Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (18.1956)

STANISŁAW WILIŃSKI


II. 2. Sebastian Sala, nagrobek Oppersdorffów w kościele parafialnym
w Głogówku, po r. 1637. (Fot. wg Kónigera)

tyrach Krzysztofa, świadczą również raczej o pew-
nej znajomości rzeźby antycznej2.

Z korespondencji Opalińskich wynika, że w latach
1641—1643 korzystają oni z usług krakowskiego rzeź-

biarza i muratora — Sebastiana Sali, znanego dotych-
czas tylko ze źródeł archiwalnych3. Stąd też znacze-
nie tych listów, które autoryzują zabytki charaktery-
zujące artystycznie nieuchwytną dotychczas jego
twórczość.

2 Tomkiewicz W., Pisarze Polskiego Odrodzenia
o sztuce (Teksty źródłowe do dziejów teorii sztuki IV),
Wrocław 1955, s. 10, 38, 97, 99; na s. 212 zamieszczono
fragment Satyry I z Księgi Czwartej: „Na wyrodków
familii swoich i tycih, którzy zacniie .się urodziwszy
marnie żyją“; por. także Satyry w opr. L. Eustachie-

wicza, s. 88, Satyra IV: „Na sługi nie do usługi i na
posługacze wszelkiej kondycji", s. 92—93, 95—111 (por.
przyp. 35).
3 Łoza S., Architekci i budowniczowie iu Polsce,
Warszawa 1954, s. 267.

56