Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (18.1956)

RZEŹBY SEBASTIANA SALI

się łatwość miękkiego traktowania dłutem, tak intere-
sująca u twórcy zabytku sierakowskiego.
Pomnik omawiany nie pozbawiony jest wewnętrz-
nych sprzeczności. W stosunku do ówczesnych prą-
występuje w nagrobku. Wzory te przetworzone zo-
stały przez artystę Włocha, a może posługiwał się on
innymi wzornikami. Dość pochopnie mówi się na
ogół o zależnościach motywów dekoracyjnych w pla-
styce 1. poł. w. XVII od grafiki Florisa, co nie zawsze
znajduje przekonywające uzasadnienie przy podej-

dów architektury włoskiej jest on wyraźnie zapóź-
niony84. Odbija także pewne wpływy niderlandzkiej
plastyki, nie tylko w profilowym ujęciu klęczącego
wojewody, które w rzeźbie włoskiej pojawia się przy-
jmowanych próbach konfrontacji.
84 Wykazuje również szereg odmienności wywoła-
nych przystosowaniem się do miejscowych tradycji,
którymi Sala zamanifestował swą asymilację w kra-
kowskim środowisku artystycznym. Nie jest wykluczo-
ne, że przystosował się do życzeń zleceniodawców.


II. 20. Głowica kolumny i fragment architrawu nagrobka W. Gembickiego.
(Fot. F. Maćkowiak)

75