Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (9) — 1876

DOI chapter:
Nr. 103 - 109 (2. Dezember - 16. Dezember)
DOI Page / Citation link:
https://doi.org/10.11588/diglit.44635#0430

DWork-Logo
Overview
Facsimile
0.5
1 cm
facsimile
Scroll
OCR fulltext
420

Die G'ſchäfte gehn allẽ
Dag flotter! Alſo e Win-
terle, deß ſich bis dato
geweſche hott. Uaſer
Belzhändler ſolle haupt-
ſächlich entzickt ſein vun
de deſſjährige Weihnachts-
ausſichte! Un ſo durch
die Bank. Ke G'ſchäfts-
mann, der nit ſchu⸗n drei
Woch vor Weihnachte die
vhibſch B'ſcheerung“ loobt!
— Um iwerigens 's Kind
beim rechte Naame zu
nenne. Die Woch froogt
mich mein Nochbar: Wer
dann ſo de Huſchte in
meiner Werkſchtatt hätt?
Es waär zum Erbarme,
wann ma an meim Heisl
vorbei kämt. So'n armer
G'ſell ſollt ma doch ins
Schbital ſchbreche.
Huſcht‘, ſag ich. Ja mein

er Werkſchratt? Ich hab

ſeit vier Woche gar ke G'ſell mehr. Vor lauter C'ſchäfte!
Un daß ich mich neinſchtell, un die drei Mucke fang,

die ſich noch drinn rumdreiwe, dürfe Se mer aach
glaawe!
mein Fraa aus d'r Werkſchtatt genumme, un de glän-
zeude G'ſchäfte wege d'r ſogenannt: Kechin als Schbiel-
meedl in d'r Kich beigewe hott. Alſo ich bitt Jhge um
Gotteswille! Wer ſoll in meiner Werkſchtatt noch huſchte!
Sie kenne heekſchtens mein Karo g'heret haw⸗, der al-
lerdings ſeit e paar Dag en Regimentsſchtrengl am Hals
hott, un ſeit der Zeit nit mehr aus ſeim Korb zu bringe
is, der hinner d'r Werkſchtattdhier ſchteht. Soviel zur
Berubigung, edler Menſchefreind! Sie kenne ſich druff
verleſſe, Herr Nochbar! Bei mir kricht vor Weihnachte
ke G'ſell mehr de Huſchte! — Ob uns noch Wiiſwachte
die G'ſchäfte mehr blooge? D'r ſogenannte bollttiſche
Horizont ſieht grad danooch aus! Die Kapitaliſchte werre
ſich wahrſcheinlich drum ſchlage ihr Geld unner die
Leit zu bringe, wann ma die ruſſ ſch B'ſcheerung in
d'r Derkei uff die Weihnachte kriehe. — Ja, Männer!
Kaſſematte, matte Kaſſe, wo mer bingucke. Un doch
gibts immer Leit, die's eem nit recht glaawe wolle, wann
ma emool klagt. Froogt mich die Wooch ſo e dick Woll-
bällche, der aut lache hott, wann'r die Kupponſcheer am
Naggl abherkt: No wie gehts? — Wie gehts! ſag ich.
Schlechte G'ſchäfte! — Ja, hänslt'r, ihr G'ſchäftsleit
ſeid zu beklage. Ihr habt 's ganz Johr ke Aan Fett
uff d'r Supp, wann ma eich hrert! Wolle Se nit
ball fechte gehn? Zehn Pennig ſolle Se hawe alle
Dag, e ganz Johr lana, wann Se zu mer kumme
wolle. Sie armer G'ſchäftsmann, Sie! — No wart,

Dann kann's d'r Lehrjung aach nit ſein, den

denk ich. Der Utz ſoll dich dheier zu ſchtehn kumme.
— E Wort, e Mann! ſag ich. Schlage Se ein! —
Was will'r mache vor Zeige? Er muß einſchlage. —
Heit haw ich jetzt ſchunn 's zehnte Zehnpennigſchtick bedm
g'hoolt. Er lacht zwar immer dazu, wann'r in de Sack
lange muß. Wann ich awer am dreihunnertfiafeſechzig-
ſchte Dag die Hand 's letſchtemool bei'm uffg'hoow hab,
un'n der Schbaß 66 Mask 50 gekoſcht, werd'r 's Lache
halie kenne. — So gehn die G'ſchäftsgäug, Männer!
Un 's Kriſchtkinul vor d'r Dhier, vun dem d'r „Vetter
aus d'r Palz“ ſo hibſch verzählt: ö ö
Hör uff mit deim Gegeig! — Ja jo!
's gibt doch ſunſcht noch e Scheib.
Butz Eens mool 8 Fenſchter ab jetzt do;
unn Joſeph, ruh! Ba Leib!
du Unart! Wann 's Chriſchtkinnel hört,
daß d' bös warſcht, do krickſcht gar nix b'ſcheert.
Gelt? jetzt biſcht du uf eenmool brav
unn frookſcht, wann's kumme dhut,
unn meenſcht, wann ich 'naus zu em laaf
unn ruf 'm, noht wär's gut. —
Was ſäckſcht? „Wann's nor ball kumme dhät!“
Warum? Hoſcht Bang, daß ſick's verſchbät't? —
Ja no, 's muß aa zu anner Leut.
— Gell? do biſcht ſchdill d'rvun —
unn 's hot doch jetz nonnit d'r Zeit. — —
So? „Was hat's dann zu dhun?“
Guck nar an 'n Himmel! ſickſcht, wie roth?
Lebbkuuche backt's unn Zuckerbrood.
Dann wann's mol gege Chriſchtdag geht,
weeſcht, wie die Sunn do ſchpringt?
die hilft 'm — wann ſe detz nit dhät,
ich wüßt nit, wie 8''m gingt; —
drum geht ſe däglich früher fort
unn all ihr Hitz verbackt ſe dort.
Sie hilft 'm backe druff unn druff,
unn backt Neujohrsweck aach
for's Neujohrsmännel; noht hört's uff:
dann am Dreikönigsdag
do ſcheint ſe länger ſchunn, gewiß,
unn wärmer — wann's nit kälter is.
Wann's fertig is, mit vieler Müh
mim Backe'n, unn 's is kalt, ö
daß Schdeen unn Been gfriert, felts doch nie
unn kummt durch Feld unn Wald,
vum Himmel nachts, — unn hot ſo ſchwer,
unn 's Eſele laaft newe her.
's Schutzengele vunn jedem Kind,
deß fliegt voraus als Bott, ö
unn ſächt 'm allemol noch g'ſchwind,
wie's jed's getroffe hot:
wer bös is, der kricht nar e Ruth,
mit gold'ne Nüß: Du weeſcht wies dhut
„Wie's reinkummt?“ ja, deß ſieht m'r nit;
's is halt uf eemol do,.
unn bringt eem ſchöne Sache mit:
grün, goldig, roth unn bloo.
Guck jo nit zu deim Bettche raus! ö
ſchunſcht blost d'r 's glei die Aage'n aus.
3 Wann d' alſo brav biſcht wie ſich's g'hört,
do kummt's genz ſachte, wupp! ü
mim Eſelche do h'rein, unn leert
ſein'n Sack aut in die Schdubb;
unn bringt'n Baam, mit Lichter dran,
unn ſchdeckt ſe all uf eenmool an. —

ö Druck, Berlag und für die Redactlon verantwortlich: G. Geiſendörf

e r.
 
Annotationen