DOI issue:
Spis Treści
DOI article:Kowalczyk, Jerzy: Prof. Elena Bassi z Wenecji członkiem honorowym Stowarzyszenia Historyków Sztuki
DOI article:Ziemba, Antoni: Dr Rüdiger Klessmann członkiem honorowym Stowarzyszenia Historyków Sztuki
DOI Page / Citation link:https://doi.org/10.11588/diglit.48918#0214
KRONIKA NAUKOWA
sprawozdania. Uroczystość odbyła się w Wenecji w dniu 4
kwietnia 1995 r. o godz. 17 w sali konferencyjnej Ateneo
Veneto, w siedzibie towarzystwa przy Campo San Fantin.
Prof. Bassi jest wieloletnim członkiem Ateneo Veneto, dlate-
go siedziba towarzystwa była najbardziej stosownym i god-
nym miejscem dla odbycia tej uroczystości, która zgromadziła
wielu przyjaciół i uczniów Pani Profesor. Uroczystości przewod-
niczył wiceprezes Ateneo Veneto — Alessandro Manganiello.
Elogium na cześć Pani Profesor wygłosił prof. J. Kowalczyk,
po czym wręczył dyplom z podpisami 17 delegatów i kwiaty
od Stowarzyszenia. W elogium podkreślił, że prof. Bassi jest
pierwszym zagranicznym członkiem polskiego Stowarzysze-
nia Historyków Sztuki. Po tej ceremonii prof. Bassi wygłosiła
krótki odczyt o związkach artystycznych wenecko-polskich,
ilustrowany przeźroczami z Polski. Uroczystość została za-
kończona lampką wina w sąsiedniej sali. Były przy tym
nieoficjalne wspomnienia Pani Profesor i delegata SHS z Jej
pobytów w Polsce. Włosi byli zachwyceni tym, że Polacy
pamiętają o zasługach prof. Bassi i tak godnie dali wyraz
swojej wdzięczności.
Jerzy Kowalczyk
DR RUDIGER KLESSMANN CZŁONKIEM HONOROWYM
STOWARZYSZENIA HISTORYKÓW SZTUKI
Dnia 19 stycznia 1995 r. odbyła się w siedzibie Oddziału
Warszawskiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki uroczy-
stość nadania dr. Riidigerowi Klessmannowi tytułu Honoro-
wego Członka Stowarzyszenia i wręczenia mu medalu Sto-
warzyszenia. Wyróżnienia te przyznano dr. Klessmannowi za
szczególne zasługi w budowaniu współpracy między polski-
mi i niemieckimi historykami sztuki i muzeami. Uzasadnienie
to przedstawił w laudacji dr Antoni Ziemba (Muzeum Naro-
dowe w Warszawie, Uniwersytet Warszawski). Riidiger Kles-
smann urodził się w 1927 r. Studiował w Getyndze i Kilonii.
Doktoryzował się w 1952 r. Pracował jako asystent w
Stadelsches Kunstinstitut we Frankfurcie n. M.. a od 1954 do
1957 jako asystent historii sztuki na Uniwersytecie w Stut-
tgarcie. W latach 1957-70 był asystentem, potem kuratorem
Gemaldegalerie Dahlem (Staatliche Museen PreuBischer Kul-
turbesitz) w Berlinie. Od 1970r.jako dyrektor Herzog Anton
Ulrich-Museum w Brunszwiku uczynił z tej placówki jedno
z najważniejszych i najaktywniej działających muzeów w
Europie. W 1991 r. przeszedł na emeryturę.
Jako dyrektor muzeum brunszwickiego, dr Klessmann
podjął stałą współpracę z Muzeami Narodowymi w Warsza-
wie i we Wrocławiu, dzięki czemu zorganizowane zostały
wielkie, prestiżowe, cenne naukowo wystawy:
1) wystawa sztuki barokowej, zorganizowana przez Muzeum
Narodowe w Warszawie w muzeum brunszwickim, w maju -
czerwcu 1974 r.;
2) wystawa sztuki baroku niemieckiego, zorganizowana przez
muzeum brunszwickie w warszawskim Muzeum Narodo-
wym, w październiku - grudniu 1974.;
3) wystawa rysunków dawnych mistrzów ze zbiorów pol-
skich, zorganizowana przez Muzeum Narodowe w Warsza-
wie w muzeach w Brunszwiku i Coburgu, w listopadzie -
kwietniu 1981/82;
4) wystawa barokowego malarstwa europejskiego ze zbiorów
Muzeum Narodowego w Warszawie, pokazana w muzeach w
Brunszwiku, Utrechcie, Monachium i Kolonii, w listopadzie
- styczniu 1988/90;
5) monograficzna wystawa twórczości Michaela Lukasa Wil-
Imanna w Residenzgalerie w Salzburgu i Muzeum Narodo-
wym we Wrocławiu, w 1994 r.
