Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (5) — 1872

DOI Kapitel:
Nr. 53 - Nr. 61 (3. Juli - 31. Juli)
DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44618#0248

DWork-Logo
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
244

Was ſo e
Madammche
oft nit alles
zu b'ſorge hott,
wann ſe Mor-
gens uffſchtehtl
Ich halt un—-
ſere Freilein
in d'r Kich,
unſere Kiche-
daame d'r
Neizeit gewiß
nit die Schtang
awer wann
eeni alsemool
verwerrt im
Kopp is, un
alles verkehrt
heembringt,
wann ſe aus-
g'ſchickt werd,
iſſ'es oſt ke
Wunner, Leit⸗;
cher! Es gibt
Leit, die hawe *
gleih en ganze *
Sack voll Uff⸗ —————
dräg un Kummiſſione, wann ſe auspacke. Do haw ich
per Exempl neilich Gelegenheit g'hatt, e heislichi Un-
nerhaltung zwiſche Maad un Madamm anzuheere, die
nit iwl war. Deß Zwieg'ſchbräch hott ung'fähr ſo
gelaut: ö
Madame. Sophie, mach' Se ſich emool fertig,
Sie muß uff de Mark.
Sophie. Awer nee, Madam! Jetzt haw ich ſchunn
e Bitt voll Weeſch eing'ſeeft, un e Schtub gebutzt, un
all die Better gemacht un ſoll aach noch uff de Mark?
For deß biſſl Lohn? ö ö
Mad. Sei Se mer ſchtill, ſunſcht werd ner's
annerſcht. — Jetzt geht Se emool vor alle Dinge zu
unſerm Buttermeedl — Sie kennt doch deß ſcheene
ſchwarze Meed'l? ö
Soph. Ach ja, Madamm, die wo Se neilich ſo
g'ſcheent hawe, wie ſe do war, weil ſe mit unſerm
Herr ſo gelacht hott. Jo, ich kenn deß freche Ding!
Ich hab mich aach driwer geärgert!
Madame (ärgerlich) Ach was, babbel Se mer nit
immer ſo nei, un hör Se mich an, was ich Ihr ſag
— Sie ſegt alſo zu unſerm Buttermeedl, die letſcht
Butter wär ganz mehlig un keeſig geweßt; ſie follt
nor nit glaawe, daß ſe for mein Geld uff d'r Eiſebahn
fahre kennt. — Dann geht Se in die anner Mark-
reih, un ſegt zu unſerer Millichhanne, ſie ſoll e anner-
mool ihr ſcheeli Millich ſelwer trinke, dann die letſcht
wär ſo blau geweſt, als wann ſe d'r Schlag geriehrt
hätt — 's war lauter Waſſer! Sie ſollt norr nit
glaawe, daß ich ſe reich mache wollt! ö
Soph. Ja, Madam, mir hawe jo ſeit verzehn Dag

ö gar ke Millich in's Haus kricht un de Kaffee ſchwarz

gedrunke. ö ö
Ma d. Sei Se ſchtill! Sie ſchteht dem Landvolk
bei, weil Se aach vun draus her is. 's is nit vor
Gott erlaabt; der vertl Litter alleweil zwee Kreizer
un ſo dinn, daß m'r e halb Schtund muß laafe loſſe,
bis ſich der Kaffee färbt. — Wann ſe deß Alles aus-
gericht hott, geht Se in die dritt Reih, un b'ſchtellt
mer bei der Hubskathrine e Gemies neie Geeleriewe
un Blickerbſe, awer nit ſo dheier — un do ſegt- ſe
gleih dazu, ſie ſoll norr nit die paar Häffe voll Kaffee
un die ſechs runde Kuche druff ſchlage, die ich uff der
letſchte Kerwe mit meine acht Kinner draus in Kerche
bei'r verzehrt hätt. — Dann nimmt ſe gleich bei'r for
zwee Kreizer Grins mit un loßt ſich e Armche voll Pe-
terſilje dazu ſchenke. — Uff em Rückweg nimmt ſe mer
dann in's Dingskirche zwee Fiſchbeen mit un geht gleih
in den neie Butzlaade, un froogt was die Ehl vun dem
ſchottiſche Band koſchte dhät, deß links im Vorfenſchter
henkt — wann die Freile uffſchreiwe loßt, nimmt
Se's gleih mit, was es aach koſcht, wann ſe awer baar
Geld will, ſegt ſe 's wär mer zu dheier. — Un dann,
daß ich's nit vergeß, geht ſe gleih in den ſcheene neie
Laade e paar Gaſſe weiter ruff un bringt mer eens
vun denne hechtgraue Kindsmäntelcher mit, un ſegt,
wann's meim Ketterle baßt, dhät ich's kaäafe — wann
ich dann 's Muſchter abg'ſchnitte hab, drägt Se's wid-
der hin. — Dann geht ſe linksum's Eck rum un froogt
den Allerleehändler was eener vun de dickſchte Gummi-
balle koſcht — wann awer der Herr im Lade is, geht
Se widder vorbei, der kann die Meedle vum Land.
nit gehn loſſe. ö
Soph. Awer, Madam! ſein Se dann ball fertig;
ei do kennt ma ſich jo en Buchhalter anſchaffe, der em
all die Kummiſſione uffſchreiwe dhut.
Mad. Was? en Buchhalter anſchaffe? Hätt' Sie
als en Hausknecht d'rheem mit Ihr'm beeſe Mund-
ſchtick. Iwerhaabt, was ſeid Ihr for Meedle aweil.
Wann ich do an uns Meedle ſeiner Zeit denkt. Mir
hawe uns ganz annerſcht getrage, als jetzt die ver-
dorwe Dienſchtbotewelt. Mir ſinn blosköppig gange
un hawe Rock un Jack ang'hatte — awer jetzt, wann
eenike paar Batze Lohn hott, drägt ſe Sunndags e
ſeide Kleed un e Mantill un dazu e Schinnion wie's
Heidlberger Faß! Un wann ſo Eeni mit uff de Mark
geht, do nimmt ſe ſich gleih en Dienſchtmann mit, der
ihr de Gemieskorb heemdrägt. Mammſelle ſinns
heit zu Dag, awer ke Dienſchtbote mehr,‚ keeni will
was dhun als heekſchtens in der Schtaatsſchtubb rum
geh un die Porzlanfigure abſchtaabe, un wann dann
eeni emool verbroche geht, do kummt gleih ihr Herr
g'ſchbrunge un ſegt: Sei ſchtill, Meedl, grein nit, ich
kaaf ſe anneri, daß de keen Verdruß krichſcht, — ſo
g'fallts eich, gell? ö
Soph. Ja, Madam, 's is halt aach alleweil e
ganz anneri Zeit! Mir leewe im Fortſchritt!

Mad. Sei Se mer ſchtill. An jedem
Schtund ſchtehn bleiwe, wann ma eich forth
Zeit verſchwetze, deß is eier Fortſchs

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen