D'r Nagglmaier.
E Tur in de heſ-
ſiſche OSdewald, Män-
ner, an die ich denke
will, ſo lang mer
e Aag im Kopp uff-
ſchteht. — Im heſ-
ſiſche Odewald gibt
bekanntlich gegewär-
tig e Reiwerband
ihr Ga ſchtvorſchtel-
lunge. Deß weeß
mein Fraa zwar aah,
hott awer doch ke
Ruh, mich alle Sunn-
tag miteme Ausflug
in die Michlſtädter
Gegend zu blooge.
— No, in Gotts-
name, ſag ich am
Sunntag. — Meint-
wege aah emool in
de heſſiſche Odewald.
Awer bewaffent! —
So ſinn mer dann ——
am Sunndag frieh
per Bahn abg'fahre,
un zwar mobiel, wie
folgt: Ich mit d'r ——
zweelääfige Jagdflint uff'm Buckl, mein Fraa mit'm Schlepp-
ſeewl an d'r Seit, mein Buwe mit'm Pulver- un Blei-
beitl unnerm Arm, un mein Meedle mit'm Verbandzeig
im Arweitskerwl. — Wie mer ausſchteige, begegnet mer
en guter Freind. — Was Deifl, Nagglmaier, ſegt'r, Du
gehſcht heit mit d'r Familie uff die Jagd? — Deß grad
nit, ſag ich, awer e Bleſſierrees will ich in de heſſiſche
Odewald mache. Ma muß Gott for alles danke. Mit
odder ohne Dreibjage. Adies. — Vun d'r letſchte Eiſe-
bahnſchtation ſinn mer dann per Fuß dief in e heſſiſch
Dhal hinnere. In d'r Näh vum romantiſch gelegene Dorf
bemerk ich uff eenmool im Wald, der ſich am Weg hin-
ziehgt, e ſehr verdächtig Individibum! Ball ſeh ich vun
dem Kerl norr de Kopp, ball norr en Schtiffl, un ball
norr finf ferchterlich große Finger. Deß Ding geht ſo e
g'ſchlageni Schtund neewer mer fort, ob mer langſam
odder ſchnell gange ſinn. — Fraa, ſag ich, der Kerl do-
driwe hinner de Beem is nit ſauwer. Deß eis eener vun
denne Odewälder Schbitzbuve. Dem miſſe mer zuvor-
kumme, eh die ganz Band beiſamme is. Ihr Kinner,
— —— ——
legt eich emool do neewe in de Schoſſeegraawe, dann ma
weeß nit, wie der Schbitzbu, wann ich hinſchieß, widder
herſchießft. Die Mutter bleibt neewer mer ſchtehn, un
barrirt mit'm Seewl die Schitzbuwekuggl ab, wann ſe
kummt. — G'ſagt, g'dhan, Männer! Ich leeg an un
drick loos. Wie deß mein Kerl im Wald ſieht, kreiſcht'r
Feier, Mordjo un Borgerhilf, un hicklt gege 's Dorf zu.
— Fraa, ſag ich, deß is ke Odewälder Schbitzbu. Der
Kerl ſchnappt jo.
— Un ich hab de Deifl nit umſunſcht an die Wand ge-
Do haw ich was Scheens ang'ſchtellt.
212
malt, Männer. Gleich druff leits Schtorm im Dorf un
die ganz Gemaand kummt mer mit alte Jagdflinte, Senſe
un Dreſchfleggl bewaffnet, entgege gezoge. D'r Borger-
maaſchter mitm Katzekopy unnerm Arm an der Schbitz.
— Gut Nacht, Fraa, ſag ich. Deß Mißverſchtändniß
kann uns an de Krage gehn. O weh! — Mein Fraa hott
awer die Geiſchtesgegewart nit verlore, ſondern ſegt: Was?