Wystawy te promowały w Niemczech bogactwo zasobów
polskich muzeów. Szczególnie warta jest podkreśleniawaga wysta-
wy Willmanna, która ukazała publiczności międzynarodowej rangę
tego malarza w panoramie sztuki baroku, przytłumioną dawniej
nacjonalistycznymi uprzedzeniami i zahamowaniami społeczeństw
polskiego i niemieckiego. Jest to zasługą dr. Klessmanna i jego
polskich współpracowników z Warszawy i Wrocławia.
Po uroczystości nadania honorowego członkowstwa SHS
gość wygłosił wykład pt. A New Rubens’ Painting and Its
Meaning (Zagininiony obrazRubensa jego treść iznaczenie).
Obraz ten kupił po śmierci malarza w 1640 r. król Hisz-
panii Filip IV. Został on szczegółowo opisany w pośmiertnym
inwentarzu domu Rubensa jako scena z plądrującymi żołnie-
rzami. Obraz zaginął, ale jest dokładnie znany dzięki graficz-
nym reprodukcjom i licznym kopiom malowanym. W piś-
miennictwie dotyczącym Rubensa obraz traktowany jest jako
rodzajowy, mimo że w twórczości malarza dzieł tego gatunku
nie odnotowano. Riidiger Klessmann jest zdania, że tematem
obrazu jest przedstawienie z powieści CeryantesaDon Kicho-
te, opublikowanej w 1605 (1. tom) i 1615 r. (2. tom). Rubens
był w Hiszpanii dwukrotnie (za każdym razem kilka miesię-
cy) i płynnie posługiwał się językiem hiszpańskim. Zaginiony
obraz jest jedynym znanym, w którym Rubens nawiązuje do
współczesnego dzieła literackiego; w historii malarstwa zaś
jest to najwcześniejszy przykład tematu zaczerpniętego z
twórczości Cervantesa.
Oprać. Antoni Ziemba
204
sprawozdania. Uroczystość odbyła się w Wenecji w dniu 4
kwietnia 1995 r. o godz. 17 w sali konferencyjnej Ateneo
Veneto, w siedzibie towarzystwa przy Campo San Fantin.
Prof. Bassi jest wieloletnim członkiem Ateneo Veneto, dlate-
go siedziba towarzystwa była najbardziej stosownym i god-
nym miejscem dla odbycia tej uroczystości, która zgromadziła
wielu przyjaciół i uczniów Pani Profesor. Uroczystości przewod-
niczył wiceprezes Ateneo Veneto — Alessandro Manganiello.
Elogium na cześć Pani Profesor wygłosił prof. J. Kowalczyk,
po czym wręczył dyplom z podpisami 17 delegatów i kwiaty
od Stowarzyszenia. W elogium podkreślił, że prof. Bassi jest
pierwszym zagranicznym członkiem polskiego Stowarzysze-
nia Historyków Sztuki. Po tej ceremonii prof. Bassi wygłosiła
krótki odczyt o związkach artystycznych wenecko-polskich,
ilustrowany przeźroczami z Polski. Uroczystość została za-
kończona lampką wina w sąsiedniej sali. Były przy tym
nieoficjalne wspomnienia Pani Profesor i delegata SHS z Jej
pobytów w Polsce. Włosi byli zachwyceni tym, że Polacy
pamiętają o zasługach prof. Bassi i tak godnie dali wyraz
swojej wdzięczności.
Jerzy Kowalczyk
DR RUDIGER KLESSMANN CZŁONKIEM HONOROWYM
STOWARZYSZENIA HISTORYKÓW SZTUKI
Dnia 19 stycznia 1995 r. odbyła się w siedzibie Oddziału
Warszawskiego Stowarzyszenia Historyków Sztuki uroczy-
stość nadania dr. Riidigerowi Klessmannowi tytułu Honoro-
wego Członka Stowarzyszenia i wręczenia mu medalu Sto-
warzyszenia. Wyróżnienia te przyznano dr. Klessmannowi za
szczególne zasługi w budowaniu współpracy między polski-
mi i niemieckimi historykami sztuki i muzeami. Uzasadnienie
to przedstawił w laudacji dr Antoni Ziemba (Muzeum Naro-
dowe w Warszawie, Uniwersytet Warszawski). Riidiger Kles-
smann urodził się w 1927 r. Studiował w Getyndze i Kilonii.
