DOI Heft:
Nr. 3
DOI Artikel:Od Redakcji
DOI Artikel:Kronika
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.34807#0321
n/gy o 5/ormu/bwgn/g Ntyycń /r?Æ przg/ronywMyqcycA w w/g/u
wypcz/Acc^, o przgc/gź n/guzć/oJnfonycA pop/ę^dw w rcmocń szgMzyc^,
^gorg^yczno-/n/ormć?cyy'nycA gr/y/ru/dw; — życzgn/gm /gm zcmy&g-
my ^ po/gm/A;ę.
^gć/oAc/c 5;'u/g(ynu poztvg/g* so&/g wyrgz/d przg/ronan/g, żg zo
rcgyong/ng gwgżg p/ggn/g gr/yA;g/dw c^N^Mjy/nycń nc /gmg/y za-
M<Vn/czg, yaAro /gp/gy f/un?<?cz<ycg /n/gnc/g / noa^owg crgc/o auto-
rów — ; z pros6<y ^ ć/o n/cń w3zyg/A:/cA s/$ zwraca.
K R O N i K A.
Od Redakcji. W artykuie sprawozdawczym z przebiegu zjazdu historycznego
w sierpniu 1933 r. w Warszawie, zamieszczonym w J'ë 2 Biuietynu z b. r., autor,
podpisany iiterami S.M. S. podda! indywiduainej krytyce fakt nieobecności na
zjeździe szeregu poiskich przedstawicieii świata nauki, dzięki czemu historja
sztuki była nader stabo reprezentowana. Ponieważ wspomniany ustęp, jak wy-
nika z jego styiizacji, mógt zwrócić się swem ostrzem przedewszystkiem
w kierunku profesorów Wyższej Oczeini — Redakcja Biuietynu poczuwa się
do obowiązku stwierdzić, że kwestja uczestnictwa sit profesorskich na zjaz-
dach naukowych, jako sprawa ściśie prywatna, nie może być przedmiotem
jakiejkoiwiek oceny ze strony Redakcji.
WYSTAWA MALARSTWA FERRARY W EPOCE ODRODZEN!A
(FERRARA 1933).
Z okazji uroczystości ku czci Hriosta urządzono staraniem rządu wło-
skiego wieiką wystawę obrazów, dającą po raz pierwszy pojęcie o całokształ-
cie szkoły ferraryjskiej. imponująca iiością eksponatów /przeszło 250) wysta-
wa, obejmowała koniec XiV, XViXVi w., t. j. okres panowania rodu esteńskie-
go, i stała się zarazem jakby pomnikiem tego mecenatu, jedynego w swoim
rodzaju. Niema bodaj drugiego miasta, któreby dynastji panującej zawdzię-
czało całą swą kuiturę artystyczną. Losy Ferrary, jej iiteratury, budowii czy
małarstwa wiążą się ściśie i wyłącznie z rodem Estów. W tym krótkim zato
okresie kuitura jej wydała płoń obfity, a maiarstwo rozwinęło się samodzieinie.
Wystawa wyjawia swoistość szkoły, która nie zatracała się nawet przy
najsiiniejszych wpływach obcych. Sztuka Ferrary nie narzuciła wprawdzie ni-
gdy swego kierunku całym Włochom, jak to czyniła Fłorencja czy Wenecja,
łecz przeszła w swój odrębny sposób cały rozwój renesansu, znajdując swoiste
rozwiązanie dia wieikich jego probiemów.
Pomimo wiełu wspóinych cech, łączących maiarstwo Ferrary w XiV w.
z resztą Górnych Włoch, uderza jednak już w eksponatach z tej epoki pewna
zdoiność dramatyczna, styi wybitnie surowy, rysunek twardy.
233
wypcz/Acc^, o przgc/gź n/guzć/oJnfonycA pop/ę^dw w rcmocń szgMzyc^,
^gorg^yczno-/n/ormć?cyy'nycA gr/y/ru/dw; — życzgn/gm /gm zcmy&g-
my ^ po/gm/A;ę.
^gć/oAc/c 5;'u/g(ynu poztvg/g* so&/g wyrgz/d przg/ronan/g, żg zo
rcgyong/ng gwgżg p/ggn/g gr/yA;g/dw c^N^Mjy/nycń nc /gmg/y za-
M<Vn/czg, yaAro /gp/gy f/un?<?cz<ycg /n/gnc/g / noa^owg crgc/o auto-
rów — ; z pros6<y ^ ć/o n/cń w3zyg/A:/cA s/$ zwraca.
K R O N i K A.
Od Redakcji. W artykuie sprawozdawczym z przebiegu zjazdu historycznego
w sierpniu 1933 r. w Warszawie, zamieszczonym w J'ë 2 Biuietynu z b. r., autor,
podpisany iiterami S.M. S. podda! indywiduainej krytyce fakt nieobecności na
zjeździe szeregu poiskich przedstawicieii świata nauki, dzięki czemu historja
sztuki była nader stabo reprezentowana. Ponieważ wspomniany ustęp, jak wy-
nika z jego styiizacji, mógt zwrócić się swem ostrzem przedewszystkiem
w kierunku profesorów Wyższej Oczeini — Redakcja Biuietynu poczuwa się
do obowiązku stwierdzić, że kwestja uczestnictwa sit profesorskich na zjaz-
dach naukowych, jako sprawa ściśie prywatna, nie może być przedmiotem
jakiejkoiwiek oceny ze strony Redakcji.
WYSTAWA MALARSTWA FERRARY W EPOCE ODRODZEN!A
(FERRARA 1933).
Z okazji uroczystości ku czci Hriosta urządzono staraniem rządu wło-
skiego wieiką wystawę obrazów, dającą po raz pierwszy pojęcie o całokształ-
cie szkoły ferraryjskiej. imponująca iiością eksponatów /przeszło 250) wysta-
wa, obejmowała koniec XiV, XViXVi w., t. j. okres panowania rodu esteńskie-
go, i stała się zarazem jakby pomnikiem tego mecenatu, jedynego w swoim
rodzaju. Niema bodaj drugiego miasta, któreby dynastji panującej zawdzię-
czało całą swą kuiturę artystyczną. Losy Ferrary, jej iiteratury, budowii czy
małarstwa wiążą się ściśie i wyłącznie z rodem Estów. W tym krótkim zato
okresie kuitura jej wydała płoń obfity, a maiarstwo rozwinęło się samodzieinie.
Wystawa wyjawia swoistość szkoły, która nie zatracała się nawet przy
najsiiniejszych wpływach obcych. Sztuka Ferrary nie narzuciła wprawdzie ni-
gdy swego kierunku całym Włochom, jak to czyniła Fłorencja czy Wenecja,
łecz przeszła w swój odrębny sposób cały rozwój renesansu, znajdując swoiste
rozwiązanie dia wieikich jego probiemów.
Pomimo wiełu wspóinych cech, łączących maiarstwo Ferrary w XiV w.
z resztą Górnych Włoch, uderza jednak już w eksponatach z tej epoki pewna
zdoiność dramatyczna, styi wybitnie surowy, rysunek twardy.
233