DOI Heft:
Nr. 1-2
DOI Artikel:Artykuły
DOI Artikel:Moisan Jablonski, Christine: Mika Karolina Mickun / zarys biografii i twórczości
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48914#0046
KRYSTYNA MOISAN-JABŁOŃSKA
II. 4. Mika Mickun, "Twarz kobiety", ceramika, szkliwo barwne,
ok. 1928. Fot. Marc Vaux
III. 4. Mika Mickun, "Woman 's face", ceramic art, coloured
glaze, c. 1928. Phot. M. Vaux
gólne zainteresowanie krytyków dla jej dzieł. Kolor
miał zresztą pozostać główną pasją jej życia. Nie szuka-
ła go w sposób tradycyjny poprzez malarstwo, lecz
starała się odnaleźć go w rzeźbie. Przywracając sztuce
rzeźbiarskiej zapomniany środek wyrazu, nawiązywała
swą twórczością do tradycji rzeźby polichromowanej,
jednocześnie starając się podporządkować barwę swej
indywidualnej i niepowtarzalnej wizji. W liście do nie-
znanej adresatki, artystka w ten sposób napisała o kolo-
rze: Od najwcześniejszych lat zajmuję się rzeźbą usiłu-
jąc w różny sposób pokryć ją kolorem. Mam głęboką
miłość do koloru: widzę go wszędzie, słyszę go nieustan-
nie20.
Przy okazji jesiennej wystawy Exposition des Ar-
tistes de ce Temps w Petit-Palais, we współczesnych
wycinkach prasy odnajdujemy kilka wzmianek na temat
Miki Mickun. W gazecie "Beaux-Arts" z 11 listopada
1938 r., w artykule sygnowanym J.L. czytamy: Mikoun
stosuje z rzeczywistą stanowczością wypalaną glinę o
emaliowanych barwach; oddaje w swych portretach
dominującą cechę każdego i śmiało ją wyraża"1. "Pa-
risian Weekley" z tego samego dnia w krótkiej notatce
poświęconej wystawie, wspomina m.in. o polskiej
rzeźbiarce: ceramiczna rzeźba Miki Mikoun jest bar-
dzoplastyczna i niezwykła". W "Journal" z 13 listopada
nieznany autor artykułu pisał: Mika Mikoun nawiązuje,
często szczęśliwie do uznanej tradycji posągów z gliny
glazurowanej23. "Journal des Debats" z 19 listopada
wymieniał wśród rzeźbiarek eksponujących w Petit-Pa-
lais Mikę Mickun stwierdzając: figurom Miki Mikoun z
glazurowanej wypalanej gliny nie brakuje ani charakte-
ru, ani uroku24. Również w "Heures de Paris" z 24
listopada w artykule krytyka Rambosson dokładnie
omawiającym ekspozycję w Petit-Palais w opisie po-
święconym sali 31 odnajdujemy uwagę na temat pol-
skiej rzeźbiarki: popiersie nagiej kobiety z wypalanej
gliny częściowo glazurowanej Miki Mikoun, również
warte jest zwrócenia uwagi25. Jedyna negatywna ocena
twórczości artystki pochodzi z fragmentu artykułu po-
święconego tej samej wystawie zamieszczonego w bli-
żej nieokreślonej gazecie paryskiej: godnipożałowania
są także amatorzy sztuki, którym narzuca się oglądanie
śluzowatej ceramiki Miki Mikoun26.
Następna wzmianka o artystce pochodzi z 1939 r. W
papierach po zmarłej rzeźbiarce zachowały się dwa listy
z 15 maja 1939 podpisane przez Henryka Stebelskie-
go Radcę Ambasady RP zarazem pehiiącego funkcję
Zastępcy Komisarza Rządowego przy Międzynarodowej
Wystawie Paryskiej. Pierwszy z nich informuje rzeźbiarkę
o przesłaniu jej dyplomu jako Członkowi Jury Międzyna-
rodowego ystawy Paryskiej 19372'. Kolejny list wspomi-
na o przesłaniu dyplomu Medaille d'Argent (Srebrnego
Medalu) przyznanego jej przez Międzynarodowe Jury
Wystawy Paryskiej" . Mika Mickun brała więc prawdo-
podobnie czynny udział przy organizowaniu pawilonu
polskiego a za eksponowaną w nim pracę otrzymała
wyróżnienie.
