DOI Heft:
Nr. 3
DOI Artikel:Die Redaktion: Józef Tomasz Frazik, "Arabska architektura Tunezji, Algerii, Maroka oraz Mauretańskiej Hiszpanii": Kraków 1993 ss.196, ryc.124 (Politechnika Krakowska im.T.Kościuszki, Monografia 149)
DOI Seite / Zitierlink: https://doi.org/10.11588/diglit.48917#0329
PRZEGLĄD LITERATURY I WYSTAW
Józef Tomasz Frazik, "Arabska architektura Tunezji, Algerii, Maroka oraz Mauretańskiej
Hiszpanii". Kraków 1993 ss.196, ryc.124 (Politechnika Krakowska im. T. Kościuszki,
Monografia 149)
Praca powstała jako wynik wieloletnich zainteresowań
autora sztukąi architekturą islamu. Jest owocem zarówno jego
podróży, m.in. po krajach Bliskiego Wschodu, Północnej
Afryki i Hiszpanii, gdzie miał okazję zapoznania się z autopsji
z zabytkami tych regionów, jak i szerokich studiów różnoję-
zycznej literatury naukowej.
W niniejszej publikacji, opartej w dużej mierze zwłaszcza
na literaturze hiszpańskiej i francuskiej, po wstępnym, zwię-
złym, ale wyczerpującym omówieniu historii podboju przez
Arabów trzech krajów Afryki Północnej, tj. Tunisu, Algerii i
Maroka oraz Hiszpanii począwszy od VIII w., autor w roz-
działach I-V zajął się genezą i rozwojem najstarszej archite-
ktury arabskiej w tych krajach w czasach panowania kolej-
nych dynastii muzułmańskich, rządzących w imieniu kalifatu
abbasydzkiego w IX w., fatymidzkiego w X-XII w., a także
w tym samym czasie emirów i kalifów omajjadzkich. Nastę-
pnie omówił przykłady architektury sakralnej i świeckiej na
tym terenie w stuleciach XI-XIII w czasach dynastii Almora-
widów i Almohadów, a później, do XIV w., Merynidów.
Rozdział VI poświęcił architekturze Naarydów w XIII i XIV
w. w Hiszpanii, a VII wielce interesującej architekturze mu-
dejaru, jako stylowi czysto hiszpańskiemu. Historia archite-
ktury muzułmańskiej na terenie Maghrebu, wznoszonej naj-
pierw w w. XVI-X VIII przez poszczególne dynastie szarifów,
a następnie od XVII-XIX w Algierii przez Turków, którzy
zawładnęli tymi ziemiami oraz w Tunezji przez Hafsydów i
Husajnidów aż do pocz. XX w., zawarta została w trzech
ostatnich rozdziałach.
W swej publikacji, niemal unikatowej w polskiej bibliog-
rafii, autor starał się ukazać funkcję i formę omawianej archi-
tektury, ukształtowanej w świetle doktryn islamu oraz w
zetknięciu z miejscową tradycją kulturową i sposobem spra-
wowania władzy. Próbował też przedstawić przemiany za-
chodzące w tej architekturze.
Redakcja
315
Józef Tomasz Frazik, "Arabska architektura Tunezji, Algerii, Maroka oraz Mauretańskiej
Hiszpanii". Kraków 1993 ss.196, ryc.124 (Politechnika Krakowska im. T. Kościuszki,
Monografia 149)
Praca powstała jako wynik wieloletnich zainteresowań
autora sztukąi architekturą islamu. Jest owocem zarówno jego
podróży, m.in. po krajach Bliskiego Wschodu, Północnej
Afryki i Hiszpanii, gdzie miał okazję zapoznania się z autopsji
z zabytkami tych regionów, jak i szerokich studiów różnoję-
zycznej literatury naukowej.
W niniejszej publikacji, opartej w dużej mierze zwłaszcza
na literaturze hiszpańskiej i francuskiej, po wstępnym, zwię-
złym, ale wyczerpującym omówieniu historii podboju przez
Arabów trzech krajów Afryki Północnej, tj. Tunisu, Algerii i
Maroka oraz Hiszpanii począwszy od VIII w., autor w roz-
działach I-V zajął się genezą i rozwojem najstarszej archite-
ktury arabskiej w tych krajach w czasach panowania kolej-
nych dynastii muzułmańskich, rządzących w imieniu kalifatu
abbasydzkiego w IX w., fatymidzkiego w X-XII w., a także
w tym samym czasie emirów i kalifów omajjadzkich. Nastę-
pnie omówił przykłady architektury sakralnej i świeckiej na
tym terenie w stuleciach XI-XIII w czasach dynastii Almora-
widów i Almohadów, a później, do XIV w., Merynidów.
Rozdział VI poświęcił architekturze Naarydów w XIII i XIV
w. w Hiszpanii, a VII wielce interesującej architekturze mu-
dejaru, jako stylowi czysto hiszpańskiemu. Historia archite-
ktury muzułmańskiej na terenie Maghrebu, wznoszonej naj-
pierw w w. XVI-X VIII przez poszczególne dynastie szarifów,
a następnie od XVII-XIX w Algierii przez Turków, którzy
zawładnęli tymi ziemiami oraz w Tunezji przez Hafsydów i
Husajnidów aż do pocz. XX w., zawarta została w trzech
ostatnich rozdziałach.
W swej publikacji, niemal unikatowej w polskiej bibliog-
rafii, autor starał się ukazać funkcję i formę omawianej archi-
tektury, ukształtowanej w świetle doktryn islamu oraz w
zetknięciu z miejscową tradycją kulturową i sposobem spra-
wowania władzy. Próbował też przedstawić przemiany za-
chodzące w tej architekturze.
Redakcja
315