Wie ſiehchts
aus, accademi-
ſcher Birger!
Wohl ausge-
ruht uff de
Hundslorbeere
vum Sundag
Mittag in d'r
eſtliche Haupt-
ſchtrooß?
Es handlt ſich
nämlich um e
Hundsvor-
ſchtellung, Leit-
cher, um vier-
fießige Exerzi-
tie, die eener
vun unſere ac-
cademiſche
Mitbirger zum
Beſchte gewe..d
Bei der Gele-
genheit war
ᷓ
deß bedreffende ð
vierfießige
Vieh awer ſo —
dumm, e kleen ——
Meedele der Art umzuſchmeiße, daß'es geblut hott. Schtatt
ſein Bedauere iwer den Unfall auszudricke, is d'r accade-
miſche Birger awer fideel weiter gezoge. Un e hiſſi Dheil-
„nahm an dem Unheil, deß uff ſein Veranlaſſung ſein Hund
angericht, ar doch gewiß 's Wenigſchte geweßt, was Je-
dermann hätt vun'm verlange kenne. Drum ſag aah ich,
wie d'r Vatter vun dem Kind: Ehre, dem Ehre gebührt!
Wohl zu ruhe uff de Lorbeere! — Wann diengroße Hund,
Leitcher, die unſer accademiſche Mitbirger de ganze Dag
an d'r Kordl rumfiehre, werhaabt norr all in d'r Derkei
wäre. NMXercht ſich oft, an ſo'me Vieh vorbei zu gehn.
Un d'r Deifl weeß, die Heidlberger vierfießige Accademi-
ker werre alle Johr greeßer. Wann die Schteigerung ſo
fortgeht, fiehre die Herrn ball noch Tiger un Leobarde an
d'r Lein in d'r Schtadt rum. Wiſſe meegt ich, was for
e Vergniege ma an ſo'eme vierſchreederige Milltonshunds-
viech hawe kann, wann ma's zu weiter nix als zum Schba-
zieregehn brauche kann. Wann's als noch bei'me g'ſcheide
Puddl bleiwe dhät! Awer es ſinn'die reinſchte Metzgers-
hund, die aweil ſchbaziere g'fiehrt werre. Mein Mann ſegt
mer oft, er mißt manchmool ſchtundelang wie angeleimt
uff eem Blatz im Werrthshaus ſitze bleiwe, weil'r
wege ſo'me accademiſche Vierfießler, der oft unnerm Diſch
ligge dhät, nit 's Herz hätt, ſich zu riehre. Ich wißt jo,
was'r zu erwarte hätt, wann'r ſome dumme Vieh unver-
ſehens uff de Schwanz dreete dhät. Deß war alſo d'r
Grund, warum'r oft ſo ſchbät heemkumme dhät. — Do
hawe mer alſo die B'ſcheerung, ihr Weiwer! Am viele
Werrthshausſitze un zu ſchbäte Heemkumme d'r Männer
ſinn alſo die große Hund d'r accademiſche Mitbirger ſchuld!
„So kummt's alſo perr Gelegenheit an de Dag! Drum Ge-
witter uff ſe! Uff die Hund nämlich. Die accademiſche
18⁰
Mitbirger ſinn mer ſunſcht lieb un werth, ſo lang ſe in
de Hoſſe bleiwe! — Die Herrn kennte uns alſo en große
G'falle dhun, wann ſe die groß Menagerie an d'r Kordl
abſchaffe un liewer alle Dag e paar „muſikaliſche Frieh-
ſchoppe“ im faule Belz drinke dhäte. Die Zepp, die ſe
beim Dag heemdrage, ſcheniere uns weniger, wie die große
Hund, die ſe heemfiehre. Die Zepp beim Dag, ſag ich.
Vun denne, die bei Nacht heemg'ſchleppt werre, will ich
grad nit redde. So unſchuldig ſinn ſe grad nit immer.
Ma hawe bitterbeeſe Exempl vun Beiſchbieler, die ſchunn
vor de Scheffe zum Beſchte gewe worre ſinn. Iwerigens
Sand druff. Ich will die dode Kerchegelender un Bricke-
figure nit widder uffwecke!
Abg'ſehe vun de accademiſche Mitbirger, die ihr Mil-⸗
lionshund daheem loſſe kennte kennt uns aah d'r Schtadt⸗—
rooth en große G'falle dhun, wann'r endlich emool da-
for ſorge dhät, daß'es ſauwer bei uns werre dhät. So
haw ich per Exempl heit an'n zu richte folgende
G Anfrage!
Wann endlich ſorgt der Heidelberger Gemeinderath
Idafür, daß am Marſtall kein Unrath mehr auf das
Neckarvorland abgeladen werden darf und der vorüber-
gehende Fremde keine Urſache mehr hat, die Univer-
ſitätsſtadt Heidelberg, gelinde geſagt, für ein Dorf
Fanzuſehen?
Ich werr die Anfroog von ʒ
bis ſich d'r Schtadtrooth endlich emool drum bekimmert.
