DOI Heft:
Nr. 3
DOI Artikel:Dobrowolski, Tadeusz: Zamek w Dzięgielowie, pow. Cieszyński
DOI Artikel:Masłowski, Maciej: W odpowiedzj panu Wacławowi Husarskiemu
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.34807#0317
on jak się zdaje klasycznym przykładem magnackiej rezydencji
wiejskiej, podczas gdy pałac cieszyński reprezentuje typową sie-
dzibę miejską. Mimo różnic uzasadnionych przeznaczeniem budyn-
ków, zachodzi między niemi sporo analogij, wynikających z wspól-
nego podłoża kulturalnego, a wyrażających się np. w stosunkowo
grubem opracowaniu form rokokowych. O pałacu Larischów w Cie-
szynie por. T. Dobrowolski: Sztuka województwa Śląskiego. Katowi-
ce 1933, str. 27.
MAC!EJ MASŁOWSKI — W ODPOWIEDZI PANU WACŁAWOWI
HUSARSKIEMU.
Do odpowiedzi p. Wacława Husarskiego na moją notatkę
sprawozdawczą z pracy jego p. t. „Rzeźba Polska od w. XV1H"
wkradły się pewne nieścisłości. Upoważnia mię to do zabrania
głosu raz jeszcze w tej samej sprawie.
P. Husarski jest w błędzie twierdząc, że domagałem się odeń
omówienia większości zabytków rzeźby w Polsce na przestrzeni
przeszło 2 wieków na 7*/g stronach i że „pominięcie przezeń wielu
dzieł rzeźby" było moim „głównym zarzutem". Podkreślając trud-
ności, jakie piętrzą się przed monografistą rzeźby w Polsce, do-
magałem się czegoś wprost przeciwnego — postawienia we właści-
wem świetle samego tematu, „zaznaczenia tylko nieoświetlonych
problematów" i jedynie „wypunktowania nierozwiązanych zagad-
nień" w celu otrzymania jaknajbardziej zwartego, syntetycznego
obrazu całości w wąskich ramach zakreślonych przez wydawnictwo.
Wyraziłem właśnie swoje zdziwienie, czemu autor omawiając rzeź-
bę XV!H-wieczną względnie obszernie zatrzymuje się nad drobnym
wycinkiem swego tematu, a milczy o wszystkiem pozostałem —
tak jak na terenie XIX w. zbyt wiele miejsca poświęca omawianiu
poszczególnych rzeźbiarzy, pomijając zdaniem mojem bardziej
ważkie sprawy ogólnej natury.
Idąc dalej po obranej linji swych wywodów, podaje nam
autor odpowiedzi wiadomość, że posiada „podręczny katalożek"
zabytków rzeźby, „uwzględniający tylko pozycje o pewnem dla
polskiej sztuki znaczeniu", zawierający ich „bezmała 200". Wielka
szkoda, że autor nie zużytkował tak bogatych materjałów w swej
pracy o rzeźbie, zgóry zastrzegam, bynajmniej nie w sensie poda-
wania ich in crudo.
Dalej p. Husarski twierdzi, że musiałem „wyszukiwać mozol-
nie rzeczy tak podrzędnych", jak rzeźby we Frydmanie, pomijając
229
wiejskiej, podczas gdy pałac cieszyński reprezentuje typową sie-
dzibę miejską. Mimo różnic uzasadnionych przeznaczeniem budyn-
ków, zachodzi między niemi sporo analogij, wynikających z wspól-
nego podłoża kulturalnego, a wyrażających się np. w stosunkowo
grubem opracowaniu form rokokowych. O pałacu Larischów w Cie-
szynie por. T. Dobrowolski: Sztuka województwa Śląskiego. Katowi-
ce 1933, str. 27.
MAC!EJ MASŁOWSKI — W ODPOWIEDZI PANU WACŁAWOWI
HUSARSKIEMU.
Do odpowiedzi p. Wacława Husarskiego na moją notatkę
sprawozdawczą z pracy jego p. t. „Rzeźba Polska od w. XV1H"
wkradły się pewne nieścisłości. Upoważnia mię to do zabrania
głosu raz jeszcze w tej samej sprawie.
P. Husarski jest w błędzie twierdząc, że domagałem się odeń
omówienia większości zabytków rzeźby w Polsce na przestrzeni
przeszło 2 wieków na 7*/g stronach i że „pominięcie przezeń wielu
dzieł rzeźby" było moim „głównym zarzutem". Podkreślając trud-
ności, jakie piętrzą się przed monografistą rzeźby w Polsce, do-
magałem się czegoś wprost przeciwnego — postawienia we właści-
wem świetle samego tematu, „zaznaczenia tylko nieoświetlonych
problematów" i jedynie „wypunktowania nierozwiązanych zagad-
nień" w celu otrzymania jaknajbardziej zwartego, syntetycznego
obrazu całości w wąskich ramach zakreślonych przez wydawnictwo.
Wyraziłem właśnie swoje zdziwienie, czemu autor omawiając rzeź-
bę XV!H-wieczną względnie obszernie zatrzymuje się nad drobnym
wycinkiem swego tematu, a milczy o wszystkiem pozostałem —
tak jak na terenie XIX w. zbyt wiele miejsca poświęca omawianiu
poszczególnych rzeźbiarzy, pomijając zdaniem mojem bardziej
ważkie sprawy ogólnej natury.
Idąc dalej po obranej linji swych wywodów, podaje nam
autor odpowiedzi wiadomość, że posiada „podręczny katalożek"
zabytków rzeźby, „uwzględniający tylko pozycje o pewnem dla
polskiej sztuki znaczeniu", zawierający ich „bezmała 200". Wielka
szkoda, że autor nie zużytkował tak bogatych materjałów w swej
pracy o rzeźbie, zgóry zastrzegam, bynajmniej nie w sensie poda-
wania ich in crudo.
Dalej p. Husarski twierdzi, że musiałem „wyszukiwać mozol-
nie rzeczy tak podrzędnych", jak rzeźby we Frydmanie, pomijając
229