DOI issue:
Nr. 3
DOI article:Paszkiewicz, Piotr: Instytut Sztuki PAN w 1993 ROKU
DOI Page / Citation link: https://doi.org/10.11588/diglit.48917#0337
KRONIKA
NAUKOWA
Biuletyn Historii Sztuki
R. LVI, 1994, Nr 3
PLISSN 0006-3967
PIOTR PASZKIEWICZ
Warszawa, Instytut Sztuki PAN
INSTYTUT SZTUKI PAN W 1993 ROKU*
W odróżnieniu od poprzedniego, 1992 roku, który ze
względu na ogromne trudności finansowe uchodzi w dziejach
Instytutu za jeden z najcięższych i najtrudniejszych, sytuację
Instytutu Sztuki w 1993 roku charakteryzowała względna
stabilizacja. Zmiany organizacyjne i kadrowe, które rok
wcześniej doprowadziły do dużej redukcji zatrudnienia,
szczęśliwie Instytut miał już za sobą. Elementem stabilizują-
cym była podpisana w 1992 roku kolejna umowa z niemiecką
firmąSiemens-Nixdorfna wynajem, obok wydzierżawionego
wcześniej piętra, niemal całego parteru budynku przy ul.
Długiej 26. Do wzmocnienia kondycji finansowej Instytutu
przyczyniły się również granty na realizację konkretnych
projektów badawczych oraz przedsięwzięć wydawniczych,
przyznane tak przez Komitet Badań Naukowych, jak i Komi-
tet Kinematografii, Ministerstwo Kultury i Sztuki, Zarząd
Miasta st. Warszawy, itd. Tym samym niemal trzecia część
środków miała inne, pozabudżetowe pochodzenie. Mimo
pewnej stabilizacji uproszczeniem byłoby jednak twierdzić,
iż sytuacja finansowa Instytutu przedstawiała się nazbyt opty-
mistycznie. Znaczne, sięgające niemal 2 mld. zł. środki po-
chłonął remont, tylko częściowo refinansowany, fundamen-
tów budynku przy ul. Długiej 26, który podczas powojennej
odbudowy otrzymał wyższy, cięższy dach niż miał pierwot-
nie. Dzięki owym pracom remontowym, prowadzonym w
późnojesiennej aurze, uratowana została jedna z zabytkowych
budowli Warszawy. W ramach polityki oszczędnościowej
Instytut, wzorem roku poprzedniego, był zamknięty w mie-
siącach letnich. Sytuacja finansowa placówki zmuszała jed-
nak do utrzymania zatrudnienia na pułapie 150-156 etatów z
roku ubiegłego, który osiągnięto po drastycznych cięciach, i
to pomimo trudnej sytuacji kadrowej niektórych dyscyplin,
jak np. muzyki. Tym samym ruch personalny ograniczał się
praktycznie do wymiany pracowników (emerytury, odejścia
z pracy). W trosce o rozwój kadry naukowej, a zwłaszcza jej
odmłodzenie, utworzony został Fundusz Stypendialny, po-
zwalający na przyjęcie — w ramach stażu - dwóch pracowni-
ków pionu merytorycznego, którzy po roku pracy i pozytyw-
nej opinii kierowników danych pracowni zostali zatrudnieni
na stałe w Instytucie.
Wraz z upływem 1992 roku swą trzyletnią kadencję za-
kończyła Rada Naukowa Instytutu Sztuki. Na swym pier-
wszym posiedzeniu 11 marca 1993 roku nowo wybrani człon-
kowie powołali prezydium w składzie: przewodniczący - prof.
Andrzej Rottermund, zastępcy przewodniczącego - prof.
prof. Zygmunt Szweykowski i Zbigniew Wilski, sekretarz-
dr Marek Waszkiel. Na swym kolejnym posiedzeniu 27 maja
1993 roku Rada Naukowa wybrała na stanowisko dyrektora
Instytutu Sztuki ponownie prof. Stanisława Mossakowskiego,
który stanowiska wicedyrektorów powierzył prof. Edwardo-
wi Krasińskiemu i dr. Piotrowi Paszkiewiczowi.
Miarą rangi Instytutu były przyznane jej pracownikom
tytuły naukowe. Tytuł naukowy profesora zostałnadany przez
prezydenta RP trzem naukowcom: doc. dr hab. Janinie Gra-
bowskiej-Wiercińskiej, doc. dr hab. Lidii Kuchtównie oraz
doc. dr. Jerzemu Z. Łozińskiemu, natomiast Rada Naukowa
Instytutu wystąpiła z wnioskiem o nadanie tytułu profesora
doc. dr. hab. Ryszardowi Brykowskiemu i doc. dr hab. Marcie
Fik-Augustyniak. Pięć osób uzyskało tytuł doktora nauk
humanistycznych, w tym cztery z dziedziny plastyki: Romana
Cielątkowska (Architekt Witold Minkiewicz, 1880-196T),
Ewa Korulska (Mit chłopa w literaturze i sztuce, 1863-1939),
Jan Pol aczek (Od rycerskości do plebejskości -funkcje wyob-
rażeń plastycznych Tadeusza Kościuszki i insurekcji 1794
roku), Piotr Szubert (RzeźbapolskaprzełomuXIXiXXwieku).
Swą działalność kontynuowało studium doktoranckie, nadal
prowadzone były też seminaria doktorskie, w tym trzy w
dziedzinie plastyki: prof. prof. Ireny Huml, Wiesława Jusz-
czaka i Jerzego Kowalczyka.
Plonem działalności Instytutu było około 200 artykułów
i rozpraw naukowych oraz 24 publikacje książkowe, z czego
16 z zakresu historii sztuki. Było to niewiele mniej niż w roku
poprzednim, i to pomimo wzrastających nieustannie kosztów
poligraficznych oraz trudności ze znalezieniem sponsora na
wydawnictwa naukowe. Ukazały się dwa następne tomy Ka-
talogu Zabytków Sztuki w Polsce: Miasto Warszawa, cz. 1
Stare Miasto (praca zbiorowa pod. red. Jerzego Z. Łozińskie-
go i Andrzeja Rottermunda) oraz Kościerzyna, Skarszewy i
okolice Barbary Roi i Jadwigi Strzeleckiej. Wydany został
kolejny tom Materiałów do dziejów rezydencji Romana Afta-
nazego, obejmujący dawne województwo kijowskie. Istotne
znaczenie dla badań podstawowych miał druk tomu V (litery
Le-M) Słownika artystów polskich i obcych w Polsce działa-
323
NAUKOWA
Biuletyn Historii Sztuki
R. LVI, 1994, Nr 3
PLISSN 0006-3967
PIOTR PASZKIEWICZ
Warszawa, Instytut Sztuki PAN
INSTYTUT SZTUKI PAN W 1993 ROKU*
W odróżnieniu od poprzedniego, 1992 roku, który ze
względu na ogromne trudności finansowe uchodzi w dziejach
Instytutu za jeden z najcięższych i najtrudniejszych, sytuację
Instytutu Sztuki w 1993 roku charakteryzowała względna
stabilizacja. Zmiany organizacyjne i kadrowe, które rok
wcześniej doprowadziły do dużej redukcji zatrudnienia,
szczęśliwie Instytut miał już za sobą. Elementem stabilizują-
cym była podpisana w 1992 roku kolejna umowa z niemiecką
firmąSiemens-Nixdorfna wynajem, obok wydzierżawionego
wcześniej piętra, niemal całego parteru budynku przy ul.
Długiej 26. Do wzmocnienia kondycji finansowej Instytutu
przyczyniły się również granty na realizację konkretnych
projektów badawczych oraz przedsięwzięć wydawniczych,
przyznane tak przez Komitet Badań Naukowych, jak i Komi-
tet Kinematografii, Ministerstwo Kultury i Sztuki, Zarząd
Miasta st. Warszawy, itd. Tym samym niemal trzecia część
środków miała inne, pozabudżetowe pochodzenie. Mimo
pewnej stabilizacji uproszczeniem byłoby jednak twierdzić,
iż sytuacja finansowa Instytutu przedstawiała się nazbyt opty-
mistycznie. Znaczne, sięgające niemal 2 mld. zł. środki po-
chłonął remont, tylko częściowo refinansowany, fundamen-
tów budynku przy ul. Długiej 26, który podczas powojennej
odbudowy otrzymał wyższy, cięższy dach niż miał pierwot-
nie. Dzięki owym pracom remontowym, prowadzonym w
późnojesiennej aurze, uratowana została jedna z zabytkowych
budowli Warszawy. W ramach polityki oszczędnościowej
Instytut, wzorem roku poprzedniego, był zamknięty w mie-
siącach letnich. Sytuacja finansowa placówki zmuszała jed-
nak do utrzymania zatrudnienia na pułapie 150-156 etatów z
roku ubiegłego, który osiągnięto po drastycznych cięciach, i
to pomimo trudnej sytuacji kadrowej niektórych dyscyplin,
jak np. muzyki. Tym samym ruch personalny ograniczał się
praktycznie do wymiany pracowników (emerytury, odejścia
z pracy). W trosce o rozwój kadry naukowej, a zwłaszcza jej
odmłodzenie, utworzony został Fundusz Stypendialny, po-
zwalający na przyjęcie — w ramach stażu - dwóch pracowni-
ków pionu merytorycznego, którzy po roku pracy i pozytyw-
nej opinii kierowników danych pracowni zostali zatrudnieni
na stałe w Instytucie.
Wraz z upływem 1992 roku swą trzyletnią kadencję za-
kończyła Rada Naukowa Instytutu Sztuki. Na swym pier-
wszym posiedzeniu 11 marca 1993 roku nowo wybrani człon-
kowie powołali prezydium w składzie: przewodniczący - prof.
Andrzej Rottermund, zastępcy przewodniczącego - prof.
prof. Zygmunt Szweykowski i Zbigniew Wilski, sekretarz-
dr Marek Waszkiel. Na swym kolejnym posiedzeniu 27 maja
1993 roku Rada Naukowa wybrała na stanowisko dyrektora
Instytutu Sztuki ponownie prof. Stanisława Mossakowskiego,
który stanowiska wicedyrektorów powierzył prof. Edwardo-
wi Krasińskiemu i dr. Piotrowi Paszkiewiczowi.
Miarą rangi Instytutu były przyznane jej pracownikom
tytuły naukowe. Tytuł naukowy profesora zostałnadany przez
prezydenta RP trzem naukowcom: doc. dr hab. Janinie Gra-
bowskiej-Wiercińskiej, doc. dr hab. Lidii Kuchtównie oraz
doc. dr. Jerzemu Z. Łozińskiemu, natomiast Rada Naukowa
Instytutu wystąpiła z wnioskiem o nadanie tytułu profesora
doc. dr. hab. Ryszardowi Brykowskiemu i doc. dr hab. Marcie
Fik-Augustyniak. Pięć osób uzyskało tytuł doktora nauk
humanistycznych, w tym cztery z dziedziny plastyki: Romana
Cielątkowska (Architekt Witold Minkiewicz, 1880-196T),
Ewa Korulska (Mit chłopa w literaturze i sztuce, 1863-1939),
Jan Pol aczek (Od rycerskości do plebejskości -funkcje wyob-
rażeń plastycznych Tadeusza Kościuszki i insurekcji 1794
roku), Piotr Szubert (RzeźbapolskaprzełomuXIXiXXwieku).
Swą działalność kontynuowało studium doktoranckie, nadal
prowadzone były też seminaria doktorskie, w tym trzy w
dziedzinie plastyki: prof. prof. Ireny Huml, Wiesława Jusz-
czaka i Jerzego Kowalczyka.
Plonem działalności Instytutu było około 200 artykułów
i rozpraw naukowych oraz 24 publikacje książkowe, z czego
16 z zakresu historii sztuki. Było to niewiele mniej niż w roku
poprzednim, i to pomimo wzrastających nieustannie kosztów
poligraficznych oraz trudności ze znalezieniem sponsora na
wydawnictwa naukowe. Ukazały się dwa następne tomy Ka-
talogu Zabytków Sztuki w Polsce: Miasto Warszawa, cz. 1
Stare Miasto (praca zbiorowa pod. red. Jerzego Z. Łozińskie-
go i Andrzeja Rottermunda) oraz Kościerzyna, Skarszewy i
okolice Barbary Roi i Jadwigi Strzeleckiej. Wydany został
kolejny tom Materiałów do dziejów rezydencji Romana Afta-
nazego, obejmujący dawne województwo kijowskie. Istotne
znaczenie dla badań podstawowych miał druk tomu V (litery
Le-M) Słownika artystów polskich i obcych w Polsce działa-
323