* * *
Trudno jest obecnie dokładnie określić, kiedy nastą-
pił ostateczny zwrot w twórczości rzeźbiarki, objawia-
jący się zarówno zmianą tematyki jak i tworzywa
rzeźbiarskiego. Niemniej pewne jest, iż cezurą czasową
w jej twórczości stała się druga wojna światowa. Dla
artystki będącej obywatelką polską a także dla jej naj-
bliższych, okres niemieckiej okupacji był szczególnie
trudny. We Francji mieszkała jej starsza siostra Ewa,
adwokatka palestry paryskiej, działaczka społeczna, po-
magająca w okresie przedwojennym polskim emigran-
tom pracującym w rolnictwie, współzałożycielka tygo-
36
II. 4. Mika Mickun, "Twarz kobiety", ceramika, szkliwo barwne,
ok. 1928. Fot. Marc Vaux
III. 4. Mika Mickun, "Woman 's face", ceramic art, coloured
glaze, c. 1928. Phot. M. Vaux
gólne zainteresowanie krytyków dla jej dzieł. Kolor
miał zresztą pozostać główną pasją jej życia. Nie szuka-
ła go w sposób tradycyjny poprzez malarstwo, lecz
starała się odnaleźć go w rzeźbie. Przywracając sztuce
rzeźbiarskiej zapomniany środek wyrazu, nawiązywała
swą twórczością do tradycji rzeźby polichromowanej,
jednocześnie starając się podporządkować barwę swej
indywidualnej i niepowtarzalnej wizji. W liście do nie-
znanej adresatki, artystka w ten sposób napisała o kolo-
rze: Od najwcześniejszych lat zajmuję się rzeźbą usiłu-
jąc w różny sposób pokryć ją kolorem. Mam głęboką
miłość do koloru: widzę go wszędzie, słyszę go nieustan-
nie20.
Przy okazji jesiennej wystawy Exposition des Ar-
tistes de ce Temps w Petit-Palais, we współczesnych
wycinkach prasy odnajdujemy kilka wzmianek na temat
Miki Mickun. W gazecie "Beaux-Arts" z 11 listopada
1938 r., w artykule sygnowanym J.L. czytamy: Mikoun
stosuje z rzeczywistą stanowczością wypalaną glinę o
emaliowanych barwach; oddaje w swych portretach
dominującą cechę każdego i śmiało ją wyraża"1. "Pa-
risian Weekley" z tego samego dnia w krótkiej notatce
poświęconej wystawie, wspomina m.in. o polskiej
rzeźbiarce: ceramiczna rzeźba Miki Mikoun jest bar-
dzoplastyczna i niezwykła". W "Journal" z 13 listopada
nieznany autor artykułu pisał: Mika Mikoun nawiązuje,
często szczęśliwie do uznanej tradycji posągów z gliny
glazurowanej23. "Journal des Debats" z 19 listopada
wymieniał wśród rzeźbiarek eksponujących w Petit-Pa-
lais Mikę Mickun stwierdzając: figurom Miki Mikoun z
glazurowanej wypalanej gliny nie brakuje ani charakte-
ru, ani uroku24. Również w "Heures de Paris" z 24
listopada w artykule krytyka Rambosson dokładnie
omawiającym ekspozycję w Petit-Palais w opisie po-
święconym sali 31 odnajdujemy uwagę na temat pol-
skiej rzeźbiarki: popiersie nagiej kobiety z wypalanej
gliny częściowo glazurowanej Miki Mikoun, również
warte jest zwrócenia uwagi25. Jedyna negatywna ocena
twórczości artystki pochodzi z fragmentu artykułu po-
święconego tej samej wystawie zamieszczonego w bli-
żej nieokreślonej gazecie paryskiej: godnipożałowania
są także amatorzy sztuki, którym narzuca się oglądanie
śluzowatej ceramiki Miki Mikoun26.
Następna wzmianka o artystce pochodzi z 1939 r. W
papierach po zmarłej rzeźbiarce zachowały się dwa listy
z 15 maja 1939 podpisane przez Henryka Stebelskie-
go Radcę Ambasady RP zarazem pehiiącego funkcję
Zastępcy Komisarza Rządowego przy Międzynarodowej
Wystawie Paryskiej. Pierwszy z nich informuje rzeźbiarkę
o przesłaniu jej dyplomu jako Członkowi Jury Międzyna-
rodowego ystawy Paryskiej 19372'. Kolejny list wspomi-
na o przesłaniu dyplomu Medaille d'Argent (Srebrnego
Medalu) przyznanego jej przez Międzynarodowe Jury
Wystawy Paryskiej" . Mika Mickun brała więc prawdo-
podobnie czynny udział przy organizowaniu pawilonu
polskiego a za eksponowaną w nim pracę otrzymała
wyróżnienie.
* * *
Trudno jest obecnie dokładnie określić, kiedy nastą-
pił ostateczny zwrot w twórczości rzeźbiarki, objawia-
jący się zarówno zmianą tematyki jak i tworzywa
rzeźbiarskiego. Niemniej pewne jest, iż cezurą czasową
w jej twórczości stała się druga wojna światowa. Dla
artystki będącej obywatelką polską a także dla jej naj-
bliższych, okres niemieckiej okupacji był szczególnie
trudny. We Francji mieszkała jej starsza siostra Ewa,
adwokatka palestry paryskiej, działaczka społeczna, po-
magająca w okresie przedwojennym polskim emigran-
tom pracującym w rolnictwie, współzałożycielka tygo-
36