3⁴⁰
Die Nagglmaiern.
Ma ſollt's
nit glaawe,
was en Gockl-
hahn, der
ſchunn bei al-
lem Vergäng-
liche, alſo bei
de Dode, liggt,
nit noch alles
durchmache,
un in was ſor
Händ als noch
kumme kann!
Un doch is e
G'ſchicht baſ-
ſirt, die uns
beweist, daß
alles meeglich
is, wann's e
paar luſchtige
Brieder als
emool zu wohl
uff d'r Welt;
werd. Du,.
ſegt eener vun
denne Schbäß-
macher, der
alſo ſo'n verſchtorwene Kikeriki imme gewiſſe Haus,
deß 's ganz Johr Eſſig im Schild fiehrt, im Hof
imme Eck ligge hott ſehe — Du, der Gocklhahn werd
jetzt im Wachsduch eingewicklt, durch de „Aagedeckl“
in die Wiener Kich expedirt, un ſage geloßt: Der
Hahn ſollt zurecht gemacht werre, heit Oowend kämte
mer un dhäte e paar Flaſche Wein dazu petze. — G'ſagt,
gedhan. Mein guter „Aagedeckl“, der vun nix weeß,
kricht de Hahn im Wachsduch zu braklizirt mit'm ſcheene
Empfehl an die Wiener Kichewerrth. Er ſchbringt wie
e jung Beckl vor Vergniege, dann er is jo einge-
lade zu dem Hahneeſſe. Wie hott'r ſich unnerwegs
's Beichl g'ſchtriche un mit d'r Zung g'ſchnalzt. E⸗
valoh Hahneeſſe kummt'm nit alle Dag vor. — So
kummt'r glicklich mit ſeim Dode im Wachsduch an Ort
un Schtell an. Zufällig war awer d'r Werrth grad
b'ſchäftigt in d'r Werrthsſchtubb. Mein guter Aage-
deckl denkt awer ſo: Zeit is do keeni lang zu ver-
liere, 's werd aweil ſchun frieh Nacht — gehſcht
ſelwer in die Kich un reddſcht mit d'r Kechin, un
legt'r hoch un dheier an's „goldene Herzl“, fie meegt
jo den Hahn gut zurecht mache, es kämt e feini
G'ſellſchaft, zu der aah er g'herre dhät, heit Oowend
in die Werrthſchaft, umm'n zu wickle. Norr gut zu
recht mache, „golde Herzl“, ſegt'r, es kummt uns uff
e Drinkgeld nit an. Ganz gewiß nit! — Unnerdeſſe
hott d'r Wiener Kichewerrth ſein G'ſchäft in d'r Ein-
ſchenk obgewicklt un ſieht unſern gute „Aagedeckl“ wid-
der retur aus d'r Kich kumme. —. No, ſegt'r, hoſcht
d'r Kechin die Kur gemacht, Aagedeckele? Wart, ich
werr d'r! — Jo, ſegt'r, all mein Sorg! Mit denne
Boſſe gew ich mich nit ab! En Hahn — en brechtige
Kerl vun'm Hahn haw ich in die Kich gebrocht, den
die Kechin zurecht mache ſoll. Mir wolle heit Oowend
emool een uff Wiener Manier ſchbeiſe. Richt norr
eweil de Wein dazu! — Recht ſo, ſegt d'r Werrth.
Kummt norr bei Zeit. Ihr ſollt zufriede ſein mit
d'r Wiener Hahneſoos. Es ſoll eich ſchmecke! — Ab-
gemacht Leitcher! Alles in Ordnung. Awer merkwer-
dig. Sunſcht macht als d'r Deifl ſein Schbiel. Deß-
mool hott's awer en Heiliger gemacht. Zufällig
ſitzt nämlich d'r heilige „Stepf-an⸗nus“ in d'r Werrth-
ſchaft un heert was vun der Gocklhahneg'ſchicht. Wart,
ſegt'r ganz heemlich zu ſeim Nochbar am Diſch, zumme
ſchtarke Roßlenker, wart, denne wolle mer Gocklhahne
eſſe — denne wolle mer's Maul ſauwer halte. Deß
gibt was for uns. Die ſolle Aage mache, wann ſe
heit Oowend mit de leere Mäge kumme. — Segt's,
ſchleicht ſich in die Kich, ſchtibbitzt d'r Kechin de Gocklz
hahn, unner d'r Hand weg, un loßt ſich vum Roß-
lenker mit in e anneri Werrthſchaft „geige.“ Dort, werd'r
iwergewe wie in d'r Wiener Kich, un unſer zweemeie
Witzveggl verſchbreche innere halwe Schtund widder zu
kumme, um dem Gocklhahn de Garaus zu mache. —
Leider is'es awer doderzu nit kumme. Beim Gockl-
hahneroppe is die ganz G'ſchicht an de Dag kumme.