Gibt's dann ſunſcht gar ke Blätz mehr hier, Gebitzig un
alte Scherwe uffzuheewe, als am Neckervorland hinnerm
Marſchtall? Miſſe mer uns nit ſchäme, wann en Frem-
der dohinne vorbeigeht. Is deß e Fremdeſchtadt, die en
Naame in d'r Welt hott? Sauwer halte un de Dreck,
mit Reſchbekt zu ſage, hindhun, wo'r hing' heert, ſoll
doch d'r erſchte growe Buchſchtaawe im Heidlberger A B C
ſein IEVorne Anlage un neie romantiſche Weg uff de
Schloßberg, un hinne 's ganz Johr e Alpekett vun alte
Scherwe, Schlappe un Gebitzig! Scheeni Gegend, deß
Heidlberg, heert ma oft die Fremde ſage. Ja, denk ich
oft, vun vorne! Fiehr eich awer norr ke Weg hinn e⸗
rum! Dort is Boole noch offe! — E Glick, Leitcher,
daß mer als emool Hochwaſſer uff's Neckervorland kriche.
Do werd's doch alsemool wibder ſauwer. — Unſer Hoch-
waſſer, deß mer jetzt widder glicklich aus'm Kreiz hawe,
muß deß Johr iwerigens bis nuff, uff de Schbeierer
Hof gange ſein. Die Noth in Holland war wenigſchtens
am Frohnleichnamsdag dodrowe ſo groß, daß 35 Mann
Mannemer, die en Ausflug gemacht, vum Schbeierer Hof-
werrth for e paar Blatte voll kalte Kalbsbroode mit
ditto Roßbeff un Worſcht un e paar ½¼ Litterche Bier uff
ſieweneverzig Gulde gerechent kricht hawe.
Deß is e ſchtark Hochwaſſer dohowe, hawe die Mannemer
g'ſagt. For fl. 1. 20 per Mann kenne mer 10o iweraal an
d'r Daafleeſſe! — Ich ſag gar nix zu der Rechnung,
Leitcher! Awer ſoviel weeß ich, daß d'r Werrth dodrowe,
wann'r ſo fortrechent, drotz allemdem nit reich werd! Die
35 Mann aus Mannem wenigſchtens, werre kinftig, wann
ſe widder emool in die Näh vum Schbeierer Hof kumme,
e Kreiz mache un dran vorbet gehn! —“
Druck von G. Mohr. — Verlag von G. Geiſendörfer.
aus, accademi-
ſcher Birger!
Wohl ausge-
ruht uff de
Hundslorbeere
vum Sundag
Mittag in d'r
eſtliche Haupt-
ſchtrooß?
Es handlt ſich
nämlich um e
Hundsvor-
ſchtellung, Leit-
cher, um vier-
fießige Exerzi-
tie, die eener
vun unſere ac-
cademiſche
Mitbirger zum
Beſchte gewe..d
Bei der Gele-
genheit war
ᷓ
deß bedreffende ð
vierfießige
Vieh awer ſo —
dumm, e kleen ——
Meedele der Art umzuſchmeiße, daß'es geblut hott. Schtatt
ſein Bedauere iwer den Unfall auszudricke, is d'r accade-
miſche Birger awer fideel weiter gezoge. Un e hiſſi Dheil-
„nahm an dem Unheil, deß uff ſein Veranlaſſung ſein Hund
angericht, ar doch gewiß 's Wenigſchte geweßt, was Je-
dermann hätt vun'm verlange kenne. Drum ſag aah ich,
wie d'r Vatter vun dem Kind: Ehre, dem Ehre gebührt!
Wohl zu ruhe uff de Lorbeere! — Wann diengroße Hund,
Leitcher, die unſer accademiſche Mitbirger de ganze Dag
an d'r Kordl rumfiehre, werhaabt norr all in d'r Derkei
wäre. NMXercht ſich oft, an ſo'me Vieh vorbei zu gehn.
Un d'r Deifl weeß, die Heidlberger vierfießige Accademi-
ker werre alle Johr greeßer. Wann die Schteigerung ſo
fortgeht, fiehre die Herrn ball noch Tiger un Leobarde an
d'r Lein in d'r Schtadt rum. Wiſſe meegt ich, was for
e Vergniege ma an ſo'eme vierſchreederige Milltonshunds-
viech hawe kann, wann ma's zu weiter nix als zum Schba-
zieregehn brauche kann. Wann's als noch bei'me g'ſcheide
Puddl bleiwe dhät! Awer es ſinn'die reinſchte Metzgers-
hund, die aweil ſchbaziere g'fiehrt werre. Mein Mann ſegt
mer oft, er mißt manchmool ſchtundelang wie angeleimt
uff eem Blatz im Werrthshaus ſitze bleiwe, weil'r
wege ſo'me accademiſche Vierfießler, der oft unnerm Diſch
ligge dhät, nit 's Herz hätt, ſich zu riehre. Ich wißt jo,
was'r zu erwarte hätt, wann'r ſome dumme Vieh unver-
ſehens uff de Schwanz dreete dhät. Deß war alſo d'r
Grund, warum'r oft ſo ſchbät heemkumme dhät. — Do
hawe mer alſo die B'ſcheerung, ihr Weiwer! Am viele
Werrthshausſitze un zu ſchbäte Heemkumme d'r Männer
ſinn alſo die große Hund d'r accademiſche Mitbirger ſchuld!
