DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Wspomnienia pośmiertne
DOI Artikel:Kalinowski, Konstanty: Gwido Chmarzyński: 1906-1973
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48044#0093
GWIDO CHMARZYŃSKI
1906—1973
W dniu 30 lipca 1973 r. zmarł w Kamieniu Po-
morskim dr filozofii Gwido Chmarzyński, profesor
nadzwyczajny historii sztuki w Katedrze Historii
Sztuki Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu,
członek Komitetu Nauk o Sztuce PAN, przewodni-
czący Wydziału Nauk o Sztuce Poznańskiego Towa-
rzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu, kustosz hono-
rowy działu sztuki średniowiecznej Muzeum Narodo-
wego w Poznaniu i członek Państwowej Rady Muzeal-
nej, wybitny znawca kultury i sztuki średniowiecza
europejskiego, wychowawca wielu pokoleń polskich
historyków sztuki, odznaczony za zasługi przy odbu-
dowie polskiego muzealnictwa i konserwatorstwa
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Gwido Chmarzyński urodził się 20.VII.1906 r. w
Nakle n. Notecią. Gimnazjum ukończył w Poznaniu
w r. 1924 i rozpoczął studia historii sztuki na Uni-
wersytecie Warszawskim, a następnie kontynuował
je na Uniwersytecie Poznańskim, rozszerzając równo-
cześnie swoje zainteresowania także na muzykologię.
Studia uniwersyteckie uzupełnił krótkim pobytem na
Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1929 r.
uzyskał na Uniwersytecie Poznańskim absolutorium
w zakresie historii sztuki i muzykologii, a w r. 1932
w tejże Uczelni obronił dysertację doktorską. Wszech-
stronne i gruntowne studia obejmujące całokształt
wiedzy o kulturze i sztuce europejskiej pogłębiał
licznymi wyjazdami zagranicznymi, w latach studiów
uniwersyteckich wraz z seminarium Prof. dr S. Dett-
loffa, a następnie samodzielnie poznając Włochy, Au-
strię, Niemcy, Holandię i Francję.
Gwido Chmarzyński należał do tego pokolenia hi-
storyków sztuki, wykształconych po pierwszej wojnie
światowej w polskich uczelniach, którzy w okresie
międzywojennym rozpoczynali działalność zawodową
od tworzenia polskiego muzealnictwa i praktycznej
działalności konserwatorskiej, w okresie wojny chro-
nili polskie dziedzictwo kulturalne, a po wojnie pod-
jęli się nie mniej odpowiedzialnej pracy przy odbu-
dowie uniwersyteckiej historii sztuki, zniszczonych
wojną kolekcji i organizacji konserwatorstwa. Do
wszystkich tych, jakże różnorodnych zadań predyspo-
nowała Gwidona Chmarzyńskiego głęboka i wszech-
stronna wiedza historyczna, interdyscyplinarna erudy-
cja, żywe intelektualne zaangażowanie w sprawy na-
szej dyscypliny naukowej i osobisty altruizm.
Po uzyskaniu absolutorium rozpoczął Gwido Chma-
rzyński działalność zawodową od pracy w konserwa-
torstwie, a następnie także i w muzealnictwie, pełniąc
w latach 1929—31 obowiązki pomocnika konserwato-
ra wojewódzkiego w Poznaniu na okręg pomorski
z siedzibą w Toruniu, będąc jednocześnie w latach
1929—34 kustoszem Muzeum Miejskiego w Toruniu.
Te pierwsze lata praktyki zawodowej przyniosły
nie tylko monografię artystyczną Torunia1, lecz zwią-
zały zainteresowania badawcze Profesora na długo
ze sztuką Pomorza i Prus Krzyżackich. W okresie
międzywojennym był jednym z niewielu polskich
uczonych zajmujących się sztuką tego obszaru. Póź-
niej wciąż powracał w swych studiach i wykładach
uniwersyteckich do różnych problemów kultury i
i Sztuka w Toruniu, Toruń 1934,
85
1906—1973
W dniu 30 lipca 1973 r. zmarł w Kamieniu Po-
morskim dr filozofii Gwido Chmarzyński, profesor
nadzwyczajny historii sztuki w Katedrze Historii
Sztuki Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu,
członek Komitetu Nauk o Sztuce PAN, przewodni-
czący Wydziału Nauk o Sztuce Poznańskiego Towa-
rzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu, kustosz hono-
rowy działu sztuki średniowiecznej Muzeum Narodo-
wego w Poznaniu i członek Państwowej Rady Muzeal-
nej, wybitny znawca kultury i sztuki średniowiecza
europejskiego, wychowawca wielu pokoleń polskich
historyków sztuki, odznaczony za zasługi przy odbu-
dowie polskiego muzealnictwa i konserwatorstwa
Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Gwido Chmarzyński urodził się 20.VII.1906 r. w
Nakle n. Notecią. Gimnazjum ukończył w Poznaniu
w r. 1924 i rozpoczął studia historii sztuki na Uni-
wersytecie Warszawskim, a następnie kontynuował
je na Uniwersytecie Poznańskim, rozszerzając równo-
cześnie swoje zainteresowania także na muzykologię.
Studia uniwersyteckie uzupełnił krótkim pobytem na
Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1929 r.
uzyskał na Uniwersytecie Poznańskim absolutorium
w zakresie historii sztuki i muzykologii, a w r. 1932
w tejże Uczelni obronił dysertację doktorską. Wszech-
stronne i gruntowne studia obejmujące całokształt
wiedzy o kulturze i sztuce europejskiej pogłębiał
licznymi wyjazdami zagranicznymi, w latach studiów
uniwersyteckich wraz z seminarium Prof. dr S. Dett-
loffa, a następnie samodzielnie poznając Włochy, Au-
strię, Niemcy, Holandię i Francję.
Gwido Chmarzyński należał do tego pokolenia hi-
storyków sztuki, wykształconych po pierwszej wojnie
światowej w polskich uczelniach, którzy w okresie
międzywojennym rozpoczynali działalność zawodową
od tworzenia polskiego muzealnictwa i praktycznej
działalności konserwatorskiej, w okresie wojny chro-
nili polskie dziedzictwo kulturalne, a po wojnie pod-
jęli się nie mniej odpowiedzialnej pracy przy odbu-
dowie uniwersyteckiej historii sztuki, zniszczonych
wojną kolekcji i organizacji konserwatorstwa. Do
wszystkich tych, jakże różnorodnych zadań predyspo-
nowała Gwidona Chmarzyńskiego głęboka i wszech-
stronna wiedza historyczna, interdyscyplinarna erudy-
cja, żywe intelektualne zaangażowanie w sprawy na-
szej dyscypliny naukowej i osobisty altruizm.
Po uzyskaniu absolutorium rozpoczął Gwido Chma-
rzyński działalność zawodową od pracy w konserwa-
torstwie, a następnie także i w muzealnictwie, pełniąc
w latach 1929—31 obowiązki pomocnika konserwato-
ra wojewódzkiego w Poznaniu na okręg pomorski
z siedzibą w Toruniu, będąc jednocześnie w latach
1929—34 kustoszem Muzeum Miejskiego w Toruniu.
Te pierwsze lata praktyki zawodowej przyniosły
nie tylko monografię artystyczną Torunia1, lecz zwią-
zały zainteresowania badawcze Profesora na długo
ze sztuką Pomorza i Prus Krzyżackich. W okresie
międzywojennym był jednym z niewielu polskich
uczonych zajmujących się sztuką tego obszaru. Póź-
niej wciąż powracał w swych studiach i wykładach
uniwersyteckich do różnych problemów kultury i
i Sztuka w Toruniu, Toruń 1934,
85