Doktoryzował się w 1952 r. Pracował jako asystent w
Stadelsches Kunstinstitut we Frankfurcie n. M.. a od 1954 do
1957 jako asystent historii sztuki na Uniwersytecie w Stut-
tgarcie. W latach 1957-70 był asystentem, potem kuratorem
Gemaldegalerie Dahlem (Staatliche Museen PreuBischer Kul-
turbesitz) w Berlinie. Od 1970r.jako dyrektor Herzog Anton
Ulrich-Museum w Brunszwiku uczynił z tej placówki jedno
z najważniejszych i najaktywniej działających muzeów w
Europie. W 1991 r. przeszedł na emeryturę.
Jako dyrektor muzeum brunszwickiego, dr Klessmann
podjął stałą współpracę z Muzeami Narodowymi w Warsza-
wie i we Wrocławiu, dzięki czemu zorganizowane zostały
wielkie, prestiżowe, cenne naukowo wystawy:
1) wystawa sztuki barokowej, zorganizowana przez Muzeum
Narodowe w Warszawie w muzeum brunszwickim, w maju -
czerwcu 1974 r.;
2) wystawa sztuki baroku niemieckiego, zorganizowana przez
muzeum brunszwickie w warszawskim Muzeum Narodo-
wym, w październiku - grudniu 1974.;
3) wystawa rysunków dawnych mistrzów ze zbiorów pol-
skich, zorganizowana przez Muzeum Narodowe w Warsza-
wie w muzeach w Brunszwiku i Coburgu, w listopadzie -
kwietniu 1981/82;
4) wystawa barokowego malarstwa europejskiego ze zbiorów
Muzeum Narodowego w Warszawie, pokazana w muzeach w
Brunszwiku, Utrechcie, Monachium i Kolonii, w listopadzie
- styczniu 1988/90;
5) monograficzna wystawa twórczości Michaela Lukasa Wil-
Imanna w Residenzgalerie w Salzburgu i Muzeum Narodo-
wym we Wrocławiu, w 1994 r.
Wystawy te promowały w Niemczech bogactwo zasobów
polskich muzeów. Szczególnie warta jest podkreśleniawaga wysta-
wy Willmanna, która ukazała publiczności międzynarodowej rangę
tego malarza w panoramie sztuki baroku, przytłumioną dawniej
nacjonalistycznymi uprzedzeniami i zahamowaniami społeczeństw
polskiego i niemieckiego. Jest to zasługą dr. Klessmanna i jego
polskich współpracowników z Warszawy i Wrocławia.
Po uroczystości nadania honorowego członkowstwa SHS
gość wygłosił wykład pt. A New Rubens’ Painting and Its
Meaning (Zagininiony obrazRubensa jego treść iznaczenie).
Obraz ten kupił po śmierci malarza w 1640 r. król Hisz-
panii Filip IV. Został on szczegółowo opisany w pośmiertnym
inwentarzu domu Rubensa jako scena z plądrującymi żołnie-
rzami. Obraz zaginął, ale jest dokładnie znany dzięki graficz-
nym reprodukcjom i licznym kopiom malowanym. W piś-
miennictwie dotyczącym Rubensa obraz traktowany jest jako
rodzajowy, mimo że w twórczości malarza dzieł tego gatunku
nie odnotowano. Riidiger Klessmann jest zdania, że tematem
obrazu jest przedstawienie z powieści CeryantesaDon Kicho-
te, opublikowanej w 1605 (1. tom) i 1615 r. (2. tom). Rubens
był w Hiszpanii dwukrotnie (za każdym razem kilka miesię-
cy) i płynnie posługiwał się językiem hiszpańskim. Zaginiony
obraz jest jedynym znanym, w którym Rubens nawiązuje do
współczesnego dzieła literackiego; w historii malarstwa zaś
jest to najwcześniejszy przykład tematu zaczerpniętego z
twórczości Cervantesa.
Oprać. Antoni Ziemba
204