Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (18.1956)

STANISŁAW WILIŃSKI


II. 7. Zwieńczenie nagrobka P. Opalińskiego. (Fot. F. Maćkoioiak)

tof przerabiał na swą rezydencję-. W Szubinie, za-
równo w tamtejszych kościołach jak i w zamku znaj-
dującym się w ruinie, nie znaleziono żadnych zabyt-
ków, 'które by można przypisać Sali28. W innych li-
stach już nie powtórzą się słowa nagany Krzysztofa
w stosunku do Sali; wyrażone będzie raczej uznanie
dla rzeźbiarza, zwłaszcza w związku z nagrobkiem
ojca 24. Wartość artystyczna pomnika każe dopatrywać
się w jego twórcy jednego z wybitniejszych rzeźbiarzy
czynnych w tym czasie w Polsce; monumentalne zało-
22 List nie datowany, . między 9 a 11.IX.1641 r.:
„...skończywszy zamek szuibski i mając w nim wolą
mieszkać..."
23 Słownik Geograficzny XII (1892), s. 58; Kohte
J., V erzeichnis der Kunstdenkmdler der Prouinz Posen
IV, Berlin 1896, s. 164; Kozierowski S. ks., Szema-
tyzrn historyczny ustrojów parafialnych dzisiejszej
archidiecezji gnieźnieńskiej, Poznań 1934, s. 214 i 215.

zenie nagrobka wyznacza jednocześnie skalę działal-
ności kulturalnej korespondentów.
Nagrobek sierakowski nie posiada bogatej biblio-
grafii, jego legenda epitafijna została pominięta przez
Starowolskiego25. Rejestrowano go już w literaturze
pierwszej połowy ubiegłego stulecia; w „Orędowniku
naukowym poznańskim" z r. 1840 podano, że „w koś-
ciele klasztornym sierakowskim najpiękniejsze są w
całej Wielkopolsce nagrobki marmurowe Opaliń-
skich" 20. Wymienił go J. Łukaszewicz w swoim pionier-
Zamek w Szubinie jak i inne sprawy związane ze sto-
sunkiem Opalińskich do architektury, zostaną omó-
wione w osobnym artykule.
24 Por. przyp. 123.
25 Starowolski S., Monumenta Sarmatorum, Kra-
ków 1655.
26 Golichowski N. O.. Przed nową epoką, Kraków
1899, s. 121.

62