DOI Artikel:
Kronika
DOI Artikel:Houszka, Ewa: Portret na Śląsku XVI-XVIII wieku: (19 XII 1984-24 II 1985 Wrocław)
DOI Artikel:Sroczyńska, Krystyna: Antoni Brodowski (1784-1832): (10 XII 1984-10 III 1985 Warszawa)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48708#0186
KRONIKA
II. 3. Canutus, portret Gottlieba Hochberga, 1759
(Muzeum Narodowe we Wrocławiu). Fot. E. Wi-
tecki.
książąt z czeskiej dynastii Podiebradów i śląskiej
linii Piastów. Uwzględniono w tej grupie także wi-
zerunki imaginowane, a więc i te, które stanowiły
element tablic genealogicznych.
Przy portretach szlachty uwypuklony został aspekt
genealogiczny, gdyż większość dzieł należała niegdyś
do rodowych galerii przodków. Zaprezentowano je-
den przykład szesnastowicznego przedstawienia zbio-
rowego, portrety dziecięce, kilka wizerunków przeło-
żonych zgromadzeń zakonnych oraz portrety epitafij-
ne.
Konterfekty mieszczańskie reprezentowane były
najliczniej, tutaj też znalazło się najwięcej obrazów
budzących zainteresowanie swą jakością artystyczną.
Zdecydowano się włączyć kilka przykładów obrazów
epitafijnych z wieku XVI. Należą one wprawdzie do
odrębnego gatunku malarstwa, jednak zagadnienie
wiernego przedstawienia postaci było w nich na tyle
ważne, że niemożliwe okazało się ich pominięcie.
Powszechnie przyjęty zwyczaj portretowania przeło-
żonych określonych grup społecznych ilustrowały wi-
zerunki radnych miejskich, między nimi zaś zespół
portretów radnych i ławników Wrocławia, autorstwa
czynnego w tym mieście w drugiej połowie XVII
wieku Jerzego Scholtza Młodszego, oraz związane z
mieszczańską obyczajowością całopostaciowe przed-
stawienia królów Bractwa Kurkowego. Obrazem ty-,
powym dla gabinetu osobliwości był portret wystę-
pującej we Wrocławiu w 1621 roku „brodatej dzie-
wicy”. Zaprezentowano autoportrety trzech ma-
larzy: czynnego w drugiej połowie XVI stulecia w
Złotoryi Adama Winklera, Michała Leopolda Willman-
na i działającego w pierwszej połowie XVIII wieku,
między innymi w Krzeszowie i Jeleniej Górze, Jana
Franciszka Hoffmanna.
Wystawę uzupełniały fotografie obrazów zaginio-
nych oraz tych, których nie udało się wypożyczyć.
Ewa Houszka
ANTONI BRODOWSKI (1784—1832) (10 XII 1984—10 III 1985 WARSZAWA)
W dwusetną rocznicę urodzin, w grudniu 1984
roku, otwarto w Muzeum Narodowym w Warszawie
wystawę Antoniego Brodowskiego (1784—1832). Była
to pierwsza monograficzna ekspozycja poświęcona
temu wybitnemu malarzowi. Urządzając od wielu
lat w Muzeum Narodowym tego typu pokazy dorob-
ku polskich artystów uważaliśmy, że należy mu się
ta wystawa od dawna. W roku 1965 istniał już realny
jej projekt i poczynione zostały wstępne przygotowa-
nia (zachował się nawet cały nakład wydrukowane-
go wtedy plakatu), ekspozycja nie doszła jednak do
skutku. Na komisarza i autora katalogu poproszono
wówczas, nieżyjącego już dziś, profesora Jerzego Sien-
kiewicza, był on bowiem autorem, pisanej w latach
178
II. 3. Canutus, portret Gottlieba Hochberga, 1759
(Muzeum Narodowe we Wrocławiu). Fot. E. Wi-
tecki.
książąt z czeskiej dynastii Podiebradów i śląskiej
linii Piastów. Uwzględniono w tej grupie także wi-
zerunki imaginowane, a więc i te, które stanowiły
element tablic genealogicznych.
Przy portretach szlachty uwypuklony został aspekt
genealogiczny, gdyż większość dzieł należała niegdyś
do rodowych galerii przodków. Zaprezentowano je-
den przykład szesnastowicznego przedstawienia zbio-
rowego, portrety dziecięce, kilka wizerunków przeło-
żonych zgromadzeń zakonnych oraz portrety epitafij-
ne.
Konterfekty mieszczańskie reprezentowane były
najliczniej, tutaj też znalazło się najwięcej obrazów
budzących zainteresowanie swą jakością artystyczną.
Zdecydowano się włączyć kilka przykładów obrazów
epitafijnych z wieku XVI. Należą one wprawdzie do
odrębnego gatunku malarstwa, jednak zagadnienie
wiernego przedstawienia postaci było w nich na tyle
ważne, że niemożliwe okazało się ich pominięcie.
Powszechnie przyjęty zwyczaj portretowania przeło-
żonych określonych grup społecznych ilustrowały wi-
zerunki radnych miejskich, między nimi zaś zespół
portretów radnych i ławników Wrocławia, autorstwa
czynnego w tym mieście w drugiej połowie XVII
wieku Jerzego Scholtza Młodszego, oraz związane z
mieszczańską obyczajowością całopostaciowe przed-
stawienia królów Bractwa Kurkowego. Obrazem ty-,
powym dla gabinetu osobliwości był portret wystę-
pującej we Wrocławiu w 1621 roku „brodatej dzie-
wicy”. Zaprezentowano autoportrety trzech ma-
larzy: czynnego w drugiej połowie XVI stulecia w
Złotoryi Adama Winklera, Michała Leopolda Willman-
na i działającego w pierwszej połowie XVIII wieku,
między innymi w Krzeszowie i Jeleniej Górze, Jana
Franciszka Hoffmanna.
Wystawę uzupełniały fotografie obrazów zaginio-
nych oraz tych, których nie udało się wypożyczyć.
Ewa Houszka
ANTONI BRODOWSKI (1784—1832) (10 XII 1984—10 III 1985 WARSZAWA)
W dwusetną rocznicę urodzin, w grudniu 1984
roku, otwarto w Muzeum Narodowym w Warszawie
wystawę Antoniego Brodowskiego (1784—1832). Była
to pierwsza monograficzna ekspozycja poświęcona
temu wybitnemu malarzowi. Urządzając od wielu
lat w Muzeum Narodowym tego typu pokazy dorob-
ku polskich artystów uważaliśmy, że należy mu się
ta wystawa od dawna. W roku 1965 istniał już realny
jej projekt i poczynione zostały wstępne przygotowa-
nia (zachował się nawet cały nakład wydrukowane-
go wtedy plakatu), ekspozycja nie doszła jednak do
skutku. Na komisarza i autora katalogu poproszono
wówczas, nieżyjącego już dziś, profesora Jerzego Sien-
kiewicza, był on bowiem autorem, pisanej w latach
178