DOI Artikel:
Noty recenzyjne
DOI Artikel:Morka, Mieczysław: M. Aronberg Lavin, Seventeenth-Century Barberini Documents and Inventories of Art, New York 1975
DOI Artikel:Sachs, Rainer: Allgemeines Künstlerlexikon, t. 1., Leipzig 1985
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48708#0163
NOTY RECENZYJNE
płatność w Rzymie dla „malarza od przekopiowania
ritrattu księcia Jmć”11.
Opracowane przez Marilyn Aronberg Lavin doku-
menty są bardzo istotną częścią składową siedem-
nastowiecznych inwentarzy arystokratycznych rodów
rzymskich, a więc publikacja ich znacznie wzbogaca
naszą wiedzę o epoce. Książka ta jest kontynuacją
wysiłków . Paoli Della Pergola, badającej archiwa
Aldobrandinich i Borghese12, a zarazem stanowi wzór
i zachętę dla następców, o czym świadczą wydane
w cztery lata później przez Giselę Rubsamen inwen-
tarze Orsinich13.
Mieczysław Morka
11 A. SAJKOWSKI, Eccelentissimi ambasciatori [w:]
Włoskie przygody Polaków. Wiek XVI—XVIII, Warszawa
1973, s. 74.
12 P. DELLA PERGOLA, Gil Inoentari Aldobrandinl
(1611, 1626), „Arte antica e moderna” XII, 1960, s. 425—444;
— L’inventario del 1682, „Arte antica e moderna” XII, s.
316—322; — L’inventario del 1682 (II), „Arte antica e mo-
derna” XXI, 1963, S. 61—87; — nr XXII, 1963, s. 175—191; —
L’inventario Borghese del 1693 „Arte antica e moderna”,
XXVI, 1964, s. 219-230; — nr XXVIII, 1964, s. 451—467; —
nr XXXI, 1965, s. 202—217.
18 G. RUBSAMEN. The O r sini Inoentories. The J. Paul
Getty Museum, Malibu 1980.
Allgemeines Kunstlerlexikon, t., J AA-Alexander, Leipzig 1983, ss. 1024.
Pod nazwą Allgemeines Kilnstlerlezikon lipskie
wydawnictwo VEB E. A. Seemann opublikowało w
125 rocznicę swego założenia pierwszy tom, zakrojo-
nego na gigantyczną skalę, dzieła encyklopedycznego.
Leksykon ten ma zadanie zarejestrować i udostępnić
nauce oraz handlowi antykwarycznemu wszystkie
istotne wiadomości bio-bibliograficzne dotyczące ar-
tystów całego świata. Autorami koncepcji wydawni-
czej oraz realizatorami, którym zawdzięczamy na
razie pierwszy tom, są lipscy historycy sztuki, wy-
stępujący w książce telefonicznej miasta jako zespół
pod nazwą „Thieme-Becker-Redaktion”.
Zmiana tytułu dzieła na bardziej neutralny —
„Powszechny Leksykon Artystów” spowodowana zo-
stała m.in. tym, że prawo do sławnej nazwy „Thie-
me-Becker” zastrzegł sobie były właściciel wydaw-
nictwa, obecnie mieszkający w Republice Federalnej
Niemiec i że nowy leksykon w znacznym stopniu
wykracza poza ramy pierwotnej edycji. Świadczy
o tym nie tylko zmodernizowana szata graficzna,
wzbogacona m.in. o znaki służące do wyodrębnienia
wiadomości bibliograficznych, archiwalnych, wysta-
wienniczych i autobiograficznych, ułatwiających szyb-
ką orientację w zawartości przeglądanego tekstu, lecz
również treść leksykonu, i to zarówno pod względem
ilości haseł, jak i ich objętości (hasła zawierają śred-
nio trzy i pół raza więcej informacji).
Znacznie więcej miejsca przeznaczono dla polskich
artystów. O ile Thieme-Becker i Vollmer w wolumi-
nie odpowiadającym objętością pierwszemu tomowi
nowego słownika poświęcili polskim artystom 26
haseł, o tyle ich liczba w omawianej publikacji wy-
nosi 145.
Istotną nowością w stosunku do Thieme-Beckera
jest również uwzględnienie informacji na temat u-
działu artystów w ważnych wystawach zbiorowych
i indywidualnych. Zamieszczono je w specjalnej ru-
bryce oznaczonej graficznym symbolem stylizowanego
oka.
Pod innymi względami AUgemeines Kilnstlerlezi-
kon kontynuuje tradycje Thieme-Beckera. W obydwu
publikacjach uwzględniani są bowiem twórcy jeszcze
żyjący, w odróżnieniu np. od Słownika Artystów Pol-
skich. Ma to doniosłe znaczenie nie tylko dla zainte-
resowanych handlem dziełami sztuki, lecz również
daje orientację we współcześnie dokonujących się
przemianych w sztuce. Ponadto można z całą pew-
nością założyć, że dzieło to w wielu wypadkach bę-
dzie przez następne lata jedynym powszechnie dostęp-
nym nosicielem informacji encyklopedycznych doty-
czących poszczególnych artystów. Fakt, że większość
haseł odnoszących się do twórców współczesnych
została oparta m.in. na ich własnych relacjach, dodat-
kowo powiększa wartość opracowań.
Kontynuacją dobrych tradycji Thieme-Beckera jest
dążenie zespołu redakcyjnego do jak najdalej idącej
współpracy międzynarodowej. Obok informacji o ar-
tystach, gromadzonych w powołanych do tego celu
ośrodkach narodowych (w tym monachijskiej „Kun-
stlerkartei”), wykorzystuje się też wiadomości z wy-
155
płatność w Rzymie dla „malarza od przekopiowania
ritrattu księcia Jmć”11.
Opracowane przez Marilyn Aronberg Lavin doku-
menty są bardzo istotną częścią składową siedem-
nastowiecznych inwentarzy arystokratycznych rodów
rzymskich, a więc publikacja ich znacznie wzbogaca
naszą wiedzę o epoce. Książka ta jest kontynuacją
wysiłków . Paoli Della Pergola, badającej archiwa
Aldobrandinich i Borghese12, a zarazem stanowi wzór
i zachętę dla następców, o czym świadczą wydane
w cztery lata później przez Giselę Rubsamen inwen-
tarze Orsinich13.
Mieczysław Morka
11 A. SAJKOWSKI, Eccelentissimi ambasciatori [w:]
Włoskie przygody Polaków. Wiek XVI—XVIII, Warszawa
1973, s. 74.
12 P. DELLA PERGOLA, Gil Inoentari Aldobrandinl
(1611, 1626), „Arte antica e moderna” XII, 1960, s. 425—444;
— L’inventario del 1682, „Arte antica e moderna” XII, s.
316—322; — L’inventario del 1682 (II), „Arte antica e mo-
derna” XXI, 1963, S. 61—87; — nr XXII, 1963, s. 175—191; —
L’inventario Borghese del 1693 „Arte antica e moderna”,
XXVI, 1964, s. 219-230; — nr XXVIII, 1964, s. 451—467; —
nr XXXI, 1965, s. 202—217.
18 G. RUBSAMEN. The O r sini Inoentories. The J. Paul
Getty Museum, Malibu 1980.
Allgemeines Kunstlerlexikon, t., J AA-Alexander, Leipzig 1983, ss. 1024.
Pod nazwą Allgemeines Kilnstlerlezikon lipskie
wydawnictwo VEB E. A. Seemann opublikowało w
125 rocznicę swego założenia pierwszy tom, zakrojo-
nego na gigantyczną skalę, dzieła encyklopedycznego.
Leksykon ten ma zadanie zarejestrować i udostępnić
nauce oraz handlowi antykwarycznemu wszystkie
istotne wiadomości bio-bibliograficzne dotyczące ar-
tystów całego świata. Autorami koncepcji wydawni-
czej oraz realizatorami, którym zawdzięczamy na
razie pierwszy tom, są lipscy historycy sztuki, wy-
stępujący w książce telefonicznej miasta jako zespół
pod nazwą „Thieme-Becker-Redaktion”.
Zmiana tytułu dzieła na bardziej neutralny —
„Powszechny Leksykon Artystów” spowodowana zo-
stała m.in. tym, że prawo do sławnej nazwy „Thie-
me-Becker” zastrzegł sobie były właściciel wydaw-
nictwa, obecnie mieszkający w Republice Federalnej
Niemiec i że nowy leksykon w znacznym stopniu
wykracza poza ramy pierwotnej edycji. Świadczy
o tym nie tylko zmodernizowana szata graficzna,
wzbogacona m.in. o znaki służące do wyodrębnienia
wiadomości bibliograficznych, archiwalnych, wysta-
wienniczych i autobiograficznych, ułatwiających szyb-
ką orientację w zawartości przeglądanego tekstu, lecz
również treść leksykonu, i to zarówno pod względem
ilości haseł, jak i ich objętości (hasła zawierają śred-
nio trzy i pół raza więcej informacji).
Znacznie więcej miejsca przeznaczono dla polskich
artystów. O ile Thieme-Becker i Vollmer w wolumi-
nie odpowiadającym objętością pierwszemu tomowi
nowego słownika poświęcili polskim artystom 26
haseł, o tyle ich liczba w omawianej publikacji wy-
nosi 145.
Istotną nowością w stosunku do Thieme-Beckera
jest również uwzględnienie informacji na temat u-
działu artystów w ważnych wystawach zbiorowych
i indywidualnych. Zamieszczono je w specjalnej ru-
bryce oznaczonej graficznym symbolem stylizowanego
oka.
Pod innymi względami AUgemeines Kilnstlerlezi-
kon kontynuuje tradycje Thieme-Beckera. W obydwu
publikacjach uwzględniani są bowiem twórcy jeszcze
żyjący, w odróżnieniu np. od Słownika Artystów Pol-
skich. Ma to doniosłe znaczenie nie tylko dla zainte-
resowanych handlem dziełami sztuki, lecz również
daje orientację we współcześnie dokonujących się
przemianych w sztuce. Ponadto można z całą pew-
nością założyć, że dzieło to w wielu wypadkach bę-
dzie przez następne lata jedynym powszechnie dostęp-
nym nosicielem informacji encyklopedycznych doty-
czących poszczególnych artystów. Fakt, że większość
haseł odnoszących się do twórców współczesnych
została oparta m.in. na ich własnych relacjach, dodat-
kowo powiększa wartość opracowań.
Kontynuacją dobrych tradycji Thieme-Beckera jest
dążenie zespołu redakcyjnego do jak najdalej idącej
współpracy międzynarodowej. Obok informacji o ar-
tystach, gromadzonych w powołanych do tego celu
ośrodkach narodowych (w tym monachijskiej „Kun-
stlerkartei”), wykorzystuje się też wiadomości z wy-
155