Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (17.1955)

RENESANSOWE NAGROBKI PIĘTROWE W POLSCE


11. 28. Nagrobek Pawia i Zofii Ossowskich w Piotrkowicach koło Buska.
(Fot. M. Moraczewska, źb. P. I. S.)

prawdopodobnie po śmierci Fredrowej w r. 1622; wska-
zują na to i niektóre szczegóły dekoracji. Oba omówio-
ne nagrobki cechuje niezbyt wysoki poziom artystycz-
ny, który — podobnie jak odrębność typu architekto-
nicznego wywodzącego się od wzoru lokalnego — wska-
zuje na powstanie pomników w warsztacie miejsco-
wym.
Jeśli chodzi o nagrobek Jana i Zofii Sienińskich
w Rymanowie, znany mi tylko z niezbyt wyraźnej
i niepełnej fotografii oraz krótkiej wzmianki51, wy-
kazuje on w stosunku do obu poprzednich zarówno
wyższy poziom artystyczny, jak i bardziej organiczną

51 Komunikat Łuszczkiewicza W. w Sprawozda-
niach K. H. S. V (1896), s. XVII.

kompozycję. Oparta jest ona o znany z innych tere-
nów Polski układ dwóch jednakowych wnęk prosto-
kątnych jedna nad drugą, wypełnionych pochylonymi
płytami z postaciami zmarłych. Wnęki są głębokie,
oddzielone szeroką belką z płaskorzeźbą na czole
i ujęte z boków przez pilastry.
Nagrobek Jana (zm. 1577) i Katarzyny z Droho-
jowskich Herburtów w Felsztynie, sądząc z fotogra-
fii 51a, reprezentuje typ architektoniczny bliski nagrob-
kowi Firlejów w Janowcu.
7. Nagrobki piętrowe cieszyły się szczególną po-
pularnością w Wielkopolsce. Podczas gdy tutejsze ro-
61a T. Szydłowski, Ruiny Polski, (Kraków) b. d. w.,
s. 64.

35