Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (39.1977)

BARBARA MIODOŃSKA


Wtutmśftłnaw tr Sitna
femtfttmW atlas femtt
Gtpf: ttt mts ettm
atftttttmafflftt ttits tttiWw
mftigdttadttst? &utm&

nrttosiiócm-

7^/’tt«emimtutnnand' am- ■
att trtr $ atnW


tts dtttttttwm i yuM
tts tmrrm dnttttmmm
umt Wttfttmrm to
tęttt-atmtmiWtefc
tnmtmis^wfetmhr:
hmmaiimtfwM
nmmtotttbMńrfe*

. C rtttt I- rfimtfe .--■; ■
' ■ f aratmtmtma
'W# w ms nmnrti twetm t

ifmtsrntrtotairtoo
Iftn < Im epir-Miimm "<
4?wmt tmtsrmttmttm
c miyttatmrtitmmmw
5 wmrątmfttftpemm ‘ a
itt^tttttofttmtttótt ttygtm-nwitofe
mmtoCmwm
tottimtotm®
,. im atrrtn tetrfmttó
f m att titó-nttta tao me o ttt mm ftr feto ttt>
totfetmdtrttm<ttti tttomtouittmmtó
mfetm fitpm tttmm pmamsm ommaurtfe

II. 1. Mszał nr 2 (KP) katedry wawelskiej, k. XVII r, Kraków 1440—50.
(Fot. S. Kolowca)

Wysuwano również przypuszczenie, że był on wędrownym
złotnikiem7.
Lehrs i Geisberg wiązali działalność Mistrza Kart do Gry
z południowymi Niemcami lub Szwajcarią (Bazylea); zda-
niem Lehmanna-Haupta działał w Nadrenii (Moguncja);

van Buren i Edmunds uznały, że na razie brak dostatecznych
przesłanek do rozstrzygnięcia tego zagadnienia.
Nie ulega wątpliwości, że karty Mistrza Kart do Gry cie-
szyły się wielkim powodzeniem; bardzo rychło poczęli je
kopiować inni rytownicy, najwcześniej tzw. Mistrz Potęgi

7 van BUREN, EDMUNDS, o.c., s. 17, przyp. 25.

20