D'r Nagglma ier.
Gott ſei Dank!
Unſer Meß is vor-
bei! Sämmtliche
Freieblatzbewohner,
die verzehn Dag '3
Vergniege g'hatt,
een Orglkunzert
um's annere zu
heere, wolle jetzt e
Meß leeſe loſſe!
Aus Dankbarkeit
gege e gietig G'ſchick,
deß ſe endlich er-
leest aus ihre Tan-
talusquale! Wann
jedi Reitſchulorgl
en Schtaabstrum⸗—
beeter hätt, wie
eeni een uff'm
Wredeblatz anga-
ſchirt g'hatt hott,
wär's noch erdräg-
lich. So'me Meß-—
kunzert kann ma
doch alsemool mit
Vergniege zuheere.
Wenigſchtens haw
ich Oowends oft ge. —.— —.—
nug unſer hibſch G'ſchlecht vor dem hibſche Schtaabs-
trumbeeter wie die Grenadier uffg'ſchtellt g'ſehe. Nit
gewiche un gewend ſinn ſe, ſo lang'r ſein Sießholz-
raſchbllieder mit d'r Drumbeet zum Beſchte gewe. Er
hott ſo ſchmachtend geblooſe! Gell, ihr Meedle? So
ſentimental! Wo's aus der Tonart geht, kann ma
eich hawe! No, phantaſirt mit, ſo lang'd'r noch led-
dig ſeid un d'r Himml voll Schtaabstrumbeeter bei eich
henkt! Es kummt aah emool annerſcht. Es dauert
alles norr e Zeit lang, bloost d'r Nachtwächter. Wann
d'r emool die Kinnerdrumbeet daheem heert, ſchtellt'r
eich nit mehr zum Schtaabstrumbeeter an die Reitſchul.
— Drotz Meßſchtaabstrumbeeter ſag aah ich: Gott ſei
Dank, daß die Meß beim Deifl is. Jetzt werd Unſer-
eener ſein Vertele Bier, an dem ſo wie ſo nix is, doch
widder emool for zwee Kreizer im Werrthshaus drinke
kenne. So lang's Meß war, hawe mer's ſel te unnerm
Groſche gedrunke, wann mer den Kreizer dazu rechne,
der eem ball vunnere Meßmamſell uff Schtelze, ball
vume junge kräftige Kerl for ſein Borzlbeem un ball
vume italieniſche ſcheie Arweitsbruder for ſein ſieß Orgl-
lied abg'ſchtooße is worre. In Mannem is der Meß-
zoores im Werrthshaus wenigſchtens immer uff een
Dag b'ſchränkt. Norr bei uns ſcheint die Meßlumpe-
zeigfreiheit fortzubliehel! — Iwerigens is mer in d'r
letſchte Meß oft was begegent, was mich noch viel un-
angenehmer beriehrt. Ich meen die zwee verkripplte
angeebliche Soldate, die in d'r baieriſche un brei-
ßiſche Dienſchtkapp beim Bublikum 's Mitleid erweckt.
D'r Breis hott ſogar noch e Medallie anhenke g'hatt.
Vun der nord⸗aun ſieddeitſche Cenigkeit wolle mer nix
wiſſe. Wenigſchtens hawe die Zwee gewiß ke anneri
Abſicht g'hatt, als unſer verbriedert nord-un ſieddeitſch
Invalidethum vorzuſchtelle. Un deß is'n aah gelunge.
Jedermann hott die Zwee for zwee verkripplte deitſche
Krieger aus'm letſchte Krieg ang'ſehe, un war erſchtaunt,
daß unſer Leit, die Gut un Blut for uns gewe, trotz
deitſchem Invalidevon uff d'r Meß bettle gehn miſſe!
Was ſolle die Ausländer, vun denne mer immer ge-
nug hier uff B'ſuch hawe, dazu ſage? Was werre per
Exempl die engliſche Miß vun uns gedenkt hawe, die,
wie ich emool g'ſehe, denne zwee Soldatebrieder e Gre-
ſchl in die Kapp g'ſchmiſſe hawe?
Nix Guts! Noch
ärgerlicher awer iſſ'es, wann ma nochdräglich erfahre
muß, daß die Zwee, die ſich ſo de Anſchein vun noth-
leidende deitſche Invalide gewe, zwar vielleicht emool
Soldate geweßt, awer nit im letſchte Krieg, ſon dern in
ihrm G'ſchäftsberuf verunglickt ſinn! So Unglicks-
menſche gibt ma zwarr aach gern ſein Kreizer, norr
errege.
ſollt dafor g'ſorgt ſein, daß ſich ſo Leit nit de An-
ſchein vun deitſche Invalidde gewe kenne. Vor alle
Dinge g'heert verbotte in d'r Soldatekapp un mit'm
Medallion uff d'r Bruſcht Mitleid beim Bublikum zu
Unſer deitſche Invalidde ſinn zwar ke Millio-
när nooch'm letſchte Krieg worre, awer doch ſo ver-
ſorgt, daß ſe wenigſchtens nit bettle gehn miſſe.
