ſell haw ich
Die Nagglmaiern.
c, nuß
mer im neie 2.—
Johr gleich .
Luft mache,
0
mer die Kehl
zu. Was ich
hab? EMam;
widder eemool
uff die Weih-
nachte kricht!
E Prinzeſſin,
ſchtatt e Mäd-
che for Alles,
wie ſe ſich
ausgewe hott.
Awer „woder
kummt's dann NDDI
ö
eigendlich,
daß ma heit
zudag nit =
mehr's ö — —
Dienſchtmäd⸗ ———
che vun d'r —
Madamm unnerſcheide kann, wann ſe mitnanner uff de
Mark gehn? Deß is e Breisfroog, die ich d'r Fraa
Räthin, die die Woch Kaffee bei mer gedrunke, ſo be-
antwort hab:
ich g'ſagt — daß unſer Freilein in d'r Kich heitzudag
nit mehr wiſſe, was ſe uff de Buckl henke ſolle, wann
ſe ihr Bromenaad durch die Schtadt mache, un iwer-
haabt ke Dienſchtmeedle aus d'r gute alte Zeit mehr
ſinn, hawe die Madamme un Feeilein Dechter vum
Haus norr ſelwer zu verantworte. Sie hawe durch-
aus nit neethig, e groß Lamento in d'r Thee⸗ odder
Kaffeeviſitt driwer zu erheewe. Wer is ſchuld an dem
Gebimbl un Gebambl, deß unſer ſogenannte „Mädcher
for Alles“ jetzt hinne un vorne an ſich henke hawe?
Antwort: Die Madamm un Freile vum Haus, die ſich
aweil dreimool 's Dags anziehge un nit mehr vum
Schbiggl wegkumme. So was ſchteckt an, Fraa Räthin.
Uff die Art muß die Kiche- odder Schtuwejungfer, die
de ganze Dag um ſo e paar Lewendige Moodebildche
rumſchluppt, aach mit d'r Zeit butznärriſch werre. —
Wer is ſchuld, daß ſo e Freile vum Schbiehlkiwl alle
Mittag ihrn Ausgang hawe will? Antwort: Die Ma-
damm vum Haus. Sie bleibt ſelwer nit mehr da-
heem. Sie zeigt'r de Weg zum Schlinkeſchlankegehn.
Heit werd der Freindin en B'ſuch gemacht, un morge
ſeller Baas e Neiigkeit gebrocht. So was erbt ſich,
Fraa Räthin. Ich wunner mich alſo gar nit, daß unſer
Dienſchtmeedle heitzudaag ihrn Laaf hawe un ſich for
ke Schtuhlarweit mehr verdinge wolle. Die beeſe Bei-
ſchbieler, Fraa Räthin, die bitterbeeſe Beiſchbieler! —
Sehn Se, Fraa Räthin, ſag ich, haw
8
Wer is ſchuld, daß aweil ke Dienſchtmeedl mehr een
orndliche Faade Garn ſchbinne kann? Antwort: Die
Madamm! Die Daam vum Haus laaft heitzudag zum
Berliner Ausverkaaf, wann ſe e Schtickl „Hausgemach-
tes“ braucht. E Madamm vor'm Schbinnrad ſieht ma
norr noch uff'eme alte Eelgemaäld aus'm vorige Johr-
hunnert. Schbinne! Wo will aweil ſo e Däämche vum
Haus noch ſchbinne. D'r Mann, denkt ſe, kann jo in de
Hoſſeſack ſchteige, wann die Berliner Leinwand in d'r
dritte Weſch die kallobierend Schwindſucht kricht. Schbinne!
