DOI Artikel:
Materiałz y sesji
DOI Artikel:Białostocki, Jan: Juliusz Starzyński jako Nauczyciel Akademicki
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48708#0419
MATERIAŁY Z SESJI POŚWIĘCONEJ JULIUSZOWI STARZYŃSKIEMU
II. 5. Na obozie inw. w Chełmie k. Lublina w roku 1961 — Juliusz Starzyński, Magdalena
Ogieńska i Wojciech Krauze
kowski, A. Majewski, K. Pankiewicz, P. Weloński, Z. Stan-
kiewiczówna, P. Michałowski, K. Tichy, T. Pruszkowski, M.
Włodarski, W. Zamocznik, T. Gronowski, M. Szczuka, Br.
Linke. A wśród prac doktorskich pojawiają się nazwiska T.
Makowskiego, W. Wojtkiewicza, J. Pankiewicza, T. Kwiat-
kowskiego. Wspomniałem wywoławczo wszystkie nazwiska,
•choć dotyczące ich rozprawy nie zawsze miały charakter pełnej
monografii. Często odnosiły się tylko do pewnych aspektów,
ezy niektórych okresów w twórczości wymienionych artystów
Tym jednak, co zwraca uwagę wśród tytułów rozpraw
dyplomowych, są w mniejszym stopniu tradycyjne tematy
monograficzne, a w większym problematyka życia sztuki, jej
organizacji w postaci zespołów i grup artystycznych, mechaniz-
mów odbioru (takich jak: salony wystawowe, galerie handlo-
we, kolekcje), wreszcie piśmiennictwa dotyczącego sztuki.
Jako historyk doktryn artystycznych Juliusz Starzyński
był w Polsce — po Tadeuszu Gralewskim, a obok badaczy
dziejów estetyki — pionierem. To wśród przez Niego przyję-
tych prac dyplomowych znajdujemy Marii Rzepińskiej Studia
o pojęciach w teorii Leonarda da Vinci, Elżbiety Grabskiej
Apollinaire i teoretycy kubizmu, Andrzeja Jakimowicza
Problem kanonu w średniowieczne] architekturze Indii w świetle
wypowiedzi teoretycznych, Hanny Morawskiej rozprawę o kry-
tyce Thore Burgera, Jolanty Maurin-Bialostockiej studium
o Lessingu jako historyku i teoretyku sztuki; a wśród prac
magisterskich dysertacje o Lenartowiczu jako o krytyku
sztuki, o poglądach na sztukę Piątkowskiego, początkach
polskich badań nad Stwoszem i ich odbiciu w literaturze
i plastyce, o poglądach estetycznych kapistów, o stanowisku
katolickiej krytyki w stosunku do realizmu socjalistycznego,
o poglądach estetycznych Przybyszewskiego, o Wyspiańskim
jako historyku sztuki, o problemie stylu narodowego w pol-
skiej teorii architektonicznej na przełomie XIX i XX w.,
o Tarnowskim i Witkiewiczu jako krytykach Matejki, o Dzie-
siątej Muzie Irzykowskiego, o twórczości Dunikowskiego w
świetle krytyki artystycznej, o malarskiej i teatralnej teorii
Witkacego, o poglądach estetycznych wyrażanych w „Glosie
Plastyków”, o społecznej teorii sztuki Łunaczarskiogo, o głów-
nych kierunkach sztuki nowoczesnej w świetle teorii Roada,
o teorii Strzemińskiego, o poglądach Marchlewskiego w kwestii
sztuki stosowanej.
Starzyński był pierwszym, który na większą skalę wpro-
wadził w Polsce historię doktryn artystycznych do studium
uniwersyteckiego. Siadem togo jest skromny skrypt togo
przedmiotu. I tutaj Starzyński — tak jak w wielu innych
dziedzinach — nie tworzył syntez ani monumentalnych
monografii. Inicjował i zachęcał, otwiera! możliwości publi-
kacyjne. W długich rozmowach poddawał inicjatywy, po-
budzał.
409
II. 5. Na obozie inw. w Chełmie k. Lublina w roku 1961 — Juliusz Starzyński, Magdalena
Ogieńska i Wojciech Krauze
kowski, A. Majewski, K. Pankiewicz, P. Weloński, Z. Stan-
kiewiczówna, P. Michałowski, K. Tichy, T. Pruszkowski, M.
Włodarski, W. Zamocznik, T. Gronowski, M. Szczuka, Br.
Linke. A wśród prac doktorskich pojawiają się nazwiska T.
Makowskiego, W. Wojtkiewicza, J. Pankiewicza, T. Kwiat-
kowskiego. Wspomniałem wywoławczo wszystkie nazwiska,
•choć dotyczące ich rozprawy nie zawsze miały charakter pełnej
monografii. Często odnosiły się tylko do pewnych aspektów,
ezy niektórych okresów w twórczości wymienionych artystów
Tym jednak, co zwraca uwagę wśród tytułów rozpraw
dyplomowych, są w mniejszym stopniu tradycyjne tematy
monograficzne, a w większym problematyka życia sztuki, jej
organizacji w postaci zespołów i grup artystycznych, mechaniz-
mów odbioru (takich jak: salony wystawowe, galerie handlo-
we, kolekcje), wreszcie piśmiennictwa dotyczącego sztuki.
Jako historyk doktryn artystycznych Juliusz Starzyński
był w Polsce — po Tadeuszu Gralewskim, a obok badaczy
dziejów estetyki — pionierem. To wśród przez Niego przyję-
tych prac dyplomowych znajdujemy Marii Rzepińskiej Studia
o pojęciach w teorii Leonarda da Vinci, Elżbiety Grabskiej
Apollinaire i teoretycy kubizmu, Andrzeja Jakimowicza
Problem kanonu w średniowieczne] architekturze Indii w świetle
wypowiedzi teoretycznych, Hanny Morawskiej rozprawę o kry-
tyce Thore Burgera, Jolanty Maurin-Bialostockiej studium
o Lessingu jako historyku i teoretyku sztuki; a wśród prac
magisterskich dysertacje o Lenartowiczu jako o krytyku
sztuki, o poglądach na sztukę Piątkowskiego, początkach
polskich badań nad Stwoszem i ich odbiciu w literaturze
i plastyce, o poglądach estetycznych kapistów, o stanowisku
katolickiej krytyki w stosunku do realizmu socjalistycznego,
o poglądach estetycznych Przybyszewskiego, o Wyspiańskim
jako historyku sztuki, o problemie stylu narodowego w pol-
skiej teorii architektonicznej na przełomie XIX i XX w.,
o Tarnowskim i Witkiewiczu jako krytykach Matejki, o Dzie-
siątej Muzie Irzykowskiego, o twórczości Dunikowskiego w
świetle krytyki artystycznej, o malarskiej i teatralnej teorii
Witkacego, o poglądach estetycznych wyrażanych w „Glosie
Plastyków”, o społecznej teorii sztuki Łunaczarskiogo, o głów-
nych kierunkach sztuki nowoczesnej w świetle teorii Roada,
o teorii Strzemińskiego, o poglądach Marchlewskiego w kwestii
sztuki stosowanej.
Starzyński był pierwszym, który na większą skalę wpro-
wadził w Polsce historię doktryn artystycznych do studium
uniwersyteckiego. Siadem togo jest skromny skrypt togo
przedmiotu. I tutaj Starzyński — tak jak w wielu innych
dziedzinach — nie tworzył syntez ani monumentalnych
monografii. Inicjował i zachęcał, otwiera! możliwości publi-
kacyjne. W długich rozmowach poddawał inicjatywy, po-
budzał.
409