Die zwett Kechin hott gleih gemerkt, uff was fore Art
der arme Gockl aus d'r Welt kumme is. Uff kee Fall
durchs Meſſer, ſegt ſe. Madam, dhun ſe mer den
Hahn aus d'r Kich. Er is nit ſauwer! Do hilft
aah ke „Roſeeel“ mehr! — Unſer guter Gockl werd
alſo widder in's Wachsduch gepackt un durch en Dienſcht-
mann in die Wiener Kich zurickg'ſchickt. So viel'r
gemerkt hätt, loßt d'r Werrth ſage, wär der Hahn vun
Zwee dort ausg'fiehrt worre, un ſo Broode meegt'r
keem zurecht mache loſſe. — Jetzt muß awer aah un-
ſer Wiener Kichewerrth gemerkt hawe, daß der Hahn
nit ganz kooſcher war, dann er hott ke Feier unnern
mache loſſe. — Schaad, Leitcher, daß'n nit eener vun
denne zwee Werrth in die Pann gelegt. CEen G''ſell-
ſchaft vun denne Schbaßveggl hätt mer anbeiße miſſe.
Entwedder die Ritter mit'm heilige Schtephanusorden
odder die Bauere, Zimmerleit, Schneider un Aagedeckl-
konſorte!
Die Buchdruckerei von G. Geisendörfer
in Heidelberg (Schiffgaſſe 4)
empfiehlit sich in allen in dieses Geschäkt einschlagenden
Arbeiten, namentlich im Druck von Visiten-, Verlobungs- und
Adress-Karten, Rechnungen, Circularen etc. etc.
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer-
Die Nagglmaiern.
Ma ſollt's
nit glaawe,
was en Gockl-
hahn, der
ſchunn bei al-
lem Vergäng-
liche, alſo bei
de Dode, liggt,
nit noch alles
durchmache,
un in was ſor
Händ als noch
kumme kann!
Un doch is e
G'ſchicht baſ-
ſirt, die uns
beweist, daß
alles meeglich
is, wann's e
paar luſchtige
Brieder als
emool zu wohl
uff d'r Welt;
werd. Du,.
ſegt eener vun
denne Schbäß-
macher, der
alſo ſo'n verſchtorwene Kikeriki imme gewiſſe Haus,
deß 's ganz Johr Eſſig im Schild fiehrt, im Hof
imme Eck ligge hott ſehe — Du, der Gocklhahn werd
jetzt im Wachsduch eingewicklt, durch de „Aagedeckl“
in die Wiener Kich expedirt, un ſage geloßt: Der
Hahn ſollt zurecht gemacht werre, heit Oowend kämte
mer un dhäte e paar Flaſche Wein dazu petze. — G'ſagt,
gedhan. Mein guter „Aagedeckl“, der vun nix weeß,
kricht de Hahn im Wachsduch zu braklizirt mit'm ſcheene
Empfehl an die Wiener Kichewerrth. Er ſchbringt wie
e jung Beckl vor Vergniege, dann er is jo einge-
lade zu dem Hahneeſſe. Wie hott'r ſich unnerwegs
's Beichl g'ſchtriche un mit d'r Zung g'ſchnalzt. E⸗
valoh Hahneeſſe kummt'm nit alle Dag vor. — So
kummt'r glicklich mit ſeim Dode im Wachsduch an Ort
un Schtell an. Zufällig war awer d'r Werrth grad
b'ſchäftigt in d'r Werrthsſchtubb. Mein guter Aage-
deckl denkt awer ſo: Zeit is do keeni lang zu ver-
liere, 's werd aweil ſchun frieh Nacht — gehſcht
ſelwer in die Kich un reddſcht mit d'r Kechin, un
legt'r hoch un dheier an's „goldene Herzl“, fie meegt
jo den Hahn gut zurecht mache, es kämt e feini
G'ſellſchaft, zu der aah er g'herre dhät, heit Oowend
in die Werrthſchaft, umm'n zu wickle. Norr gut zu
recht mache, „golde Herzl“, ſegt'r, es kummt uns uff
e Drinkgeld nit an. Ganz gewiß nit! — Unnerdeſſe
hott d'r Wiener Kichewerrth ſein G'ſchäft in d'r Ein-
ſchenk obgewicklt un ſieht unſern gute „Aagedeckl“ wid-
der retur aus d'r Kich kumme. —. No, ſegt'r, hoſcht
d'r Kechin die Kur gemacht, Aagedeckele? Wart, ich
werr d'r! — Jo, ſegt'r, all mein Sorg! Mit denne
Boſſe gew ich mich nit ab! En Hahn — en brechtige
Kerl vun'm Hahn haw ich in die Kich gebrocht, den
die Kechin zurecht mache ſoll. Mir wolle heit Oowend
emool een uff Wiener Manier ſchbeiſe. Richt norr
eweil de Wein dazu! — Recht ſo, ſegt d'r Werrth.
