Instytut Sztuki (Warschau) [Hrsg.]; Państwowy Instytut Sztuki (bis 1959) [Hrsg.]; Stowarzyszenie Historyków Sztuki [Hrsg.]: Biuletyn Historii Sztuki (56.1994)

RECENZJE

Na zakończenie należy podkreślić, że tak dobrze przygo-
towana i starannie zaprezentowana wystawa, przybliżająca
nie tylko dzieło artysty, ale i jego sylwetkę, a także epokę, w
której tworzył, były na pewno dużym krokiem w popularyza-
cji polskiej sztuki we Francji. Pogmatwana historia naszego
stulecia przyczyniła się w ogromnej mierze do częściowego
zapomnienia dzieł Biegasa, w swoim czasie popularnych,
zarówno we Francji jak i w Polsce, ze względu na ich orygi-
nalność i nowatorstwo. Od pewnego czasu rosnąca we Francji
moda na symbolizm przywraca do łask artystów z tego kręgu,

czego wyrazem może być choćby zakup Sfinksa (1902) Bie-
gasa do kolekcji Muzeum Orsay, gdzie jest on jedynem pol-
skim dziełem sztuki wystawionym na widok publiczny, czy
Snu Boga (1905) do lyońskiego Muzeum Sztuk Pięknych.
Przywraca to tylko po części należną artyście pozycję. Nie-
mała w tej popularyzacji zasługa Xavier Derynga, który stara
się też, by podobne monograficzne wystawy Biegasa, ale
oparte w dużej mierze o eksponaty ze zbiorów polskich,
odbyły się w Muzeum Narodowym w Warszawie oraz w
Muzeum Mazowieckim w Płocku.

177