Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (18.1956)

TADEUSZ MAŃKOWSKI
1878—1956

Tadeusz Mańkowski względnie późno zaczął praco-
wać na polu historii sztuki, ale odkąd to uczynił pra-
cował z największym oddaniem i z najobfitszym
plonem.
Urodził się we Lwowie w r. 1878. Wychowany
w domu dziadka, bibliotekarza i historyka, znawcy
czasów stanisławowskich, z jego księgozbioru w dzie-
ciństwie już wyniósł upodobanie do dawnych czasów
i dawnej sztuki. Wszakże po ukończeniu szkół nie
zdecydowany jaką iść drogą — on który później tak
nieomylnie swoją drogę znał — dał się skłonić na-
mowom bliskich i wstąpił na wydział prawa. Studia
prawnicze nie dały mu większego zadowolenia —
z wyjątkiem jednakże wykładów Balcera; i choć pra-
cował później na innym polu, wiele mu, jak sam mó-

wił, w metodzie i ścisłości historycznego myślenia za-
wdzięczał. Doktorem praw został w 1904 r., poczem
rozpoczął karierę sądową w Insbrucku. Po roku prze-
szedł do adwokatury i na tym polu z niemałym po-
wodzeniem pracował przez ćwierć wieku.
Jednakże w ciągu tej pracy zawodowej doszły do
głosu jego potrzeby naukowe i badawcze, zamiłowa-
nie do historii i sztuki. Obracał się od początku wśród
ludzi o aspiracjach naukowych, przyjaciółmi jego mło-
dości byli Władysław Semkowicz i Franciszek Pułaski.
Na to zaś, że zajął się specjalnie historią sztuki, naj-
więcej wpłynęła przyjaźń z Zygmuntem Batowskim,
naówczas jeszcze bibliotekarzem we Lwowie, w któ-
rym miał wzór historyka sztuki, od którego czerpał
zachętę i radę. Ale oddziałała tu także przyjaźń ze

517