So
viel zur g'fällige Notiz, wo's hing'heert! — Wann die
Heidlberger Meß iwerigens noch eweil gedauert hätt,
wär mer am End noch eing'falle, unſern neie Dhier-
ſchutzverein uff die Rieſedaame uffmerkſam zu mache.
Dauſend⸗Schbritzefeſcht gemacht.
hott jetzt d'r Vatter Metz in 30 Johr fertig gebrocht.
Un was for e Schbritz, Männer!
tum!
Dann wer for die Gäns ſorgt, wer nit mehr leide will,
daß unſer beſcht Schtickl G'fliggl g'ſchtoppt un ein-
g'ſchberrt werd, mißt vun Gott un Rechtswege, wann'r
ſich oxekwent bleiwe will, aah dafor ſorge, daß ke junge
Daame mehr hinner Riggl un Meßduch in Hitte ein-
g'ſchberrt werre dirfe! — No, wie g'ſagt:
daß mer die Meß aus'm Kreiz hawe.
Gottlob,
Mehr Vergniege wie die ganz Meß hott mer unſer
Alſo die Dauſendſcht
Bis uff de Gockl
uff'm Heiliggeiſchtkerchedhorn langt ſe! Doderfor hott'r
awer aah en Orden kricht, unſer Schbritzevatter! —
Uff'm bedreffende Feſchtbankett ſoll's aah recht fideel
hergange ſein! Offizielle un unoffizielle Toaſchte mul-
Sogar kiehne Toaſchte ſinn ausgebrocht worre.
So hott per Exempl en Hotellbeſitzer in ſeim Toaſcht
bewiſſe, daß d'r Vatter Metz eigendlich bei de Gaſcht-
werrth in die Lehr gange fein mißt, weil'r bei dem
Bankett alles ſo ſauwer, g'ſchmackvoll un fein herg'ſchtellt
hätt un hott'n als Gaſchtwerrth leewe loſſe. — E
Mannemer Hahn herngege hott bewiſſe, daß umg'rehrt
aah g'fahre is, daß nämlich die Gaſchtwerrth beim
Schbritzevatter Metz ihr Lehr gemacht, weil ſe's all ſo
gut verſchtinde, wie ma de Wein im Keller ſchbritzt —
un hott de Herr Vorredner als Schbritzemeeſchter
leewe loſſe! Aach nit iwwbl!
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer
Gott ſei Dank!
Unſer Meß is vor-
bei! Sämmtliche
Freieblatzbewohner,
die verzehn Dag '3
Vergniege g'hatt,
een Orglkunzert
um's annere zu
heere, wolle jetzt e
Meß leeſe loſſe!
Aus Dankbarkeit
gege e gietig G'ſchick,
deß ſe endlich er-
leest aus ihre Tan-
talusquale! Wann
jedi Reitſchulorgl
en Schtaabstrum⸗—
beeter hätt, wie
eeni een uff'm
Wredeblatz anga-
ſchirt g'hatt hott,
wär's noch erdräg-
lich. So'me Meß-—
kunzert kann ma
doch alsemool mit
Vergniege zuheere.
Wenigſchtens haw
ich Oowends oft ge. —.— —.—
nug unſer hibſch G'ſchlecht vor dem hibſche Schtaabs-
trumbeeter wie die Grenadier uffg'ſchtellt g'ſehe. Nit
gewiche un gewend ſinn ſe, ſo lang'r ſein Sießholz-
raſchbllieder mit d'r Drumbeet zum Beſchte gewe. Er
hott ſo ſchmachtend geblooſe! Gell, ihr Meedle? So
ſentimental! Wo's aus der Tonart geht, kann ma
eich hawe! No, phantaſirt mit, ſo lang'd'r noch led-
dig ſeid un d'r Himml voll Schtaabstrumbeeter bei eich
henkt! Es kummt aah emool annerſcht. Es dauert
alles norr e Zeit lang, bloost d'r Nachtwächter. Wann
d'r emool die Kinnerdrumbeet daheem heert, ſchtellt'r
eich nit mehr zum Schtaabstrumbeeter an die Reitſchul.
— Drotz Meßſchtaabstrumbeeter ſag aah ich: Gott ſei
Dank, daß die Meß beim Deifl is. Jetzt werd Unſer-
eener ſein Vertele Bier, an dem ſo wie ſo nix is, doch
widder emool for zwee Kreizer im Werrthshaus drinke
kenne. So lang's Meß war, hawe mer's ſel te unnerm
Groſche gedrunke, wann mer den Kreizer dazu rechne,
der eem ball vunnere Meßmamſell uff Schtelze, ball
vume junge kräftige Kerl for ſein Borzlbeem un ball
vume italieniſche ſcheie Arweitsbruder for ſein ſieß Orgl-
lied abg'ſchtooße is worre. In Mannem is der Meß-
zoores im Werrthshaus wenigſchtens immer uff een
Dag b'ſchränkt. Norr bei uns ſcheint die Meßlumpe-
zeigfreiheit fortzubliehel! — Iwerigens is mer in d'r
letſchte Meß oft was begegent, was mich noch viel un-
angenehmer beriehrt. Ich meen die zwee verkripplte
angeebliche Soldate, die in d'r baieriſche un brei-
ßiſche Dienſchtkapp beim Bublikum 's Mitleid erweckt.