Aus gelacht werd ma, wann ma heitzudag noch noocheme
Schbinnrab froogt. Lange Vorhenk, große Schbiggl,
un korze matte Kaſſe — deß is aweil d'r wahre Ja-
kob, Fraa Räthin. Die Dochter am Klavier, d'r Sohn
an d'r Fleet, die Madamm am Grienetheekeſſl, un d'r
Vatter am Schreibpult mit'm Wechslfiewer am Hals
vun dem'm ke Dokter mehr helfe kann — deß is aweil
d'r Ton, un die Kraft, un d'r Saft, un die Herrlich-
keit un Lumperei vun Kanſchtantinoppl! Verſchtanne,
Fraa Räthin? Do redd ma als vun Uffklärung, Bil-
dung, Fortſchritt! Jawohlche! 's kummt alles druff an,
was ma ſich drunner vorſchtellt! Wie oft werd awer
die Bildung mit'm Hochmuth verwechſlt. Per Exempl,
ſag ich neilich zu ſo'me Bergermadammche vun d'r
neiſchte Faſſon: Gelle Se, Madamm Fau lmaier, Ihr
Kriſchtinche geht aach aus arweite? — Fahrt die mich
awer an, als wann ich ſe gebiſſe hätt. Nagglmaiern,
ſegt ſe, was glaawe Se dann? Deß hawe mir nit
neethig!l Wie kumme Sie mer vor? Glaawe Se dann
mir wäre Bettlleit.“ — No, no, ſag ich, nemme Se's
mit iwl, Fraa Faulmaier, ma redd. mütnanner. Ich
hab norr ſo gemeent. Wiſſen Se. wär gräd die
greeſcht Schand nit, wann ihr Kriſchtinche e paar
hunnert Gulde uff d'r Schbarkaſſ ſchtehn hätt, die ſe
ſich ſelwer verdieut, un die ſe emool, wann ſe hei-
rath, zu d'r Ausſchteier ſchieße kennt. Sehn Se, Fraa
Faulmaier, ſag ich, haw ich g'ſagt, wann en Vatter,
wie Ihr Mann per Exempl, en Sack voll lewendige
Dechter hott, die all unner die Haub wolle, do kratzt'r
ſich hinnerm Ohr, wann die Hochzigſchees vorm Haus
ſchteht, un muß een Abedheekche um's annere im Grund-
buch uff's Heisl ſchreiwe loſſe, un wann 's aus un
aus is, ſchteht'r do im Alter, wie en Baam im Herdſcht,
der ſein beſchte Frichtlcher de Herrn Schwiggerſehn in
de Schoos hott falle loſie, un oft noch bitte muß, wann
d'r bittere kalte Winter des Leewens kummt, daß'n e
mitleidigi Schbitalhand mit Schtroh warm halt. —
Mir hawe Exemplcher vun Beiſchbielcher, Fraa Faul-
maier, ſag ich, haw ich g'ſagt, un hab ſe ſchtehn
loſſe. Dodruff hott mer zwar die Fraa Faulmaier e
ſehr ſchbitzig Adie g'ſagt un e G'ſicht g'ſchnitte, als
hätt ſe Eſſig gedrunke. — So ſiehts aweil in d'r
Welt aus, Fraa Räthin!
Druck, Verlag und für die Redaction verantwortlich: G. Geiſendörfer.
Die Nagglmaiern.
c, nuß
mer im neie 2.—
Johr gleich .
Luft mache,
0
mer die Kehl
zu. Was ich
hab? EMam;
widder eemool
uff die Weih-
nachte kricht!
E Prinzeſſin,
ſchtatt e Mäd-
che for Alles,
wie ſe ſich
ausgewe hott.
Awer „woder
kummt's dann NDDI
ö
eigendlich,
daß ma heit
zudag nit =
mehr's ö — —
Dienſchtmäd⸗ ———
che vun d'r —
Madamm unnerſcheide kann, wann ſe mitnanner uff de
Mark gehn? Deß is e Breisfroog, die ich d'r Fraa
Räthin, die die Woch Kaffee bei mer gedrunke, ſo be-
antwort hab:
ich g'ſagt — daß unſer Freilein in d'r Kich heitzudag
nit mehr wiſſe, was ſe uff de Buckl henke ſolle, wann
ſe ihr Bromenaad durch die Schtadt mache, un iwer-
haabt ke Dienſchtmeedle aus d'r gute alte Zeit mehr
ſinn, hawe die Madamme un Feeilein Dechter vum
Haus norr ſelwer zu verantworte. Sie hawe durch-
aus nit neethig, e groß Lamento in d'r Thee⸗ odder
Kaffeeviſitt driwer zu erheewe. Wer is ſchuld an dem
Gebimbl un Gebambl, deß unſer ſogenannte „Mädcher
for Alles“ jetzt hinne un vorne an ſich henke hawe?
Antwort: Die Madamm un Freile vum Haus, die ſich
aweil dreimool 's Dags anziehge un nit mehr vum
Schbiggl wegkumme. So was ſchteckt an, Fraa Räthin.
Uff die Art muß die Kiche- odder Schtuwejungfer, die
de ganze Dag um ſo e paar Lewendige Moodebildche
rumſchluppt, aach mit d'r Zeit butznärriſch werre. —
Wer is ſchuld, daß ſo e Freile vum Schbiehlkiwl alle
Mittag ihrn Ausgang hawe will? Antwort: Die Ma-
damm vum Haus. Sie bleibt ſelwer nit mehr da-
heem. Sie zeigt'r de Weg zum Schlinkeſchlankegehn.
Heit werd der Freindin en B'ſuch gemacht, un morge
ſeller Baas e Neiigkeit gebrocht. So was erbt ſich,
Fraa Räthin. Ich wunner mich alſo gar nit, daß unſer
Dienſchtmeedle heitzudaag ihrn Laaf hawe un ſich for
ke Schtuhlarweit mehr verdinge wolle. Die beeſe Bei-
ſchbieler, Fraa Räthin, die bitterbeeſe Beiſchbieler! —
Sehn Se, Fraa Räthin, ſag ich, haw
8
Wer is ſchuld, daß aweil ke Dienſchtmeedl mehr een
orndliche Faade Garn ſchbinne kann? Antwort: Die
Madamm! Die Daam vum Haus laaft heitzudag zum
Berliner Ausverkaaf, wann ſe e Schtickl „Hausgemach-
tes“ braucht. E Madamm vor'm Schbinnrad ſieht ma
norr noch uff'eme alte Eelgemaäld aus'm vorige Johr-
hunnert. Schbinne! Wo will aweil ſo e Däämche vum
Haus noch ſchbinne. D'r Mann, denkt ſe, kann jo in de
Hoſſeſack ſchteige, wann die Berliner Leinwand in d'r
dritte Weſch die kallobierend Schwindſucht kricht. Schbinne!
Aus gelacht werd ma, wann ma heitzudag noch noocheme
Schbinnrab froogt. Lange Vorhenk, große Schbiggl,
un korze matte Kaſſe — deß is aweil d'r wahre Ja-
kob, Fraa Räthin. Die Dochter am Klavier, d'r Sohn
an d'r Fleet, die Madamm am Grienetheekeſſl, un d'r
Vatter am Schreibpult mit'm Wechslfiewer am Hals
vun dem'm ke Dokter mehr helfe kann — deß is aweil
d'r Ton, un die Kraft, un d'r Saft, un die Herrlich-
keit un Lumperei vun Kanſchtantinoppl! Verſchtanne,
Fraa Räthin? Do redd ma als vun Uffklärung, Bil-
dung, Fortſchritt! Jawohlche! 's kummt alles druff an,
was ma ſich drunner vorſchtellt! Wie oft werd awer
die Bildung mit'm Hochmuth verwechſlt. Per Exempl,
ſag ich neilich zu ſo'me Bergermadammche vun d'r
neiſchte Faſſon: Gelle Se, Madamm Fau lmaier, Ihr
Kriſchtinche geht aach aus arweite? — Fahrt die mich
awer an, als wann ich ſe gebiſſe hätt. Nagglmaiern,
ſegt ſe, was glaawe Se dann? Deß hawe mir nit
neethig!l Wie kumme Sie mer vor? Glaawe Se dann
mir wäre Bettlleit.“ — No, no, ſag ich, nemme Se's
mit iwl, Fraa Faulmaier, ma redd. mütnanner. Ich
hab norr ſo gemeent. Wiſſen Se. wär gräd die
greeſcht Schand nit, wann ihr Kriſchtinche e paar
hunnert Gulde uff d'r Schbarkaſſ ſchtehn hätt, die ſe
ſich ſelwer verdieut, un die ſe emool, wann ſe hei-
rath, zu d'r Ausſchteier ſchieße kennt. Sehn Se, Fraa
Faulmaier, ſag ich, haw ich g'ſagt, wann en Vatter,
wie Ihr Mann per Exempl, en Sack voll lewendige
Dechter hott, die all unner die Haub wolle, do kratzt'r
ſich hinnerm Ohr, wann die Hochzigſchees vorm Haus
ſchteht, un muß een Abedheekche um's annere im Grund-
buch uff's Heisl ſchreiwe loſſe, un wann 's aus un
aus is, ſchteht'r do im Alter, wie en Baam im Herdſcht,
der ſein beſchte Frichtlcher de Herrn Schwiggerſehn in
de Schoos hott falle loſie, un oft noch bitte muß, wann
d'r bittere kalte Winter des Leewens kummt, daß'n e
mitleidigi Schbitalhand mit Schtroh warm halt. —
Mir hawe Exemplcher vun Beiſchbielcher, Fraa Faul-
maier, ſag ich, haw ich g'ſagt, un hab ſe ſchtehn
loſſe. Dodruff hott mer zwar die Fraa Faulmaier e
ſehr ſchbitzig Adie g'ſagt un e G'ſicht g'ſchnitte, als
hätt ſe Eſſig gedrunke. — So ſiehts aweil in d'r
Welt aus, Fraa Räthin!
Druck, Verlag und für die Redaction verantwortlich: G. Geiſendörfer.