DOI Heft:
Nr. 1
DOI Artikel:Kronika Stowarzyszenia Historyków Sztuki
DOI Artikel:W., B.: Sesja naukowa Stowarzyszenia Historyków Sztuki poświęcona sztuce Warmii i Pomorza Wschodniego: Olsztyn, 19.IX, Toruń 22-23.IX.1955
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.41526#0202
KRONIKA STOWARZYSZENIA HISTORYKÓW SZTUKI
wzór sprawozdawczości z analogicz-
nych przedsięwzięć historyków. U-
waga ta łączy się z ostatnim spra-
wozdaniem z Sesji Śląskiej, publi-
kowanym na łamach Biuletynu, w
którym opuszczono szereg istotnych
wypowiedzi dyskutantów 2.
Następnie zabrał głos St. Gebe-
thner (Warszawa), poruszając spra-
wię potrzeby opracowania zagadnień
meblarstwa pomorskiego, zwłaszcza
gdańskiego.
St. Sawicka (Warszawa) zasygna-
lizowała problemy miniaturowego
malarstwa pomorskiego np. toruń-
skiego z 1. połowy XVII w., odręb-
nego od sztalugowego i ściennego,
a promieniującego w dużym zasięgu
terenowym. Szczególnie interesująco
przedstawiają się miniatury w ak-
tach czeladzi miejskiej w Gdańsku,
zawierające kaszubskie motywy or-
namentalne. Wzorów dla scen figu-
ralnych we wspomnianych miniatu-
rach dostarczały, jak często, sztychy.
Dnia 23 września zwiedzanie wy-
stawy, obrazującej dorobek konser-
watorstwa i muzealnictwa w Toru-
niu, zostało poprzedzone referatem
J. Remera pt. Studium konserwa-
torstwa i muzealnictwa na Wydzia-
le Sztuk Pięknych Uniwersytetu M.
Kopernika w Toruniu.
2 W związku z uwagą Z. Swię-
chowskiego Redakcja Kroniki S.H.S.
wyjaśnia co następuje: na Sesji
Śląskiej zostało wygłoszone 18 refe-
ratów i 19 osób wzięło udział w dy-
skusji; zgodnie z zaleceniem redak-
cji B.H.S. sprawozdanie n.ie mogło
przekroczyć 20 stron maszynopisu.
Tak więc objętość poszczególnego
streszczenia z konieczności wahała
się od pół do półtorej strony maszy-
nopisu, mniej więcej w tych sa-
mych granicach objętościowych mie-
ściły się głosy dyskutantów
Od założenia w 1946 r. w Toruniu,
na wniosek autora referatu, katedry
zabyt-koznawstwa i konserwator-
stwa zostały naszkicowane koleje
studium, nie posiadającego prece-
densu w polskim szkolnictwie wyż-
szym. W 1947/8 r. utworzono przy
katedrze Zakład, co pozwoliło na
zespolenie wykładów z praktyką —
obowiązki studentów dzieliły się na
studia teoretyczne z wykładami hi-
storii sztuki na Wydziale Humani-
stycznym Uniwersytetu M. Koperni-
ka oraz zajęcia praktyczne w pra-
cowniach artystycznych.
W r. 1950/51 został opracowany
plan nauczania w dwóch kierun-
kach: artystyczmo-dydaktycznym i
konserwatorskim. Powstało wów-
czas odrębne studium o założeniach
teoretycznych, związanych ściśle
z praktyką warsztatową. Jednolite
studium trwa 3 lata, po trzecim ro-
ku studiujący rozpoczynają specja-
lizację.
Na profil studium składają się za-
tem m. in. następujące przedmioty:
historia i teoria sztuki powszechnej
i polskiej, technologia i techniki
sztuk plastycznych oraz materiało-
znawstwo wraz z konserwacją two-
rzyw artystycznych; w zakres ćwi-
czeń wchodzą: rysunek i malarstwo,
(prawdopodobieństwo opublikowania
większości wygłoszonych referatów
zadecydowało o stosunkowo bardziej
szczegółowym omówieniu dyskusji).