D'r Breis hott ſogar noch e Medallie anhenke g'hatt.
Vun der nord⸗aun ſieddeitſche Cenigkeit wolle mer nix
wiſſe. Wenigſchtens hawe die Zwee gewiß ke anneri
Abſicht g'hatt, als unſer verbriedert nord-un ſieddeitſch
Invalidethum vorzuſchtelle. Un deß is'n aah gelunge.
Jedermann hott die Zwee for zwee verkripplte deitſche
Krieger aus'm letſchte Krieg ang'ſehe, un war erſchtaunt,
daß unſer Leit, die Gut un Blut for uns gewe, trotz
deitſchem Invalidevon uff d'r Meß bettle gehn miſſe!
Was ſolle die Ausländer, vun denne mer immer ge-
nug hier uff B'ſuch hawe, dazu ſage? Was werre per
Exempl die engliſche Miß vun uns gedenkt hawe, die,
wie ich emool g'ſehe, denne zwee Soldatebrieder e Gre-
ſchl in die Kapp g'ſchmiſſe hawe?
Nix Guts! Noch
ärgerlicher awer iſſ'es, wann ma nochdräglich erfahre
muß, daß die Zwee, die ſich ſo de Anſchein vun noth-
leidende deitſche Invalide gewe, zwar vielleicht emool
Soldate geweßt, awer nit im letſchte Krieg, ſon dern in
ihrm G'ſchäftsberuf verunglickt ſinn! So Unglicks-
menſche gibt ma zwarr aach gern ſein Kreizer, norr
errege.
ſollt dafor g'ſorgt ſein, daß ſich ſo Leit nit de An-
ſchein vun deitſche Invalidde gewe kenne. Vor alle
Dinge g'heert verbotte in d'r Soldatekapp un mit'm
Medallion uff d'r Bruſcht Mitleid beim Bublikum zu
Unſer deitſche Invalidde ſinn zwar ke Millio-
när nooch'm letſchte Krieg worre, awer doch ſo ver-
ſorgt, daß ſe wenigſchtens nit bettle gehn miſſe.
So
viel zur g'fällige Notiz, wo's hing'heert! — Wann die
Heidlberger Meß iwerigens noch eweil gedauert hätt,
wär mer am End noch eing'falle, unſern neie Dhier-
ſchutzverein uff die Rieſedaame uffmerkſam zu mache.
Dauſend⸗Schbritzefeſcht gemacht.
hott jetzt d'r Vatter Metz in 30 Johr fertig gebrocht.
Un was for e Schbritz, Männer!
tum!
Dann wer for die Gäns ſorgt, wer nit mehr leide will,
daß unſer beſcht Schtickl G'fliggl g'ſchtoppt un ein-
g'ſchberrt werd, mißt vun Gott un Rechtswege, wann'r
ſich oxekwent bleiwe will, aah dafor ſorge, daß ke junge
Daame mehr hinner Riggl un Meßduch in Hitte ein-
g'ſchberrt werre dirfe! — No, wie g'ſagt:
daß mer die Meß aus'm Kreiz hawe.
Gottlob,
Mehr Vergniege wie die ganz Meß hott mer unſer
Alſo die Dauſendſcht
Bis uff de Gockl
uff'm Heiliggeiſchtkerchedhorn langt ſe! Doderfor hott'r
awer aah en Orden kricht, unſer Schbritzevatter! —
Uff'm bedreffende Feſchtbankett ſoll's aah recht fideel
hergange ſein! Offizielle un unoffizielle Toaſchte mul-
Sogar kiehne Toaſchte ſinn ausgebrocht worre.
So hott per Exempl en Hotellbeſitzer in ſeim Toaſcht
bewiſſe, daß d'r Vatter Metz eigendlich bei de Gaſcht-
werrth in die Lehr gange fein mißt, weil'r bei dem
Bankett alles ſo ſauwer, g'ſchmackvoll un fein herg'ſchtellt
hätt un hott'n als Gaſchtwerrth leewe loſſe. — E
Mannemer Hahn herngege hott bewiſſe, daß umg'rehrt
aah g'fahre is, daß nämlich die Gaſchtwerrth beim
Schbritzevatter Metz ihr Lehr gemacht, weil ſe's all ſo
gut verſchtinde, wie ma de Wein im Keller ſchbritzt —
un hott de Herr Vorredner als Schbritzemeeſchter
leewe loſſe! Aach nit iwwbl!
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer