DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0686
674
De beroemdste on^er dierenschilders
nze jonge meester te Antwerpen terug, en dan onderscheidde
hij zich als een uitstekend schilder. Aanvankelijk maalde hij
dood wild, gevogelte, fruit, groenten, ja, gansche spijs-
kamers, waarin kat en hond loerden op eene lekkere brok.
De keus van Snijders' genre was nog al natuurlijk. In de
voorraadskamer zijner moeder vond hij immers al de noodige
schilderachtige voorwerpen tot het samenstellen van een prach-
tig stilleven- of doode-natuurstuk. Nauwelijks kwam Snijders
in aanraking met Rubens, of deze ried hem de dieren den
eeuwigen slaap niet te laten genieten, maar ze integendeel
ondereen te laten worstelen of door den jager en zijne honden
te laten vervolgen. Snijders begreep dien wenk zoo wel, dat hij
de meest levensvolle, de krachtdadigste onzer dierenschilders
is geworden. Al zijne voorstellingen zijn op natuurgrootte, met
waarheid en stoutheid weergegeven. Het deert hem weinig
of de groep zijner bloedige worstelaars regelmatig of bevallig
ineen zit. Hij laat zijne verwoede dieren aanvallen en afslaan,
opvliegen en hals over kop tuimelen, zoodat de vervoerde aan-
schouwer de schoonheid van vorm en lijn vergeet, om slechts
de kloeke natuurlijkheid der handeling te kunnen bewonderen.
In zijne wijze van penseelen is Snijders breed en keurig tevens.
Zijn koloriet is schitterend en soms zoo rijk en krachtig als
dat van Rubens, terwijl hij met de lichtspeling ook dezelfde
wonderen verricht als de Oppermeester. In het voorstellen
van menschenbeelden had Snijders zich nimmer geoefend, en
daarom schilderde Rubens de figuren in zijne tafereelen. Het
museum van den Haag bevat van Frans Snijders eeii stuk,
Wild en Vruchten op eene tafel, waarbij een jager van
Rubens, en eene Hertenjacht met landschap en figuren van
denzelfden medewerker. Ook te Berlijn prijkt eene Her-
De beroemdste on^er dierenschilders
nze jonge meester te Antwerpen terug, en dan onderscheidde
hij zich als een uitstekend schilder. Aanvankelijk maalde hij
dood wild, gevogelte, fruit, groenten, ja, gansche spijs-
kamers, waarin kat en hond loerden op eene lekkere brok.
De keus van Snijders' genre was nog al natuurlijk. In de
voorraadskamer zijner moeder vond hij immers al de noodige
schilderachtige voorwerpen tot het samenstellen van een prach-
tig stilleven- of doode-natuurstuk. Nauwelijks kwam Snijders
in aanraking met Rubens, of deze ried hem de dieren den
eeuwigen slaap niet te laten genieten, maar ze integendeel
ondereen te laten worstelen of door den jager en zijne honden
te laten vervolgen. Snijders begreep dien wenk zoo wel, dat hij
de meest levensvolle, de krachtdadigste onzer dierenschilders
is geworden. Al zijne voorstellingen zijn op natuurgrootte, met
waarheid en stoutheid weergegeven. Het deert hem weinig
of de groep zijner bloedige worstelaars regelmatig of bevallig
ineen zit. Hij laat zijne verwoede dieren aanvallen en afslaan,
opvliegen en hals over kop tuimelen, zoodat de vervoerde aan-
schouwer de schoonheid van vorm en lijn vergeet, om slechts
de kloeke natuurlijkheid der handeling te kunnen bewonderen.
In zijne wijze van penseelen is Snijders breed en keurig tevens.
Zijn koloriet is schitterend en soms zoo rijk en krachtig als
dat van Rubens, terwijl hij met de lichtspeling ook dezelfde
wonderen verricht als de Oppermeester. In het voorstellen
van menschenbeelden had Snijders zich nimmer geoefend, en
daarom schilderde Rubens de figuren in zijne tafereelen. Het
museum van den Haag bevat van Frans Snijders eeii stuk,
Wild en Vruchten op eene tafel, waarbij een jager van
Rubens, en eene Hertenjacht met landschap en figuren van
denzelfden medewerker. Ook te Berlijn prijkt eene Her-