Pomimo zalecenia Zarządu Główne-
go S.H.S., aby autorzy referatów
złożyli przed Sesją krótkie streszcze-
nia swoich prac, a osoby zabierające
głos w dyskusji przedłożyły tezy
swoich przemówień w prezydium
Sesji — większość autorów nie do-
starczyła streszczeń. Bardzo pobież-
ne z konieczności omówienia refe-
ratów musiały więc być opracowane
kreślenia i zdjęcia pomiarowo-in-
wentaryzacyjne, ponadto praca w
laboratoriach chemicznych i foto-
graficznych.
Zarysowujące się na przyszłość
postulaty w związku z praktyką
studiów określił autor w następują-
cy sposób: 1) przedłużenie studium
do 5 lat, w tym rok przynajmniej
powinien być przeznaczony na pra-
cę magisterską, 2) przemianowanie
katedry technologii i technik malar-
skich na katedrę technologii i tech-
nik sztuk plastycznych i włączenie
w plan pracy zagadnień konserwa-
cji plastyki drewnianej, 3) utworze-
nie specjalnych szkół muzealnictwa
przy Muzeach Narodowych, względ-
nie centralnej szkoły muzealnictwa
w Warszawie przy Muzeum Narodo-
wym, 4) powołanie do życia Insty-
tutu Konserwatorstwa PAN (w opar-
ciu o uniwersytety) o charakterze
naukowo-badawczym, zajmuj ącego
się teorią i historią konserwator-
stwa oraz jego technologią.
Referatem J. Remera zostały zam-
knięte obrady sesji naukowej, połą-
czonej z jedenastym zjazdem Sto-
warzyszenia Historyków Sztuki.
B. W.
na podstawie często kilkudziesięcio-
stronicowych tekstów, co przy bra-
ku wyrażonych na piśmie dezydera-
tów autora mogło wpłynąć, w pew-
nych wypadkach, ujemnie na war-
tość streszczenia. Z kolei dyskusja
została opracowana na podstawie
protokołu Sesji (por. Biuletyn H. S.
XVII, 1935, nr 1, s. 180, przypis 1),
a w dwóch jedynie Wypadkach
oparta na piśmiennym streszczeniu
dostarczonym zgodnie z zaleceniem
Zarządu Gł. S.H.S. przez dyskutan-
tów.
192
wzór sprawozdawczości z analogicz-
nych przedsięwzięć historyków. U-
waga ta łączy się z ostatnim spra-
wozdaniem z Sesji Śląskiej, publi-
kowanym na łamach Biuletynu, w
którym opuszczono szereg istotnych
wypowiedzi dyskutantów 2.
Następnie zabrał głos St. Gebe-
thner (Warszawa), poruszając spra-
wię potrzeby opracowania zagadnień
meblarstwa pomorskiego, zwłaszcza
gdańskiego.
St. Sawicka (Warszawa) zasygna-
lizowała problemy miniaturowego
malarstwa pomorskiego np. toruń-
skiego z 1. połowy XVII w., odręb-
nego od sztalugowego i ściennego,
a promieniującego w dużym zasięgu
terenowym. Szczególnie interesująco
przedstawiają się miniatury w ak-
tach czeladzi miejskiej w Gdańsku,
zawierające kaszubskie motywy or-
namentalne. Wzorów dla scen figu-
ralnych we wspomnianych miniatu-
rach dostarczały, jak często, sztychy.
Dnia 23 września zwiedzanie wy-
stawy, obrazującej dorobek konser-
watorstwa i muzealnictwa w Toru-
niu, zostało poprzedzone referatem
J. Remera pt. Studium konserwa-
torstwa i muzealnictwa na Wydzia-
le Sztuk Pięknych Uniwersytetu M.
Kopernika w Toruniu.
2 W związku z uwagą Z. Swię-
chowskiego Redakcja Kroniki S.H.S.
wyjaśnia co następuje: na Sesji
Śląskiej zostało wygłoszone 18 refe-
ratów i 19 osób wzięło udział w dy-
skusji; zgodnie z zaleceniem redak-
cji B.H.S. sprawozdanie n.ie mogło
przekroczyć 20 stron maszynopisu.
Tak więc objętość poszczególnego
streszczenia z konieczności wahała
się od pół do półtorej strony maszy-
nopisu, mniej więcej w tych sa-
mych granicach objętościowych mie-
ściły się głosy dyskutantów
Od założenia w 1946 r. w Toruniu,
na wniosek autora referatu, katedry
zabyt-koznawstwa i konserwator-
stwa zostały naszkicowane koleje
studium, nie posiadającego prece-
densu w polskim szkolnictwie wyż-
szym. W 1947/8 r. utworzono przy
katedrze Zakład, co pozwoliło na
zespolenie wykładów z praktyką —
obowiązki studentów dzieliły się na
studia teoretyczne z wykładami hi-
storii sztuki na Wydziale Humani-
stycznym Uniwersytetu M. Koperni-
ka oraz zajęcia praktyczne w pra-
cowniach artystycznych.
W r. 1950/51 został opracowany
plan nauczania w dwóch kierun-
kach: artystyczmo-dydaktycznym i
konserwatorskim. Powstało wów-
czas odrębne studium o założeniach
teoretycznych, związanych ściśle
z praktyką warsztatową. Jednolite
studium trwa 3 lata, po trzecim ro-
ku studiujący rozpoczynają specja-
lizację.
Na profil studium składają się za-
tem m. in. następujące przedmioty:
historia i teoria sztuki powszechnej
i polskiej, technologia i techniki
sztuk plastycznych oraz materiało-
znawstwo wraz z konserwacją two-
rzyw artystycznych; w zakres ćwi-
czeń wchodzą: rysunek i malarstwo,
(prawdopodobieństwo opublikowania
większości wygłoszonych referatów
zadecydowało o stosunkowo bardziej
szczegółowym omówieniu dyskusji).
Pomimo zalecenia Zarządu Główne-
go S.H.S., aby autorzy referatów
złożyli przed Sesją krótkie streszcze-
nia swoich prac, a osoby zabierające
głos w dyskusji przedłożyły tezy
swoich przemówień w prezydium
Sesji — większość autorów nie do-
starczyła streszczeń. Bardzo pobież-
ne z konieczności omówienia refe-
ratów musiały więc być opracowane
kreślenia i zdjęcia pomiarowo-in-
wentaryzacyjne, ponadto praca w
laboratoriach chemicznych i foto-
graficznych.
Zarysowujące się na przyszłość
postulaty w związku z praktyką
studiów określił autor w następują-
cy sposób: 1) przedłużenie studium
do 5 lat, w tym rok przynajmniej
powinien być przeznaczony na pra-
cę magisterską, 2) przemianowanie
katedry technologii i technik malar-
skich na katedrę technologii i tech-
nik sztuk plastycznych i włączenie
w plan pracy zagadnień konserwa-
cji plastyki drewnianej, 3) utworze-
nie specjalnych szkół muzealnictwa
przy Muzeach Narodowych, względ-
nie centralnej szkoły muzealnictwa
w Warszawie przy Muzeum Narodo-
wym, 4) powołanie do życia Insty-
tutu Konserwatorstwa PAN (w opar-
ciu o uniwersytety) o charakterze
naukowo-badawczym, zajmuj ącego
się teorią i historią konserwator-
stwa oraz jego technologią.
Referatem J. Remera zostały zam-
knięte obrady sesji naukowej, połą-
czonej z jedenastym zjazdem Sto-
warzyszenia Historyków Sztuki.
B. W.
na podstawie często kilkudziesięcio-
stronicowych tekstów, co przy bra-
ku wyrażonych na piśmie dezydera-
tów autora mogło wpłynąć, w pew-
nych wypadkach, ujemnie na war-
tość streszczenia. Z kolei dyskusja
została opracowana na podstawie
protokołu Sesji (por. Biuletyn H. S.
XVII, 1935, nr 1, s. 180, przypis 1),
a w dwóch jedynie Wypadkach
oparta na piśmiennym streszczeniu
dostarczonym zgodnie z zaleceniem
Zarządu Gł. S.H.S. przez dyskutan-
tów.
192