400
ich de Vollezeidiener. — Geſelle. Ruf'n Schaafskopp,
der werd v'r for'n reſervirte Dreibatzeblatz ia d'r große
Log ſorge. Do geh niwwer uff die Schtadtſeit, do iss
noch Blatz genug. — Junge. No warte Se, ich ſag's
meim Vadder! — Kellermädchen (zu ihrem Dra-
goner⸗Unteroffizier aus Preußen). Sie, Auguſcht, ich
weeß nit, ich hab heit ſo Dorſcht. Gewwe Se mw'r
emool noch'n Appel. — Unteroffizier. Ick habe
keenen mehr, Juſteken! — Kellermädchen. Sie miſſ-
noch een haww, hinne im Rockſack. — Unteroffizier
(hr deu Apfel reichend.) Uffrichtig jſagt, Juſte, ick
thue's nur unjern. Sie eſſen zu ville Aeppel, Sie wer-
den ſich überladen. Daß jeht ſchon eine dalbe Stunde,
een Borſchdorfer über den Andern. Sie müſſen je wie
'ine jebratene Jans innwendig ausſehen. — Keller-
mädchen. O mein — Jeſſes, was bin ich verſchrocke,
alleweil is m'r d'e Appel in's Badeehr 'falle. Sehe Se,
Sie hawwe mer'n vergunnt. — Bürger (zu ſeiner
Fran). Du, Lotte, geb' merr mol de Zeitel, ich will
emol ſebe, wer als miiſchbiert. — Frau. Jetzt kammſcht,
hettſcht'u d'rheem geleſe, ich hab jo's Butterbrod nein-
gewickelt. — Bürger. Ged norr her, deß heeßt de
Zettel, a.“s Batterbrod kumme m'r erſcht noc'm zwette
Akt, ſunſcht heeß's vun uns, die Kunſcht geht nooch
Butterbrod. — Frau (reicht ihm den Zettel.) Da! —
Bürger (lieſt) Der Troubadour. Oper in 4
Akten von Soalvatoer Commerone. — Frau JIs deß
ter, wo die Moaaisfrau g'ſucht hott? — Bürger.
Du biſcht a ſchann mehr Wäſchfraa wie Monatsfraa.
Muſil von Ferdi! Ferdi, e korjoſer Name, der muz
nit aus unſcrer Gegend ſein. — Jetzt kumme die Per-
ſone: Graf von Lung. — Dunnerdetter wie feit. Deon
Name briug ich gar nit raus, Herr P. P. jaſo! Plank,
deß hott lang gedauert, bis ich's blank g'hatt hab; Leo-
nore Fraite Széal, weeſcht Lotte, deß iss die Nei, wo
erſcht vun Wiesbade kumme is. — Teitelbaum,
Handlungsdiener, fragend). Soll ſe gut ſein? — Bür-
ger: Ausgezeichnet, awer, jetzt ſchdeere Se mich nit
mehr, viddergemördeter Jüngling in weine literariſch-
dramaturgiſche Schtudie. Juez, deren Vertraute, Frau
Wilzeck. Manrico eis Troubadour, Herr Martens. —
Frau. Saz' emcol Heiarich, was iss'n deß, 'n Dru-
baduyhr? — Bürger. N'a Orubaduhr ie'n Tenoriſcht
in Schbavie. Dieſe ſchdaniſche Teroriſchte unnerſch; ide
ſich vun Unſere, daß ſe nit uff hohe Gage ſehe, ſondern
es mehr aus Lieb, um's holde Schpiel der Miune, wie
die Dichter dhdun. — Kunſtenth. Hawwe Sie de
Troubadour ſchon g'ſehe? — Bürger. Ne; Warum?
— Kunſtenth. 'S iss e komiſchi Oper. Sie fangt
an mit de Worte; „nur munter“, dabei heilt die ganz
G'ſellſchaft vaa ſechſe bis neine. — Soldat. Scht!
c fautzt au. — Teitelbaum. Der Kapellmeeſcht'r
kummt (zu Pröſel.) Jetzt baſſe ſe uff, jetzt kunmt
die Duverture! — Pröſel. Wo is die Ofenthir? Ich
ſeh'n nir dervunn. — Teitelbaum. Dazu brauche ſe
Si: ſind e frecher Menſch!
nirt Sie mein Worſt? — Kunſtenth. Ne, bei dere
darf, ſonſcht geht die ganze Introduktion verlore! —
Mehrere Stimmen. Ruhig, halt's Maul do vorre!
— Pröſel. Merr werd for ſti verzig Pennig doch e
Wort redde dirfe, wann m'r noch nie im Thiater war.
— Stimmen. Scht, ſcht! — Der Vorhang hebt
ſic.) —
Pröſel. Ach wie ſcheen, wie ſcheen; m'r maant
g'rad, 's wär ſo. Un die Muſich! Ich kennt heile, daß
ich mein Sawine nit bei m'r habb, die dheed Aage mache!
(Das Publikum applaudirt) Was iss 'n deß?
Warum ſchtrampl 'a 'r dann ſo mit Händ unn Fieß?
Muß m'r dess dhun? — Kunſtenth. Wers nit fiehlt,
der kann's nit begreife! E Muß is 's nit, awwer ich
bin Kunſchtfreend unn der S'ſang regt mich auf. Gott-
voll! Die Szegal iss doch die reinſcht Nachtigal!
Die Kolleradhur! — Pröſel. Wer iss 'n deß, wo
do eewe kumme iss? — Teitelbaum. Deß ies der
Graf Lung der Plank! — Pröſel. Der ſcheint uff
Jemand zu baſſe; allweil ſcheint 'r zu kumme, ſch heer
'n ſchun finze! — Mannemer. Daß m'r ſo 'n Bauer
in 's Theater rein loſt, iss unverzeihlich! Jch heer keen
Wort fer lauter Gebabbel. — Pröſel. Alleweil ku ume
ſe hianernanner. Jeſſes, ſie werre ſich doch nux deun,
l ſein ächte Säwel geweßt, ich habb de Stahl elitzre
ehe. (Der erſte Akt iſt zu Ende.) — Man-
nemer. Bernhige Se ſich in jeder Hinſicht. —
Pröſel. Ja, ja, ich kann merr's denke, dess iss blos
Spichelfecterei! — Buange. Zuckerwaſſer, meine Herrn,
Zuckerwaſſer! — Kellermädchen. Hole Se emool
'n Schoppe, Auguſcht. — Unteroffizier. Erſcht
Aeppel unn un Zuckerwaſſer, heeren Se Jufte, det über-
ſteigt mein Budget! — Kellermädchen. Ich ſag's
jo Ihr Breiße ſeid vurn Gewee kee Freind, (ſchieckt ihm
heimlich ihre Boͤrſe zu) nir wie nemme! No,; hole Se
norr een. — Unteroffizier. Nur nich arzüzlich,
Juſte, weun ick blites darf, ſonſt werde ick ecklig. (reicht
thr kas Waſſer) So, zuckerige Biernymphe, laſſen Se
ſich dees Waſſer wohl vekommen! — Roſenblüh (ißt
eine Wurſt.) — Teitelbaum. Sie, ſein Se ſo gut
do newe unn ſchmatze Se sit ſo. Sie ſprenge m'r ſuncht
e Trommelfell mit Ihrer Worſcht. — Roſenblüh.
Wiſſe Se daß? Was ſche-
Uaterhaltunz do hochwe, do hoͤrt Anfengs alle Poeſie
uff. — Mehrere Stimmen. Sche! 's fangt an!
— (Der zweite Akt beginnt) Pröſel. Gott
Stramhach, iſcheiner! Die gucke aus, wie ſell⸗, wo-
emol durch Obermoſchel kumme ſein, wle ich noch dabaam
war. Mannemer. Hawwe ſelle a geſunge? —
Pröſel. Ne, awwer gſchdohe! — Schdill emool, wass
die ſecht, det ies gewiß die Ziſcheinermutter! — Mar-
nemer. Oui, dess iss dtie Mama! — Pröſel. Wo
iss däan v'r Ziſcheinn vadder? — Mannemer. Do
rechts, ver Struwwelige! ö ö
(Schluß folgt).
aach blos Ohre! — Kunſtenth Rahe, wenn ich bitte
Druck, Berlag und für die Redaction verantwortlich: G. Getſendörfer.
ich de Vollezeidiener. — Geſelle. Ruf'n Schaafskopp,
der werd v'r for'n reſervirte Dreibatzeblatz ia d'r große
Log ſorge. Do geh niwwer uff die Schtadtſeit, do iss
noch Blatz genug. — Junge. No warte Se, ich ſag's
meim Vadder! — Kellermädchen (zu ihrem Dra-
goner⸗Unteroffizier aus Preußen). Sie, Auguſcht, ich
weeß nit, ich hab heit ſo Dorſcht. Gewwe Se mw'r
emool noch'n Appel. — Unteroffizier. Ick habe
keenen mehr, Juſteken! — Kellermädchen. Sie miſſ-
noch een haww, hinne im Rockſack. — Unteroffizier
(hr deu Apfel reichend.) Uffrichtig jſagt, Juſte, ick
thue's nur unjern. Sie eſſen zu ville Aeppel, Sie wer-
den ſich überladen. Daß jeht ſchon eine dalbe Stunde,
een Borſchdorfer über den Andern. Sie müſſen je wie
'ine jebratene Jans innwendig ausſehen. — Keller-
mädchen. O mein — Jeſſes, was bin ich verſchrocke,
alleweil is m'r d'e Appel in's Badeehr 'falle. Sehe Se,
Sie hawwe mer'n vergunnt. — Bürger (zu ſeiner
Fran). Du, Lotte, geb' merr mol de Zeitel, ich will
emol ſebe, wer als miiſchbiert. — Frau. Jetzt kammſcht,
hettſcht'u d'rheem geleſe, ich hab jo's Butterbrod nein-
gewickelt. — Bürger. Ged norr her, deß heeßt de
Zettel, a.“s Batterbrod kumme m'r erſcht noc'm zwette
Akt, ſunſcht heeß's vun uns, die Kunſcht geht nooch
Butterbrod. — Frau (reicht ihm den Zettel.) Da! —
Bürger (lieſt) Der Troubadour. Oper in 4
Akten von Soalvatoer Commerone. — Frau JIs deß
ter, wo die Moaaisfrau g'ſucht hott? — Bürger.
Du biſcht a ſchann mehr Wäſchfraa wie Monatsfraa.
Muſil von Ferdi! Ferdi, e korjoſer Name, der muz
nit aus unſcrer Gegend ſein. — Jetzt kumme die Per-
ſone: Graf von Lung. — Dunnerdetter wie feit. Deon
Name briug ich gar nit raus, Herr P. P. jaſo! Plank,
deß hott lang gedauert, bis ich's blank g'hatt hab; Leo-
nore Fraite Széal, weeſcht Lotte, deß iss die Nei, wo
erſcht vun Wiesbade kumme is. — Teitelbaum,
Handlungsdiener, fragend). Soll ſe gut ſein? — Bür-
ger: Ausgezeichnet, awer, jetzt ſchdeere Se mich nit
mehr, viddergemördeter Jüngling in weine literariſch-
dramaturgiſche Schtudie. Juez, deren Vertraute, Frau
Wilzeck. Manrico eis Troubadour, Herr Martens. —
Frau. Saz' emcol Heiarich, was iss'n deß, 'n Dru-
baduyhr? — Bürger. N'a Orubaduhr ie'n Tenoriſcht
in Schbavie. Dieſe ſchdaniſche Teroriſchte unnerſch; ide
ſich vun Unſere, daß ſe nit uff hohe Gage ſehe, ſondern
es mehr aus Lieb, um's holde Schpiel der Miune, wie
die Dichter dhdun. — Kunſtenth. Hawwe Sie de
Troubadour ſchon g'ſehe? — Bürger. Ne; Warum?
— Kunſtenth. 'S iss e komiſchi Oper. Sie fangt
an mit de Worte; „nur munter“, dabei heilt die ganz
G'ſellſchaft vaa ſechſe bis neine. — Soldat. Scht!
c fautzt au. — Teitelbaum. Der Kapellmeeſcht'r
kummt (zu Pröſel.) Jetzt baſſe ſe uff, jetzt kunmt
die Duverture! — Pröſel. Wo is die Ofenthir? Ich
ſeh'n nir dervunn. — Teitelbaum. Dazu brauche ſe
Si: ſind e frecher Menſch!
nirt Sie mein Worſt? — Kunſtenth. Ne, bei dere
darf, ſonſcht geht die ganze Introduktion verlore! —
Mehrere Stimmen. Ruhig, halt's Maul do vorre!
— Pröſel. Merr werd for ſti verzig Pennig doch e
Wort redde dirfe, wann m'r noch nie im Thiater war.
— Stimmen. Scht, ſcht! — Der Vorhang hebt
ſic.) —
Pröſel. Ach wie ſcheen, wie ſcheen; m'r maant
g'rad, 's wär ſo. Un die Muſich! Ich kennt heile, daß
ich mein Sawine nit bei m'r habb, die dheed Aage mache!
(Das Publikum applaudirt) Was iss 'n deß?
Warum ſchtrampl 'a 'r dann ſo mit Händ unn Fieß?
Muß m'r dess dhun? — Kunſtenth. Wers nit fiehlt,
der kann's nit begreife! E Muß is 's nit, awwer ich
bin Kunſchtfreend unn der S'ſang regt mich auf. Gott-
voll! Die Szegal iss doch die reinſcht Nachtigal!
Die Kolleradhur! — Pröſel. Wer iss 'n deß, wo
do eewe kumme iss? — Teitelbaum. Deß ies der
Graf Lung der Plank! — Pröſel. Der ſcheint uff
Jemand zu baſſe; allweil ſcheint 'r zu kumme, ſch heer
'n ſchun finze! — Mannemer. Daß m'r ſo 'n Bauer
in 's Theater rein loſt, iss unverzeihlich! Jch heer keen
Wort fer lauter Gebabbel. — Pröſel. Alleweil ku ume
ſe hianernanner. Jeſſes, ſie werre ſich doch nux deun,
l ſein ächte Säwel geweßt, ich habb de Stahl elitzre
ehe. (Der erſte Akt iſt zu Ende.) — Man-
nemer. Bernhige Se ſich in jeder Hinſicht. —
Pröſel. Ja, ja, ich kann merr's denke, dess iss blos
Spichelfecterei! — Buange. Zuckerwaſſer, meine Herrn,
Zuckerwaſſer! — Kellermädchen. Hole Se emool
'n Schoppe, Auguſcht. — Unteroffizier. Erſcht
Aeppel unn un Zuckerwaſſer, heeren Se Jufte, det über-
ſteigt mein Budget! — Kellermädchen. Ich ſag's
jo Ihr Breiße ſeid vurn Gewee kee Freind, (ſchieckt ihm
heimlich ihre Boͤrſe zu) nir wie nemme! No,; hole Se
norr een. — Unteroffizier. Nur nich arzüzlich,
Juſte, weun ick blites darf, ſonſt werde ick ecklig. (reicht
thr kas Waſſer) So, zuckerige Biernymphe, laſſen Se
ſich dees Waſſer wohl vekommen! — Roſenblüh (ißt
eine Wurſt.) — Teitelbaum. Sie, ſein Se ſo gut
do newe unn ſchmatze Se sit ſo. Sie ſprenge m'r ſuncht
e Trommelfell mit Ihrer Worſcht. — Roſenblüh.
Wiſſe Se daß? Was ſche-
Uaterhaltunz do hochwe, do hoͤrt Anfengs alle Poeſie
uff. — Mehrere Stimmen. Sche! 's fangt an!
— (Der zweite Akt beginnt) Pröſel. Gott
Stramhach, iſcheiner! Die gucke aus, wie ſell⸗, wo-
emol durch Obermoſchel kumme ſein, wle ich noch dabaam
war. Mannemer. Hawwe ſelle a geſunge? —
Pröſel. Ne, awwer gſchdohe! — Schdill emool, wass
die ſecht, det ies gewiß die Ziſcheinermutter! — Mar-
nemer. Oui, dess iss dtie Mama! — Pröſel. Wo
iss däan v'r Ziſcheinn vadder? — Mannemer. Do
rechts, ver Struwwelige! ö ö
(Schluß folgt).
aach blos Ohre! — Kunſtenth Rahe, wenn ich bitte
Druck, Berlag und für die Redaction verantwortlich: G. Getſendörfer.