Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (4) — 1871

DOI Kapitel:
Nr. 1 - Nr. 8 (4. Januar - 28. Januar)
DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.44617#0012

DWork-Logo
Überblick
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
Die Nagglmaiern.

un-

Iwer VN
ſern heilige
Vatter in IHR

Room bricht

awer Anfangs
alles Unheil
ein. Nit ge-
nug, daß'm
d'r Keenig
Victor Ema-
nuel die welt-
lich Herrſchaft
genumme,
weil ſein Reich
nit vun dere
Welt ſein ſoll
— nit genug,
ſag ich —
kummt aah
noch e Sind-
fluth iwer die —
heilig Reſi-==
denz, die halb“
Room unner?
Waſſer ſetzt.
Un wann deß
aah noch nit x
genug Maleer wär, ſchlägt aah noch
Vatacanche, als ſoll'r gar ke ruhig Blätzl mehr uff
d'r Welt hawe, wo'r ſein dreifach giltene Kron ruhig
an de Naggl henke kann. So gehls em Menſch, wann
emool ſein guter Stern anfangt unnerzugehn. Er mag
ſich unfehlbar odder nit erklöre, ſein Schickſal verwiſcht'n
doſch am Schlawittche. —. Dem neie ſchbanniſche Kee-
nig, der die Woch uff ſeiun Thron g'ſchtigge is, ſcheine
aah kee goldene Roſe in Schbannie zu bliehe! Sein
Marſchall Primmche hott emool porderhand for'n ins
Gras beiße miſſe. Ich winſch keem Menſch was

Beeſes, Leitcher, awer ich weeß nit, wann ich mer

den neie ſchbanniſche Keenig bedracht, fallt mer immer
d'r letſchte Kaiſer vun Mexiko ein. Drau, ſchau, wem!
Die Schbannier hawes ſo dick hinner de Ohre ſitze,
wie die Mexikaner. So viel weeß ich, Leitcher, mein
Nagglmaier hätt ich unner keener Bedingung als ſchhan-
niſcher Keenig hergewe. Un deß Sammtkiſſe, uff dem
ſe'm die Kron angebotte, hätt noch ſo ſcheen mit gol-
dene Franze verziert ſein dirfe — ich hätt die ſchban-
niſch Deputation ſchun vor d'r Hausdhier abg'fertigt,
Nee, meine Herrn hätt ich g'ſagt, b'halte Se Ihr Kron
un ſalzen Se ſe ein. Die ſchbanniſche Krone kennt
ma. Eier Iſabellche kann e Liedl davun ſinge. Holt
Eich en Keenig, wo'd'r wollt, mein Mann kricht'r nit
unners Meſſer. Mein Mann bleibt hieſig. Fell mich
Ihne, winſch ich Ihne! —

So hätt ich mit denne Herrn geredd. Mein Mann
hoͤtt Gelegenheit genug, e Ehreſchtell zu kriche. Er
braucht nit noch Madrid zu reiſe. Per Exempl vumme
Beiſchbiel hott'r neilich die ſcheenſcht Gelegenheit g'hatt,
Heidlberger Schtadtrooth zu werre. Daß'r wedder vor-
g'ſchlage, noch dazu gewählt worre is, is ſein Schuldl
Siehch, ſag ichddie Woch zu'm — ſiehkſchte de, wie de
biſcht? Nit emool zum Schtadtrooth hoſcht's noch ge-
brocht. Ke Nagglmaier hinne, un ke Nagglmaier vorne
im neie Schtadtrooth! Awer deß kummt davun, wann
ma nit zu d'r Kippe halt. Du ſegſcht 's ganz Johr:
Ich geh grad-aus. Ich dhu Recht un ſchei Niemand.
So Leit braucht ma aah im Schtadthaushalt, un ſo
weiter. — Nix, nutz, Nagglmaier. Die Kippe macht
alles: An die Kippe, an die Kippe ſchließt Dich an,
dort ſinn die ſchtarke Worzle Deiner Ehreſchtell. Awer
ſo biſcht Du en Kerl. Du wartſcht als uff de g'ſunde
Sinn d'r Bergerſchaft, wann'd was werre willſcht. Mit
de rechte Leit, die's Heft in d'r Hand hawe, muſcht
Dein Schoppe petze, wann ſe d'r Ehr andhun ſolle.
Un als emool e Redd g'halte, wann ſe noch ſo iwer-
zwerg ausfallt. Du biſcht eewe noch eener vun d'r
alte Faſſoon. Du meenſcht noch immer, die Heidl-
berger Ehreſchtelle mißte de Leit in's Haus gebrocht
werre. Die Zeite ſinn vorbei. Wer heit zu Dag
noch was werre will, muß ſich an de Lade lege un die
recht Fahne zum Fenſchter raushenke. Schäm Dich,
Nagglmaier, daß'd's noch nit emool zum Schtadtrooth
gebrocht hoſcht. E Glick, daß ich mer ſo was nit gleih
in de Kopp ſetz, ſo gern ich mich aah Fraa Räthin

titulire dhät loſſe. E Glick, daß ich mer nit viel draus

mach, ſunſcht kennt ich nit dafor einſchtehn, daß ich
mit meim durchg'fallene Ehreſchmerz emool in d'r Zer-
ſchtreiung die Gans abzlehge, un de Haas roppe dhät.“
Un deß ſoll doch per Exempl erſcht neilich emme junge
Fraache wo baſſirt ſein. D'r Mann bringt nämlich
en Haas heem, un ſegt: Da, Fraache, do hawe mer
e Brädche uff's Neijohr. Mach'n ſcheen zu recht. Mein
Fraache awer, die ſcheint ihr Kochkunſcht nit uff d'r
Univerſität hier ſchtudirt zu hawe, ſetzt ſich hin, un
fangt an den Haas zu roppe. Was der Haas aus-
g'ſchtanne, biſſ'r in de Eſſig kumme is, loßt ſich denke.
E Glick, daß'r dod war. — Du kummſcht mer noch
emool miteme Haas heem, ſegt mein Fraache zu ihrm
Mann beim Neijohrseſſe. Deß is mer eſcheen G'ſchäft.
Eanner Mool roppſcht Dein Haas ſelwer, wann'd widder
een eſſe willſcht. Ich ſchbier ke Finger mehr. Norr ke
Arweit, die's Fleeſch nit werth is. — Was der Mann
dodruff g'ſagt hott, weeß ich nit, Leitcher. Awer ge-
denkt werd'r hawe. Die Derkemer beriehmt Anna hott
ihr Kochbuch doch nit for umeſunſcht g'ſchriewe. Mein
Fraa weeß, wo Haaſe laafe. Jawohlche! Bis uff's
Roppe!

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen