Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (9) — 1876

DOI Kapitel:
Nr. 44 - Nr. 51 (3. Juni - 28. Juni)
DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.44635#0186

DWork-Logo
Überblick
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
18⁰

D'r Nagglmaier.

Bekanntlich kloppt alle
Morge, eh die Sunn uff-
eht, d'r Allerwelsmichl,
der die Wolke ſchiebt, de
Hagl ſippt u. ſ. w. am
Himmlsdhor, un holt ſich
beim alte Petrus ſein
Wetterinſchtruktion. So
ſchteh'r aach am Pinaſcht-
montag vor de viere Mor-
gens widder voꝛ'm Schieb·
fenſchterle an d'r Himmels-
dhier, in d'r eene Hand
die g'fillt Reegegießkann,
in d'r annere die Sunn
am Bendl henke, un wart
uff Wetterbefehl. — Heit
dauert's lang biſſ'r uff-
macht, ſegt'r, un ſchbritzt
die Sunmn e biſſl, die'm
vereits e Loch in die Hoſſe ;
gebrennt. Gar ſo lanz!
Soll's dann heit gar ke-
Wetter gewꝛ? — Endlich geht's Guckfenſchterle uff, un
d'r alte Petrus ſchtreckt de lange graue Bart raus. —
No, was gibt's dann ſchunn widder, ſeggr'r ärgerlich,
un macht e G'ſicht, e G'ſicht — o weh Pingſchtmontag-
venkt d'e Michl. — Was will'r? Er jagt eem aweil
alle Dag e veril Schtund frieher aus de Feddere. —
D'r Herr Petrus entſchuldige gietigſcht, fangt jetzt d'r
Wettermichl an, un kratzt ſich verleege hinnerm Ohr —.
'3 is nit mein Schuld, das ich jetzt alle Dag e biſſl
frieher kumne muß. D'r Guckuck hol aweil die ganz
Wettermachtrei! Kaum is die Sunn unnergange, ur
ich hab mein Schtern ang'ſchteckt, un de Mond raus·
g'henkt, un daann e biſſl uff'm Ohr gelege, will die
Madamm ſchunn widder iwer alle Beeg naus. Un trotz
all der Arweit, die Unſereener jetzt am Himml do howe
hott, ke Dank do nane. Alles ſcheant deß Friehjohr
iwer unſer Wetter. Erſcht war's'n zu naß, jetzt iſſ'n
zu druck'. Denne mach's dir Deifl recht! — Jaſo!
fanat jetzt d'r alte Him nlsb'ſchlꝛeßer an. Jaſo! Er
will die Wetterparol! Hätt ich's doch beinah ganz ver-
geſſe! Awer 's is ke Wanner! Ma hott heitzudag de
ganze Dag de Kopp ſo voll — es kumme aweil ſo viel
zweiflhafte Menſche vnn der ſchlechte Welt do unne ruff,
di⸗ all in de Himml wolle, un die ich dann im ner erſcht
vun Kopp bis zu Fuß noch de alte verſchteckte Sinde
fiſſedire muß, daß ich oft Oowends ganz ſchachmatt bin.
Il, Michl! Die ſchlecht Welt, ſag ich, haw ich g'ſagt,
Die hochnäſig Welt — die anfangs Alles beſſer wiſſe,
un an ke Herrgott mehr glaawe will, un nix mehr zu
dhun weeß, als Krieg zu fiehre. Guck'r norr in die
Derkei. Awer daß ich mein Redd nit vergeß! Alſo
was for Wetter? Un er froogt noch lang? Un hott ſchunn
ſo lang nit gereegent, daß die Erdkuggl iweraal Schbring

wie die Taminaſchlucht in d'r Schweiz keicht! Soll ſe
ganz die Krenk kriche! Reege, Michl! Reeg:! Lauter
Reege! Daß die unzufriede Menſchheit, die jetzt iwer
unſer Wetter ſchennt, wie'r ſeggt, wenizſchtens widder
em nool uff e vaar Dag lang zufri. de werd. En Blatſch-
reege uff de Buckl. Schtopper'n die bꝛeſe Meiler do
unne widder emool mit e paar Wolkebrich! Loſſ'er mer
ſein Sunn heit drinn un ſchieck'e die groß Zott uff die
Gießkann. Nix wie druff! — Kratzt ſich d'r Michl zum
zwettemool hinnerm Ohr un ſeggt: Ja, deß is ſo e
Sach, Herr Petrus. Reege wär'n do unne jetzt ſchunn
recht! Awer wann mu heit reegne loſſe, ver derwe mer“s
ganz mit d'r beeſe Menſchheit. Dann ſchennt ſe erſcht
recht, was Gott verbotte hott. — Ja, froog'n jetzt
d'r Petrus, un guckt'n grooß an — jz, warum dann
grad heit ke Reeze, noochdem jetzt die fromme Bauers-
leit in d'r Kerch beete? — Lacht'r Michl wie'n Schbitz-
bu, un ſeggt: Awer Herr Petrus? Heit Reege!
uff de Pingſchtmontag! De Himml dhäte uns die
Schtädter einſchmei ze! — Jaſo! ſezzer Petrus un fangt
jetzt aach an zu ſchmunzle un de lange Bart zu ſtreich le.
Jaſo! Jaſo! Mir hawe jo heit Pingſchtmontag! Siehch-
ur, was ich g'ſagt hab? So werd mer aweil rum-
g'holt. Nit emool kumt mer mehr dazu, uff de Kal-
lenner zu gucke. Alſo Pingſchtmontag! Ja, freilich.
Freilich! Wann ma'n den Reegeboſſe heit do unne
ſchbiele, hawe mer's do howe mit'n ganz verſchitt! Ich
kenn mein närriſcht Welt do unne. Uff de Pingſcht-
montag will Jeder ſein Pngſchtparthie mache. Alles will
reiſ⸗. Zu Fuß, per Schees un per Damp'. In die
Eiſebahnpackwägze wie's liewe Rindvieh loſſe ſe ſich
ſchtoppe, wann's breſſirt. Die Kinner nemme ſe uff de
Buckl un ſchteize miln iwer Berg un Dhal. Un Nachts
nooch de zwelfe kumme ſe widder heem, wann's gut
geht; mied wie die Bergeſl, un dun de Werrth ausge-
leert wie die Opferſchteck. Ja, ja! Ich kenn mein
Pingſchtnarre do unne. Er kennt Recht hawe, Michl!
Die Fenſchter am Himml dhö'n ſe uns einſchmeiße,
wann mer heit reegne loſſe. Do loſſ'r alſo in Gotts-
name heit die Sunn ſcheine! Awer daß'r mer ornd-
lich dran neochſchiert! Deß ſag ich'm! Uff die Pingſcht-
bickl loſ'er ſe brenne, als hätt'n ſe gliethige Biggleiſe-
ſchtähl druff ligge. Dann ganz ung'ſchoore derf mer
die vergniegungsſichtig Welt do unne nit davun kamme.
Un hauptſächlich eem gew'r alsemool een Sunneſchtich
uff de Piagſchtfrack, wann'er'n irgendwo mit ſeiner Fraa
heit en Berg nuff ſchteige ſiehcht. Hauptſächlich dem un
ſeiner Fraa! Er kennt vielleicht die zwee beeſe Meiler,
die oft e ganzi Schtadt darchenanner mache.
Deß war uff mich g'ſchditzt, Männer! Un d'r Michl
hott mich werklich, wie ich am Mittwoch vernählt hab,
am Pinzſchtmondag mit meiner Fraa uffere Bleſſiertur
verwſcht, un mer mit ſeiner Sunn uff de Buckl ge-
brennt, daß ich nooch Ankunft dreimool mit kalt Waſſer

hab ang'ſchtriche werre miſſe, eh aus'm Heidlberger
Pinſchteſl widder en Menſch worre is.

Druck, Verlag und für die Redaction verantwortlich:

G. Geiſendörfer.
 
Annotationen