In dem lumpige heffiſche Odewald do ſoll ich mein Leewe
verliere? Deß wär noch ſcheener. Mir kapitulire! — Uff
deß reißt ſe mer die Flint aus d'r Hand, bind e weiß
Sackduch an de Laaf un geht vorneher mit d'r Dreſch-
flegglarmee entgege. — So ſinn mer dann endlich unner
dauſend Aengſchte, ſo'n dummer Bauer kennt am End drotz
Kapitulationsfahne ſein Flint uff uns ſchieße, mit d'r Of-
fenſiv, ohne Unglick uff d'r Heerſchtrooß zammeg'ſchtoße.
Wie ſich d'r Borgermaaſchter jetzt in d'r Näh iwerzeigt,
daß er's norr mit Mann, Fraa un Kind zu dhun g'hatt,
hott'r Gewehr bei Fuß hinner ſich kummandirt un is mer
miteme ferchterliche bitterbeeſe G'ſicht uff drei Schritt ent-
gege kumme. — Was hebbt'r dann vor, fangt'r an, Ihr
hebbt jo uff mein Bittl g'ſchoſſe, den ich vor's Dorf
g'ſchickt, ob'r kaan Schbitzbu ſiecht. Der Mann liegt jetzt
dahaam im Bett un zittert an Arm un Baan. Er hott'n
Schtreefſchuß! Ihr hebbt'm e Schtick vum linkſe Schtiffl-
rohr abg'ſchoſſe. Er mit ſeiner ganze Zigeinerbakaaſch do
kummt uff verzehn Dag in de Dhorn. Verſchtanne? —
Zigeinerbakaaſch, Männer! No, mein Fraa! — Erlaawe
Se, Herr Borgermeeſchter, fangt ſe jetzt an un loßt de
Saawl in die Scheed falle. Mir ſinn vun Heidlberg, wann
Se's gietigſcht erlaawe. Ihr Bittl, der uns ſcheins for
Schbitzbuwe ang'ſehe, hott ſich ſelwer wie'n Schbitzbu
hinner de Beem im Wald ang'ſchtellt. Ke ehrlich Schtickl
G'ſicht hott mer vun'm zu ſehe kricht. Rleche hawe mer's
nit kenne, daß'es ihr Bittl is. Un wie's im heſſiſche Ode-
wald aweil ausſiehcht, wiſſe Se jo. — Deß is mer alles
aans, fangt d'r Borgermaaſchter widder an. Do kennt e
Jeder kumme un uff mein Bittl ſchieße. Ihr geht all mit
in de Dhorn. Die Sach muß unnerſucht werre. Ich guck
mein Fraa, als Gottesſchbrich: Wie g'fallt d'r die Bleſ-
ſierrees in de heſſiſche Odewald? — loß mich mit d'r
ganze Familie ruhig vun d'r Armee in die Mitt nemme,
un geh in Gottesname mit in's Dorf. Noochdem uns dort
die Bauersweiwer aus de Heiſer raus mit: Ihr ſchlecht
Schbitzbuwezeig un ſo weiter titulirt, ſinn mer dann werk-
lich all in de Dhorn g'ſchberrt worre, un zwar bei Waſ-
ſer un Brod. — So, Ihr Kinner, loßt's eich ſchmecke.
Ma muß Gott for alles im heſſiſche Odewald danke. —
Nooch g'ſchlagene drei Schtund kummt d'r Borgemeeſchter
miteme Heidlberger, der durchs Ort kumme, un vun der
G'ſchicht g'heert. — So, ſegt'r, die Leit berufe ſich uff
Heidlberg. Kenne Sie die Leit? — Zeſſes Marta un
Joſeph, kreiſcht mein Landsmann, Herr Nagglmaier! Wie
kumme dann Sie do in de Dhorn? Ich habue Bleſſir-
rees in de heſſiſche Odewald gemacht, ſag ich. — No, jetzt
war d'r Borgemaaſchter zufriede. Mein Identität miteme
Heidlberger war herg'ſchtellt. E Schtund druff ware mer
uff'm Returweg an die nächſcht Eiſebahnſchtation. — E
G'witter awer uff den ganze heſſiſche Odewald, indem aweil
jeder ehrlicher Menſch for'n Schbitzbu ang'ſehe werd!
Druck von G. Mohr. — Verlag von G. Geiſendörfer.“
E Tur in de heſ-
ſiſche OSdewald, Män-
ner, an die ich denke
will, ſo lang mer
e Aag im Kopp uff-
ſchteht. — Im heſ-
ſiſche Odewald gibt
bekanntlich gegewär-
tig e Reiwerband
ihr Ga ſchtvorſchtel-
lunge. Deß weeß
mein Fraa zwar aah,
hott awer doch ke
Ruh, mich alle Sunn-
tag miteme Ausflug
in die Michlſtädter
Gegend zu blooge.
— No, in Gotts-
name, ſag ich am
Sunntag. — Meint-
wege aah emool in
de heſſiſche Odewald.
Awer bewaffent! —
So ſinn mer dann ——
am Sunndag frieh
per Bahn abg'fahre,
un zwar mobiel, wie
folgt: Ich mit d'r ——
zweelääfige Jagdflint uff'm Buckl, mein Fraa mit'm Schlepp-
ſeewl an d'r Seit, mein Buwe mit'm Pulver- un Blei-
beitl unnerm Arm, un mein Meedle mit'm Verbandzeig
im Arweitskerwl. — Wie mer ausſchteige, begegnet mer
en guter Freind. — Was Deifl, Nagglmaier, ſegt'r, Du
gehſcht heit mit d'r Familie uff die Jagd? — Deß grad
nit, ſag ich, awer e Bleſſierrees will ich in de heſſiſche
Odewald mache. Ma muß Gott for alles danke. Mit
odder ohne Dreibjage. Adies. — Vun d'r letſchte Eiſe-
bahnſchtation ſinn mer dann per Fuß dief in e heſſiſch
Dhal hinnere. In d'r Näh vum romantiſch gelegene Dorf
bemerk ich uff eenmool im Wald, der ſich am Weg hin-
ziehgt, e ſehr verdächtig Individibum! Ball ſeh ich vun
dem Kerl norr de Kopp, ball norr en Schtiffl, un ball
norr finf ferchterlich große Finger. Deß Ding geht ſo e
g'ſchlageni Schtund neewer mer fort, ob mer langſam
odder ſchnell gange ſinn. — Fraa, ſag ich, der Kerl do-
driwe hinner de Beem is nit ſauwer. Deß eis eener vun
denne Odewälder Schbitzbuve. Dem miſſe mer zuvor-
kumme, eh die ganz Band beiſamme is. Ihr Kinner,
— —— ——
legt eich emool do neewe in de Schoſſeegraawe, dann ma
weeß nit, wie der Schbitzbu, wann ich hinſchieß, widder
herſchießft. Die Mutter bleibt neewer mer ſchtehn, un
barrirt mit'm Seewl die Schitzbuwekuggl ab, wann ſe
kummt. — G'ſagt, g'dhan, Männer! Ich leeg an un
drick loos. Wie deß mein Kerl im Wald ſieht, kreiſcht'r
Feier, Mordjo un Borgerhilf, un hicklt gege 's Dorf zu.
— Fraa, ſag ich, deß is ke Odewälder Schbitzbu. Der
Kerl ſchnappt jo.
— Un ich hab de Deifl nit umſunſcht an die Wand ge-
Do haw ich was Scheens ang'ſchtellt.
212
malt, Männer. Gleich druff leits Schtorm im Dorf un
die ganz Gemaand kummt mer mit alte Jagdflinte, Senſe
un Dreſchfleggl bewaffnet, entgege gezoge. D'r Borger-
maaſchter mitm Katzekopy unnerm Arm an der Schbitz.
— Gut Nacht, Fraa, ſag ich. Deß Mißverſchtändniß
kann uns an de Krage gehn. O weh! — Mein Fraa hott
awer die Geiſchtesgegewart nit verlore, ſondern ſegt: Was?