„So kummt's alſo perr Gelegenheit an de Dag! Drum Ge-
witter uff ſe! Uff die Hund nämlich. Die accademiſche
18⁰
Mitbirger ſinn mer ſunſcht lieb un werth, ſo lang ſe in
de Hoſſe bleiwe! — Die Herrn kennte uns alſo en große
G'falle dhun, wann ſe die groß Menagerie an d'r Kordl
abſchaffe un liewer alle Dag e paar „muſikaliſche Frieh-
ſchoppe“ im faule Belz drinke dhäte. Die Zepp, die ſe
beim Dag heemdrage, ſcheniere uns weniger, wie die große
Hund, die ſe heemfiehre. Die Zepp beim Dag, ſag ich.
Vun denne, die bei Nacht heemg'ſchleppt werre, will ich
grad nit redde. So unſchuldig ſinn ſe grad nit immer.
Ma hawe bitterbeeſe Exempl vun Beiſchbieler, die ſchunn
vor de Scheffe zum Beſchte gewe worre ſinn. Iwerigens
Sand druff. Ich will die dode Kerchegelender un Bricke-
figure nit widder uffwecke!
Abg'ſehe vun de accademiſche Mitbirger, die ihr Mil-⸗
lionshund daheem loſſe kennte kennt uns aah d'r Schtadt⸗—
rooth en große G'falle dhun, wann'r endlich emool da-
for ſorge dhät, daß'es ſauwer bei uns werre dhät. So
haw ich per Exempl heit an'n zu richte folgende
G Anfrage!
Wann endlich ſorgt der Heidelberger Gemeinderath
Idafür, daß am Marſtall kein Unrath mehr auf das
Neckarvorland abgeladen werden darf und der vorüber-
gehende Fremde keine Urſache mehr hat, die Univer-
ſitätsſtadt Heidelberg, gelinde geſagt, für ein Dorf
Fanzuſehen?
Ich werr die Anfroog von ʒ
bis ſich d'r Schtadtrooth endlich emool drum bekimmert.
Gibt's dann ſunſcht gar ke Blätz mehr hier, Gebitzig un
alte Scherwe uffzuheewe, als am Neckervorland hinnerm
Marſchtall? Miſſe mer uns nit ſchäme, wann en Frem-
der dohinne vorbeigeht. Is deß e Fremdeſchtadt, die en
Naame in d'r Welt hott? Sauwer halte un de Dreck,
mit Reſchbekt zu ſage, hindhun, wo'r hing' heert, ſoll
doch d'r erſchte growe Buchſchtaawe im Heidlberger A B C
ſein IEVorne Anlage un neie romantiſche Weg uff de
Schloßberg, un hinne 's ganz Johr e Alpekett vun alte
Scherwe, Schlappe un Gebitzig! Scheeni Gegend, deß
Heidlberg, heert ma oft die Fremde ſage. Ja, denk ich
oft, vun vorne! Fiehr eich awer norr ke Weg hinn e⸗
rum! Dort is Boole noch offe! — E Glick, Leitcher,
daß mer als emool Hochwaſſer uff's Neckervorland kriche.
Do werd's doch alsemool wibder ſauwer. — Unſer Hoch-
waſſer, deß mer jetzt widder glicklich aus'm Kreiz hawe,
muß deß Johr iwerigens bis nuff, uff de Schbeierer
Hof gange ſein. Die Noth in Holland war wenigſchtens
am Frohnleichnamsdag dodrowe ſo groß, daß 35 Mann
Mannemer, die en Ausflug gemacht, vum Schbeierer Hof-
werrth for e paar Blatte voll kalte Kalbsbroode mit
ditto Roßbeff un Worſcht un e paar ½¼ Litterche Bier uff
ſieweneverzig Gulde gerechent kricht hawe.
Deß is e ſchtark Hochwaſſer dohowe, hawe die Mannemer
g'ſagt. For fl. 1. 20 per Mann kenne mer 10o iweraal an
d'r Daafleeſſe! — Ich ſag gar nix zu der Rechnung,
Leitcher! Awer ſoviel weeß ich, daß d'r Werrth dodrowe,
wann'r ſo fortrechent, drotz allemdem nit reich werd! Die
35 Mann aus Mannem wenigſchtens, werre kinftig, wann
ſe widder emool in die Näh vum Schbeierer Hof kumme,
e Kreiz mache un dran vorbet gehn! —“
Druck von G. Mohr. — Verlag von G. Geiſendörfer.