Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (18.1956)

OLGIERD ZAGÓROWSKI


II. 12. Kraków, kościół śś. Piotra i Pawła.
Nagrobek Brz,echffów. (Pot. wg Cer chów
Pomników Krakowa)

projektu; opracowując szczegóły podporządkowali się
nie tylko ogólnej koncepcji twórczej architekta, lecz
również jego dokładnym instrukcjom. Bażanka dbał
o każdy szczegół dekoracja, czego dowodem jest fakt,
że w trakcie zakładania ganeczków przebywał w Im-
bramowicach pełne dwa dni i pilnował robót.
Bażance też przyjdzie przypisać nawiązywanie
w detalach do artystów rzymskich. Porównanie
zwłaszcza środkowej części ołtarza głównego z mie-
dziorytem Andrea del Pozzo74, a także z ostatnim
dziełem tego artysty, ołtarzem głównym w kościele
jezuickim w Wiedniu, z czasu tuż przed r. 1709, wska-


II. 13. Kraków, kościół śś. Piotra i Pawła.
Nagrobek Branickiah. (Fot. wg Cerchów
Pomników Krakowa)

żuje na źródła inspiracji Bażanki. Poza tym poszcze-
gólne elementy i motywy ołtarzy Pozza powracają
u Bażanki w innych zestawieniach. Nadmienić należy,
że paludament zwieńczony koroną, częsty w Rzymie
epoki rozwiniętego baroku, w takiej interpretacji jak
w szczycie ołtarza imbramowickiego (to jest rozchy-
lony na boki przez podtrzymujące go anioły) jest
szczególnie charakterystyczny dla dzieł Carla Fonta-
ny (np. ołtarz boczny w Fuldzie). Także i motyw ra-
74 Pozzo A., Perspectinae pictorum atąue archi-
tectorum, Wiedeń 1700.

98