In dem lumpige heffiſche Odewald do ſoll ich mein Leewe
verliere? Deß wär noch ſcheener. Mir kapitulire! — Uff
deß reißt ſe mer die Flint aus d'r Hand, bind e weiß
Sackduch an de Laaf un geht vorneher mit d'r Dreſch-
flegglarmee entgege. — So ſinn mer dann endlich unner
dauſend Aengſchte, ſo'n dummer Bauer kennt am End drotz
Kapitulationsfahne ſein Flint uff uns ſchieße, mit d'r Of-
fenſiv, ohne Unglick uff d'r Heerſchtrooß zammeg'ſchtoße.
Wie ſich d'r Borgermaaſchter jetzt in d'r Näh iwerzeigt,
daß er's norr mit Mann, Fraa un Kind zu dhun g'hatt,
hott'r Gewehr bei Fuß hinner ſich kummandirt un is mer
miteme ferchterliche bitterbeeſe G'ſicht uff drei Schritt ent-
gege kumme. — Was hebbt'r dann vor, fangt'r an, Ihr
hebbt jo uff mein Bittl g'ſchoſſe, den ich vor's Dorf
g'ſchickt, ob'r kaan Schbitzbu ſiecht. Der Mann liegt jetzt
dahaam im Bett un zittert an Arm un Baan. Er hott'n
Schtreefſchuß! Ihr hebbt'm e Schtick vum linkſe Schtiffl-
rohr abg'ſchoſſe. Er mit ſeiner ganze Zigeinerbakaaſch do
kummt uff verzehn Dag in de Dhorn. Verſchtanne? —
Zigeinerbakaaſch, Männer! No, mein Fraa! — Erlaawe
Se, Herr Borgermeeſchter, fangt ſe jetzt an un loßt de
Saawl in die Scheed falle. Mir ſinn vun Heidlberg, wann
Se's gietigſcht erlaawe. Ihr Bittl, der uns ſcheins for
Schbitzbuwe ang'ſehe, hott ſich ſelwer wie'n Schbitzbu
hinner de Beem im Wald ang'ſchtellt. Ke ehrlich Schtickl
G'ſicht hott mer vun'm zu ſehe kricht. Rleche hawe mer's
nit kenne, daß'es ihr Bittl is. Un wie's im heſſiſche Ode-
wald aweil ausſiehcht, wiſſe Se jo. — Deß is mer alles
aans, fangt d'r Borgermaaſchter widder an. Do kennt e
Jeder kumme un uff mein Bittl ſchieße. Ihr geht all mit
in de Dhorn. Die Sach muß unnerſucht werre. Ich guck
mein Fraa, als Gottesſchbrich: Wie g'fallt d'r die Bleſ-
ſierrees in de heſſiſche Odewald? — loß mich mit d'r
ganze Familie ruhig vun d'r Armee in die Mitt nemme,
un geh in Gottesname mit in's Dorf. Noochdem uns dort
die Bauersweiwer aus de Heiſer raus mit: Ihr ſchlecht
Schbitzbuwezeig un ſo weiter titulirt, ſinn mer dann werk-
lich all in de Dhorn g'ſchberrt worre, un zwar bei Waſ-
ſer un Brod. — So, Ihr Kinner, loßt's eich ſchmecke.
Ma muß Gott for alles im heſſiſche Odewald danke. —
Nooch g'ſchlagene drei Schtund kummt d'r Borgemeeſchter
miteme Heidlberger, der durchs Ort kumme, un vun der
G'ſchicht g'heert. — So, ſegt'r, die Leit berufe ſich uff
Heidlberg. Kenne Sie die Leit? — Zeſſes Marta un
Joſeph, kreiſcht mein Landsmann, Herr Nagglmaier! Wie
kumme dann Sie do in de Dhorn? Ich habue Bleſſir-
rees in de heſſiſche Odewald gemacht, ſag ich. — No, jetzt
war d'r Borgemaaſchter zufriede. Mein Identität miteme
Heidlberger war herg'ſchtellt. E Schtund druff ware mer
uff'm Returweg an die nächſcht Eiſebahnſchtation. — E
G'witter awer uff den ganze heſſiſche Odewald, indem aweil
jeder ehrlicher Menſch for'n Schbitzbu ang'ſehe werd!
Druck von G. Mohr. — Verlag von G. Geiſendörfer.“