Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (17.1955)

II. 1. A. Orłowski, autoportret, rys. ołówkiem.
Poznań, Muzeum Narodowe. (Fot. L. Perz)


MIECZYSŁAW WALLIS

AUTOPORTRETY

w s
Koleje życia Aleksandra Orłowskiego i jego oso-
bowość są nam dobrze znane, zwłaszcza dzięki wspom-
nieniom współczesnych2. Potomek zubożałej rodziny
szlacheckiej, syn karczmarza z Siedlec, ,,cudowne
dziecko", odkryte i protegowane jakiś czas przez Czar-
toryskich, miał on młodość urozmaiconą i niespokojną.
1 Przekład J. Brzechwy. Al. Puszkin, Dzieła wy-
brane II, Warszawa 1954, s. 39.
2 x. [Karol Gróll], Jeszcze nieco do życiorysu A. Or-
łowskiego, w wydawnictwie: Podczaszyński B.
(red.), Pamiętnik Sztuk Pięknych 1850—1854, Warsza-
wa 1854; Morawski St., W Petersburku 1827—1838, Po-

ORŁOWSKIEGO
„Nasz malarz Orłowski...
Lubił ciągle wspominać swej młodości czasy,
Wysławiał wszystko w Polszczę: ziemię, niebo, lasy...“
Mickiewicz, Pan Tadeusz
„Orłowski, bierz ołówek swój
I prędko maluj noc i bój!“
Puszkin, Rusłan i Ludmiła1
Ę P
Był na przemian uczniem Norblina, żołnierzem kościu-
szkowskim, członkiem trupy cyrkowej. Biedował, to
znów, zapraszany przez księcia Józefa Poniatowskiego
do pałacu Pod Blachą, „zabawiał rysunkami swymi
gości do późnej nocy". Później, w Petersburgu, miał
pensję cesarską, mieszkanie w pałacu Marmurowym,
znań (1927); Malinowski M., Dziennik. Z rękopisu Bibl.
Ord. Krasińskich wydał, z oryginału łacińskiego prze-
łożył, wstępem i objaśnieniami opatrzył M. Kridl, Wil-
no 1921; Odyniec A.E., Listy z podróży I. Warszawa
1875.

321