Kummt norr bei Zeit. Ihr ſollt zufriede ſein mit
d'r Wiener Hahneſoos. Es ſoll eich ſchmecke! — Ab-
gemacht Leitcher! Alles in Ordnung. Awer merkwer-
dig. Sunſcht macht als d'r Deifl ſein Schbiel. Deß-
mool hott's awer en Heiliger gemacht. Zufällig
ſitzt nämlich d'r heilige „Stepf-an⸗nus“ in d'r Werrth-
ſchaft un heert was vun der Gocklhahneg'ſchicht. Wart,
ſegt'r ganz heemlich zu ſeim Nochbar am Diſch, zumme
ſchtarke Roßlenker, wart, denne wolle mer Gocklhahne
eſſe — denne wolle mer's Maul ſauwer halte. Deß
gibt was for uns. Die ſolle Aage mache, wann ſe
heit Oowend mit de leere Mäge kumme. — Segt's,
ſchleicht ſich in die Kich, ſchtibbitzt d'r Kechin de Gocklz
hahn, unner d'r Hand weg, un loßt ſich vum Roß-
lenker mit in e anneri Werrthſchaft „geige.“ Dort, werd'r
iwergewe wie in d'r Wiener Kich, un unſer zweemeie
Witzveggl verſchbreche innere halwe Schtund widder zu
kumme, um dem Gocklhahn de Garaus zu mache. —
Leider is'es awer doderzu nit kumme. Beim Gockl-
hahneroppe is die ganz G'ſchicht an de Dag kumme.
Die zwett Kechin hott gleih gemerkt, uff was fore Art
der arme Gockl aus d'r Welt kumme is. Uff kee Fall
durchs Meſſer, ſegt ſe. Madam, dhun ſe mer den
Hahn aus d'r Kich. Er is nit ſauwer! Do hilft
aah ke „Roſeeel“ mehr! — Unſer guter Gockl werd
alſo widder in's Wachsduch gepackt un durch en Dienſcht-
mann in die Wiener Kich zurickg'ſchickt. So viel'r
gemerkt hätt, loßt d'r Werrth ſage, wär der Hahn vun
Zwee dort ausg'fiehrt worre, un ſo Broode meegt'r
keem zurecht mache loſſe. — Jetzt muß awer aah un-
ſer Wiener Kichewerrth gemerkt hawe, daß der Hahn
nit ganz kooſcher war, dann er hott ke Feier unnern
mache loſſe. — Schaad, Leitcher, daß'n nit eener vun
denne zwee Werrth in die Pann gelegt. CEen G''ſell-
ſchaft vun denne Schbaßveggl hätt mer anbeiße miſſe.
Entwedder die Ritter mit'm heilige Schtephanusorden
odder die Bauere, Zimmerleit, Schneider un Aagedeckl-
konſorte!
Die Buchdruckerei von G. Geisendörfer
in Heidelberg (Schiffgaſſe 4)
empfiehlit sich in allen in dieses Geschäkt einschlagenden
Arbeiten, namentlich im Druck von Visiten-, Verlobungs- und
Adress-Karten, Rechnungen, Circularen etc. etc.
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer-