DOI Artikel:
Kronika
DOI Artikel:Sroczyńska, Krystyna: Antoni Brodowski (1784-1832): (10 XII 1984-10 III 1985 Warszawa)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48708#0191
KRONIKA
IZ. 6. Antoni Brodowski, portret matki Józefa Cie-
chomskiego, ok. 1820. Repr. T. Żółtowska.
II. 7. Antoni Brodowski, portret Izabeli z Łem-
pickich Ciechomskiej, po 1822. Repr. T. Żółtowska.
gmione obrazy, wprowadzono dokumentację dotyczą-
cą jego biografii i osiągnięć. Umieszczono ją w ciągu
gablot i poziomych plansz zajmujących środek sali.
Były tam: krótkie teksty informujące o najważniej-
szych etapach życia i artystycznej kariery Brodow-
skiego, fotokopie dokumentów, fotografie zaginionych
Prac z odnośnym porównawczym materiałem, kata-
logi wystaw, w których brał udział, głosy prasy war-
szawskiej z lat 1819—1832, stanowiące interesujące
studium, jak wówczas patrzono na obrazy i jak je
oceniano. Wśród fotokopii znalazły się: metryka uro-
dzenia, pochlebne zaświadczenie Gerarda z 1812 roku
0 postępach swego ucznia, dyplom przyznający mu
Pierwszą nagrodę honorową na wystawie 1819 roku,
dokumenty wyboru i przyjęcia na członka Towarzy-
stwa Przyjaciół Nauk w 1822; dalej: przedruk roz-
prawy profesora Brodowskiego Co stanowi szkołę
malarską, wygłoszonej w 1824 roku na publicznym
posiedzeniu Uniwersytetu Warszawskiego, pamiętniki
i życiorysy skreślone ręką przyjaciół.
Działalność pedagogiczną artysty, która tak do-
niosłe zaowocowała w dziełach jego wychowanków,
chcieliśmy najpierw pokazać poprzez ich obrazy.
Zakłóciłoby to jednak spójność ekspozycji, a zresztą
nie zawsze można było znaleźć najwłaściwszy w tym
wypadku przykład. Wymienienie zaś samych naz-
wisk wydało nam się zbyt suche. Pokazaliśmy więc
uczniów poprzez fotografie ich portretów lub auto-
portretów. Zespół ten był — niestety — niepełny, nie
wszystkie bowiem wizerunki udało się odszukać.
Podobne problemy wynikły w przypadku twór-
czości synów artysty, Tadeusza i Józefa, którzy kon-
tynuując rodzinną tradycję poszli śladem ojca. Tu
z braku fotografii, ograniczyliśmy się tylko do słow-
nej wzmianki.
Oddzielnie, w gablotach przyściennych, zgroma-
dzono pozycje wydawnicze dotyczące artysty. A więc
przede wszystkim prace Jerzego Sienkiewicza: Ma-
larstwo warszawskie 1-ej połowy XIX wieku. Pamięt-
nik wystawy, urządzonej w Instytucie Propagandy
Sztuki w 1936 roku, obszerny artykuł o tejże eks-
pozycji drukowany w „Arkadach” oraz rozprawę
Projektowane dekoracje ścienne Teatru Narodowego,
opublikowaną w roku 1930. Nie pominięto również
183
IZ. 6. Antoni Brodowski, portret matki Józefa Cie-
chomskiego, ok. 1820. Repr. T. Żółtowska.
II. 7. Antoni Brodowski, portret Izabeli z Łem-
pickich Ciechomskiej, po 1822. Repr. T. Żółtowska.
gmione obrazy, wprowadzono dokumentację dotyczą-
cą jego biografii i osiągnięć. Umieszczono ją w ciągu
gablot i poziomych plansz zajmujących środek sali.
Były tam: krótkie teksty informujące o najważniej-
szych etapach życia i artystycznej kariery Brodow-
skiego, fotokopie dokumentów, fotografie zaginionych
Prac z odnośnym porównawczym materiałem, kata-
logi wystaw, w których brał udział, głosy prasy war-
szawskiej z lat 1819—1832, stanowiące interesujące
studium, jak wówczas patrzono na obrazy i jak je
oceniano. Wśród fotokopii znalazły się: metryka uro-
dzenia, pochlebne zaświadczenie Gerarda z 1812 roku
0 postępach swego ucznia, dyplom przyznający mu
Pierwszą nagrodę honorową na wystawie 1819 roku,
dokumenty wyboru i przyjęcia na członka Towarzy-
stwa Przyjaciół Nauk w 1822; dalej: przedruk roz-
prawy profesora Brodowskiego Co stanowi szkołę
malarską, wygłoszonej w 1824 roku na publicznym
posiedzeniu Uniwersytetu Warszawskiego, pamiętniki
i życiorysy skreślone ręką przyjaciół.
Działalność pedagogiczną artysty, która tak do-
niosłe zaowocowała w dziełach jego wychowanków,
chcieliśmy najpierw pokazać poprzez ich obrazy.
Zakłóciłoby to jednak spójność ekspozycji, a zresztą
nie zawsze można było znaleźć najwłaściwszy w tym
wypadku przykład. Wymienienie zaś samych naz-
wisk wydało nam się zbyt suche. Pokazaliśmy więc
uczniów poprzez fotografie ich portretów lub auto-
portretów. Zespół ten był — niestety — niepełny, nie
wszystkie bowiem wizerunki udało się odszukać.
Podobne problemy wynikły w przypadku twór-
czości synów artysty, Tadeusza i Józefa, którzy kon-
tynuując rodzinną tradycję poszli śladem ojca. Tu
z braku fotografii, ograniczyliśmy się tylko do słow-
nej wzmianki.
Oddzielnie, w gablotach przyściennych, zgroma-
dzono pozycje wydawnicze dotyczące artysty. A więc
przede wszystkim prace Jerzego Sienkiewicza: Ma-
larstwo warszawskie 1-ej połowy XIX wieku. Pamięt-
nik wystawy, urządzonej w Instytucie Propagandy
Sztuki w 1936 roku, obszerny artykuł o tejże eks-
pozycji drukowany w „Arkadach” oraz rozprawę
Projektowane dekoracje ścienne Teatru Narodowego,
opublikowaną w roku 1930. Nie pominięto również
183