DOI Heft:
Nr. 4
DOI Artikel:Rozprawy
DOI Artikel:Chojecka, Ewa: Nieznany drzeworyt astrologiczny związany z Sebastianem Brantem
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.41526#0482
EWA CHOJECKA
II. 3. Drzeworyt ilustrujący dzieła Wergilego, wyd. w Strassburgu 1502. (Fot. wg Freytaga)
Roku zawierają być może już pisma Platona21. Głosi
ją również Berossos, któremu przypisuje się przeszcze-
pienie wierzeń astrologicznych starożytnego Wschodu
na teren Grecji około 200 roku p.n.e. 22. Teoria ta stała
się popularną w czasach rzymskich, czego dowodzą pis-
ma Cycerona23, Seneki24 czy Plutarcha 2S. Teorię ko-
niunkcji rozwinęła i wzbogaciła w Swoisty sposób nau-
ka islamu. W IX wieku Alkindi zwrócił uwagę na pom-
niejsze koniunkcje, które powtarzają się w odstępach
kilkudziesięciu i kilkuset lat, i związał z nimi astrolo-
giczne przepowiednie dotyczące losów ludzkich. Nau-
21 Thorndike L., A History o<f Magie and Experimen-
tal Science during the first Thirteen Centuries of our
Era, I, New York 1923, s. 2©; Boli F., Bezold C., Stern-
glaube und Sterndeutung. Die Geschichte und das
Wesen der Astrologie, Leipzig — Berlin 10811, s. 111.
22 Cumont F., Die orientalischen Religionen im ró-
mischen Heidentum, Leipzig — Berlin 1910, s. 208—
209; Boli — Bezold, jw., s. 200; Zinner E., Die Geschich-
te der Sternkunde von den ersten Anfangen bis zur
Gegenwart, Berlin 1081, s. 62.
23 Cycero M. T., Wybór pism naukowych, Wrocław
1954, s. 328—3219.
24 Thorndike, jw., I, s. 104; Boli — Bezold, jw.,
s. 200—201; Boli F., Aus der Offenbarung Johannis.
kę tę spopularyzował jego uczeń Albumasar w swym
dziele „De magnis coniunctionibus“2e. Dzięki tzw. li-
stom toledańskim, które zaczęły się pojawiać w XII
wieku szerząc panikę na tle wróżb astrologicznych
związanych z przewidywanymi koniunkcjami, teoria
Alkindiego i Albumasara rozpowszechniła się szybko
w Europie27. Uznali ją najwybitniejsi przedstawiciele
nauki XI(II wieku — Albertus Magnus, Roger Bacon 28,
na przełomie XIII/XIrV w. Petro- d’Albano 29. W wieku
XIV wiara we wpływ koniunkcji na ziemskie wyda-
rzenia była ogólnie przyjęta przez przeważającą część
Hellenistische Studien zum Weltbild der Apókalypse
(Stoicheia, H. I), Leipzig — Berlin 1914, s. 104.
25 Thorndike, jw., I, s. 210.
26 Boli—Bezold, jw., s. 34, 111'; Thorndike, jw., I,
s. 042; v. Bezold F., Aus Mittelalter und Renaissan-
ce. Kultur ges chichtliche Studien, Munchen-Berlin 1918.
s. 167; Haulber A., Planetenkinderbilder und Sternbilder
(Studien zur deutschen Kunstgeschichte, H. 194), Sti’as-
sburg 1916, s. 87.
27 -Zinner, Geschichte der Sternkunde, s. 378—380;
Hess, jw., s. 94.
28 Thorndike, jw., II, s. 917 , 583, 672.
29 Thorndike, jw., II, s. 875—897.
468
II. 3. Drzeworyt ilustrujący dzieła Wergilego, wyd. w Strassburgu 1502. (Fot. wg Freytaga)
Roku zawierają być może już pisma Platona21. Głosi
ją również Berossos, któremu przypisuje się przeszcze-
pienie wierzeń astrologicznych starożytnego Wschodu
na teren Grecji około 200 roku p.n.e. 22. Teoria ta stała
się popularną w czasach rzymskich, czego dowodzą pis-
ma Cycerona23, Seneki24 czy Plutarcha 2S. Teorię ko-
niunkcji rozwinęła i wzbogaciła w Swoisty sposób nau-
ka islamu. W IX wieku Alkindi zwrócił uwagę na pom-
niejsze koniunkcje, które powtarzają się w odstępach
kilkudziesięciu i kilkuset lat, i związał z nimi astrolo-
giczne przepowiednie dotyczące losów ludzkich. Nau-
21 Thorndike L., A History o<f Magie and Experimen-
tal Science during the first Thirteen Centuries of our
Era, I, New York 1923, s. 2©; Boli F., Bezold C., Stern-
glaube und Sterndeutung. Die Geschichte und das
Wesen der Astrologie, Leipzig — Berlin 10811, s. 111.
22 Cumont F., Die orientalischen Religionen im ró-
mischen Heidentum, Leipzig — Berlin 1910, s. 208—
209; Boli — Bezold, jw., s. 200; Zinner E., Die Geschich-
te der Sternkunde von den ersten Anfangen bis zur
Gegenwart, Berlin 1081, s. 62.
23 Cycero M. T., Wybór pism naukowych, Wrocław
1954, s. 328—3219.
24 Thorndike, jw., I, s. 104; Boli — Bezold, jw.,
s. 200—201; Boli F., Aus der Offenbarung Johannis.
kę tę spopularyzował jego uczeń Albumasar w swym
dziele „De magnis coniunctionibus“2e. Dzięki tzw. li-
stom toledańskim, które zaczęły się pojawiać w XII
wieku szerząc panikę na tle wróżb astrologicznych
związanych z przewidywanymi koniunkcjami, teoria
Alkindiego i Albumasara rozpowszechniła się szybko
w Europie27. Uznali ją najwybitniejsi przedstawiciele
nauki XI(II wieku — Albertus Magnus, Roger Bacon 28,
na przełomie XIII/XIrV w. Petro- d’Albano 29. W wieku
XIV wiara we wpływ koniunkcji na ziemskie wyda-
rzenia była ogólnie przyjęta przez przeważającą część
Hellenistische Studien zum Weltbild der Apókalypse
(Stoicheia, H. I), Leipzig — Berlin 1914, s. 104.
25 Thorndike, jw., I, s. 210.
26 Boli—Bezold, jw., s. 34, 111'; Thorndike, jw., I,
s. 042; v. Bezold F., Aus Mittelalter und Renaissan-
ce. Kultur ges chichtliche Studien, Munchen-Berlin 1918.
s. 167; Haulber A., Planetenkinderbilder und Sternbilder
(Studien zur deutschen Kunstgeschichte, H. 194), Sti’as-
sburg 1916, s. 87.
27 -Zinner, Geschichte der Sternkunde, s. 378—380;
Hess, jw., s. 94.
28 Thorndike, jw., II, s. 917 , 583, 672.
29 Thorndike, jw., II, s. 875—897.
468