Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (17.1955)

NAGROBEK JANA Z CZERNINY W RYDZYNIE


II. 30. Straubing, kościół parafialny. Głowa Ulryka Kastenmayera z jego nagrobka.
(Fot. wg Ph. M. Hałm, il. 64)

i piękna, niejednokrotnie jednak — jak w rzeźbie ry-
dzyńskiej — przezwyciężona zmierzającym do synte-
zy realizmem, spotęgowanym umiejętnością uchwyce-
nia nastroju. Ta faza sztuki poprzedza ostrość spoj-
rzenia czasów Multschera, rzeźbiarzy grupy Straubing,
czy też sięgając do dalszych analogii — malarzy dru-
giej generacji toskańskiego Odrodzenia lub też twór-
ców grobowca Jana bez Trwogi i Małgorzaty Bawar-
skiej w -Dijon. Stanowi jednocześnie do niej pomost
i przygotowanie (il. 29 i 30).
Przy ustalaniu miejsca płyty rydzyńskiej w obrę-
bie sztuki europejskiej, wskazując na jej genezę

i związek ze sztuką Mistrza Pięknych Madonn nie
można jednak równocześnie pomijać następstw i rela-
cji tej rzeźby do dzieł następnej generacji artystycz-
nej, tj. drugiego trzydziestolecia quattrocento88. O ile
pierwsze upływa w rzeźbie pod znakiem miękkiego
malarskiego stylu, którego zasadniczym celem jest ma-
ksymalna przestrzenność postaci (Ghiberti, Claus Slu-
ter, Mistrz Pięknych Madonn), to drugie trzydziesto-
lecie w oparciu o dotychczasowe zdobycze zmierza, naj-
68 Na sprawę tę zwrócił mi uwagę prof, dr Z. Kę-
piński.

421