DOI Heft:
Spis Treści
DOI Artikel:Waźbiński, Zygmunt: Massimo Stanzione - "neapolitański Guido Reni"
DOI Seite / Zitierlink:https://doi.org/10.11588/diglit.48918#0153
RECENZJE
11. 3. Massimo Stanzione, "Św. Maria Magdalena", ok. 1640,
zb. prywatne, Rzym
III. 3. Massimo Stanzione, "St Mary Magdalenę", c. 1640,
private collections, Romę
malarzem religijnym11. W tym kontekście określenie Stanzio-
ne jako "nowego Guido Reniego" sformułowane przez De
Domeniciego i akceptowane przezSchiitze jest nieco mylące:
wyobraźnia neapolitańskiego malarza była znacznie uboższa
od wizji wielkiego bolończyka.
Czy wspomniane wyżej braki zostaną usunięte w trakcie
przygotowań do wielkiej wystawy poświęconej twórczości
Massimo Stanzione? Znając energię i talent obydwu badaczy
jestem przekonany, że tak będzie.
Przypisy
1. S. SCHUTZE i T. VILLETTE,MassimoStanzione. L’o-
pera completa. Napoli Electa 1992 ss. 486, il. cz.-b. 425,
barwn. 41.
2. S. SCHUTZE, Studien zur Małerei Massimo Stanzione mit
kritischen Katalog seiner Werke. Dissertazion, Freie
Universitat Berlin 1989; Th. NiUJzTYP,Massimo Stanzione
andBernardo DeDomenici: The Life and Work ofa Neapo-
litan Painter. Ph. D., The John Hopkins University, 1988.
3. Katalog i dysertacje ilustruje 425 fotografii czarno-białych
(w tym także materiał porównawczy) oraz 41 kolorowych.
4. Schiitze wykazał, że Stanzione studiował uważnie obraz
Caravaggia z kościoła z San Domenico Maggiore (obec-
nie w neapolitańskiej Capodimonte), przedstawiający Bi-
czowanie Chrystusa.
5. Cechy caravaggiowskie noszą takie kompozycje jak: Pre-
zentacjaMarii w świątyni (1618), Giuliano, SS. Annunziata;
Męczeństwo św. Agaty (ok. 1622), z neapolitańskiego Capo-
dimonte; Salome (ok. 1622) ze Zb. pryw. rzymskich; Pieta
(ok. 1625) z Luwru; Pokłon Pasterzy (1626) z kartuzji San
Martino; Ofiara Mojżesza (ok. 1629), z Capodimonte.
6. Patrz S. SCHUTZE, [w:] SCHUTZE, VILLETTE, o. c.,
s. 45-53.
7. Patrz F. HASKELL, Mecenati e pittori. Studio sui rap-
porti tra arte e societd italiana nell’etd barocca. Firenze
Sansoni 1963 s. 318-333.
8. Spośród licznych fundacji o charakterze religijnym nale-
ży wymienić kartuzje San Martino i Capella del Tesoro
w katedrze neapolitańskiej.
9. Schiitze wymienia także dwa obiekty ze zbiorów pol-
skich : Judytę z głową Holofernesa z Muzeum Narodowe-
go w Poznaniu (kopia obrazu z Metropolitan Museum w
Nowym Jorku) oraz Zwiastowanie z Muzeum Narodowe-
go w Krakowie (atrybucja niepewna);
10. Autorzy cytują jedynie trzy rysunki: Św. Brunon w glorii
z Musee de la ViIle w Poitiers (projekt dekoracji kaplicy
św. Brunona w kartuzji San Martino) i Rzeź Niewiniątek
ze zb. Scholza w Nowym Jorku (szkic do obrazu ze zb.
Harrach w Rohrau).
11. Tylko 10% stanowią portrety i tzw. sceny rodzajowe;
pozostałe natomiast, to obrazy o tematyce religijnej.
143
11. 3. Massimo Stanzione, "Św. Maria Magdalena", ok. 1640,
zb. prywatne, Rzym
III. 3. Massimo Stanzione, "St Mary Magdalenę", c. 1640,
private collections, Romę
malarzem religijnym11. W tym kontekście określenie Stanzio-
ne jako "nowego Guido Reniego" sformułowane przez De
Domeniciego i akceptowane przezSchiitze jest nieco mylące:
wyobraźnia neapolitańskiego malarza była znacznie uboższa
od wizji wielkiego bolończyka.
Czy wspomniane wyżej braki zostaną usunięte w trakcie
przygotowań do wielkiej wystawy poświęconej twórczości
Massimo Stanzione? Znając energię i talent obydwu badaczy
jestem przekonany, że tak będzie.
Przypisy
1. S. SCHUTZE i T. VILLETTE,MassimoStanzione. L’o-
pera completa. Napoli Electa 1992 ss. 486, il. cz.-b. 425,
barwn. 41.
2. S. SCHUTZE, Studien zur Małerei Massimo Stanzione mit
kritischen Katalog seiner Werke. Dissertazion, Freie
Universitat Berlin 1989; Th. NiUJzTYP,Massimo Stanzione
andBernardo DeDomenici: The Life and Work ofa Neapo-
litan Painter. Ph. D., The John Hopkins University, 1988.
3. Katalog i dysertacje ilustruje 425 fotografii czarno-białych
(w tym także materiał porównawczy) oraz 41 kolorowych.
4. Schiitze wykazał, że Stanzione studiował uważnie obraz
Caravaggia z kościoła z San Domenico Maggiore (obec-
nie w neapolitańskiej Capodimonte), przedstawiający Bi-
czowanie Chrystusa.
5. Cechy caravaggiowskie noszą takie kompozycje jak: Pre-
zentacjaMarii w świątyni (1618), Giuliano, SS. Annunziata;
Męczeństwo św. Agaty (ok. 1622), z neapolitańskiego Capo-
dimonte; Salome (ok. 1622) ze Zb. pryw. rzymskich; Pieta
(ok. 1625) z Luwru; Pokłon Pasterzy (1626) z kartuzji San
Martino; Ofiara Mojżesza (ok. 1629), z Capodimonte.
6. Patrz S. SCHUTZE, [w:] SCHUTZE, VILLETTE, o. c.,
s. 45-53.
7. Patrz F. HASKELL, Mecenati e pittori. Studio sui rap-
porti tra arte e societd italiana nell’etd barocca. Firenze
Sansoni 1963 s. 318-333.
8. Spośród licznych fundacji o charakterze religijnym nale-
ży wymienić kartuzje San Martino i Capella del Tesoro
w katedrze neapolitańskiej.
9. Schiitze wymienia także dwa obiekty ze zbiorów pol-
skich : Judytę z głową Holofernesa z Muzeum Narodowe-
go w Poznaniu (kopia obrazu z Metropolitan Museum w
Nowym Jorku) oraz Zwiastowanie z Muzeum Narodowe-
go w Krakowie (atrybucja niepewna);
10. Autorzy cytują jedynie trzy rysunki: Św. Brunon w glorii
z Musee de la ViIle w Poitiers (projekt dekoracji kaplicy
św. Brunona w kartuzji San Martino) i Rzeź Niewiniątek
ze zb. Scholza w Nowym Jorku (szkic do obrazu ze zb.
Harrach w Rohrau).
11. Tylko 10% stanowią portrety i tzw. sceny rodzajowe;
pozostałe natomiast, to obrazy o tematyce religijnej.
143