DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.20670#0736
724
Frans Hals en Antoon van Dijck
en Antoon beval hem, kort en goed zijne beeltenis te maken,
daar hij aanstonds voort moest reizen. Zonder dralen zette
Hals zich voor den ezel. Hij schetste en borstelde, toetste en
temperde ; en binnen de halve uur verzocht hij den jonker
op te staan, om te zien of hem 't portret behaagde. Verrast
door zooveel handigheid, kwam Antoon naderbij en stond
getroffen voor zijn evenbeeld, dat zoo meesterlijk als snel op
het paneel was getooverd. Van zijne verbazing bekomen,
verklaarde hij op lossen toon : « Maar als het dan toch zoo
gemakkelijk gaat, wil ik ook eens beproeven üw portret te
malen. » Hij vatte een doek, plaatste het op den ezel, en ver-
zocht Hals vóór hem te gaan zitten. Deze glimlachte medelij-
dend, doch vlijde zich gelaten als model in den zwaren
spaanschlederen zetel. Echter, toen Hals het heerken de fijne
handjes ontblooten en palet en penseelen aanvatten zag, be-
greep hij spoedig, dat die vingeren niet voor de eerste maal
het kunstgereedschap behandelden. De eerst zoo loszinnige
jonker staarde hem nu aan met bezielden blik. Hij zag hem
zonder aarzelen de verven mengen en als schermen met de
borstels. Nog meer was hij verrast, als het eensklaps klonk :
« 't Is klaar ! » Hals wipte uit den zetel naar den ezel. Bij het
zien van zijn uitgelezen portret ontsnapte hem : « Gij zijt van
Dijck, want niemand anders kan het zoo ! - en de beide groot-
ste portretschilders vlogen in elkanders armen.
Het oponthoud van onzen Antwerpschen meester in
Holland was van korten duur. Nog in dezelfde maand van
zijn vertrek uit het vaderland bevond hij zich reeds te Londen;
want, te rekenen van 1 April 1682, ontving Edward Norgate,
de kunstverzamelaar des graven van Arundel, van 's Konings
wege, een hulpgeld van 15 schellingen daags, voor het voeden
Frans Hals en Antoon van Dijck
en Antoon beval hem, kort en goed zijne beeltenis te maken,
daar hij aanstonds voort moest reizen. Zonder dralen zette
Hals zich voor den ezel. Hij schetste en borstelde, toetste en
temperde ; en binnen de halve uur verzocht hij den jonker
op te staan, om te zien of hem 't portret behaagde. Verrast
door zooveel handigheid, kwam Antoon naderbij en stond
getroffen voor zijn evenbeeld, dat zoo meesterlijk als snel op
het paneel was getooverd. Van zijne verbazing bekomen,
verklaarde hij op lossen toon : « Maar als het dan toch zoo
gemakkelijk gaat, wil ik ook eens beproeven üw portret te
malen. » Hij vatte een doek, plaatste het op den ezel, en ver-
zocht Hals vóór hem te gaan zitten. Deze glimlachte medelij-
dend, doch vlijde zich gelaten als model in den zwaren
spaanschlederen zetel. Echter, toen Hals het heerken de fijne
handjes ontblooten en palet en penseelen aanvatten zag, be-
greep hij spoedig, dat die vingeren niet voor de eerste maal
het kunstgereedschap behandelden. De eerst zoo loszinnige
jonker staarde hem nu aan met bezielden blik. Hij zag hem
zonder aarzelen de verven mengen en als schermen met de
borstels. Nog meer was hij verrast, als het eensklaps klonk :
« 't Is klaar ! » Hals wipte uit den zetel naar den ezel. Bij het
zien van zijn uitgelezen portret ontsnapte hem : « Gij zijt van
Dijck, want niemand anders kan het zoo ! - en de beide groot-
ste portretschilders vlogen in elkanders armen.
Het oponthoud van onzen Antwerpschen meester in
Holland was van korten duur. Nog in dezelfde maand van
zijn vertrek uit het vaderland bevond hij zich reeds te Londen;
want, te rekenen van 1 April 1682, ontving Edward Norgate,
de kunstverzamelaar des graven van Arundel, van 's Konings
wege, een hulpgeld van 15 schellingen daags, voor het voeden