pletterende tijding, dat zijne oude moeder gevaarlijk ziek lag.
Ditmaal gaf zijn moederlievend hart hem kracht genoeg, om