Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (4) — 1871

DOI Kapitel:
Nr. 1 - Nr. 8 (4. Januar - 28. Januar)
DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44617#0032

DWork-Logo
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
28

Die Nagglmaiern.

Uff die bol-
littiſch Bred-
dig vum Sam⸗-—
ſtag zur Ab-
wechslung e
Schtickl aus'm
Familieleewe,
Leitcher. Deß
neiſchte Heil,
deß d'r Fami-
lie Naggl-
maier widder-
fahre, is näm⸗—
lich: daß eeni

vun ihre Dech-
ter Braut
worreis. End-
lich eeni
Braut. Gott
ſei Lob un 7½
Dank. 's is %%
mein Elſchti,

die ich aus'm V
Haus un d'r⸗=
Koſcht krich.
Es war aah —
die heekſcht — — ——
Zeit, Leitcher. Die neinezwanzigſcht Summerfalt hott
ſich bereits ſehr bedenklich uff ihrm ſogenannte Ala-
baſchterſchtirnche ausgenumme. Awer wann e Mutter
e Braut im Haus hott, ſoll ſe norr nit mehr iwer die
Gaß gehn. Wann ich aweil Morgens am achte uff de
Mark ſchbring, un will mer ſchnell mein biſſl Sach
einkaafe, kumm ich gewiß Mittags am Zwelfe erſcht
widder heem. 's is nit vum Blatz zu kumme. Ganz
Heidlberg will mer gradliere. No, un wie weit als
es her is, mit ſo Gradulatione, weeß ma jo. Wie
manchi Fraa Baas drickt eem die Hand, winſcht eem
Glick un Seege zum glickliche Familieereigniß un denkt
dabei: D'r Deifl ſoll eich die Kerz halte, wann'd'r
Hochzig halt. — Un warum fiehrt ſo e Fraa Baas,
die eem ſo freindlich in's G'ſicht is, oft ſo bitterbeeſe
Gedanke im Schild? Warum? Sie hott vielleicht e
Dechterle daheem ſitze, die noch Hawer derre muß. —.
So'n beeſer Wunſch ſoll iwerigens 's greeſchte Unglick
ſein. Wann ma norr ſunſcht vum Blatz kämt, wann
eem ſo'n feierſchbeiender Drache uff'm Mark emool
angebabblt hott. Awer do werd zehn mool d'r Henk-
korb in de Aarm genumme un zehn mool widder ab-
g'ſchtellt. — No, wann werd dann eigendlich Ihr Ma-
riele gedraut, ſegt am Mondag die alt Erbſekattl zu
mer. Ich meegt mich gar ſo gern an ihrm Hochzig-
dag mit d'r Linſemaiern an's Rothhaus ſchtelle. Die
Hutzlbergern will 's Mariele aah im Brautſchtaat ſehe.
Die Hitzeblitzin loßt ſich's aah nit nemme, Nagglmaiern.
D'r Schtramblmaiern un d'r Zitroneliſſt muß ich's
aah noch ſage — un die Schnappsleene kummt uff alle

Fäll. Ihr Mariele ſoll ſehe, daß mer all unſer Freed
an ihrm Hochzigsdag ann'r hawe. Norr uff keen Frei-
dag, Nagglmaiern. Die Freidäg ſinn Unglicksdäg. So?
Sie lacht? ſegt ſe, hott ſe g'ſagt — awer ich ſag'r,
die Mariele hott ke vergniegti Schtund mehr, wann
ſe ſich uff'n Freidag kupplire loßt. Norr nit. — Un
dann wie ſiehchts dann mit'm Loſchie aus? Hawe ſe
ſchun eens, die junge Leitcher? Un wo dann, wann
ma frooge derf? Un wie ſiehchts dann mit de Hei-
rathsbabiere aus? Alles in Ordnung? Was? Noch
nit? No, deß wunnert mich grad nit. Siehch Se,
Nagglmaiern, es is jetzt ball dreißig Johr her, ſeit ich
mein Mann, de Nudlhannes geheirath hab, awer wann
ich an de Heirathsbabierkroom denk, den ich g'hatt
hab, is mer's noch wie heit. Die Jagd vergeß ich
mein Lebdag nit. Do hott ball deß, un hott ball ſell
Babierle g'fehlt. Do war ball d'r Naame uff'm Dode-
ſchein vun meim Großvatter, vum alte Derkemichl, nit
recht aus'm Kerchebuch rausg'ſchriewe, un ball war d'r
Naame uff'm Schterbſchein vun meim Mann ſeiner
Großmutter ſeelig, dun d'r Kweſchemaiern, nit ganz
recht g'ſchriewe. Ball haw ich g'ſagt kricht: Do muß e
Yforne J ſchtehn, un ball: Do muß e J for e A
ſein. Un do fehlt en Schtrich, un do fehlt en Punkt.
Un wie alles aus un fertig war, hott d'r Herr Parre
zu mer g'ſagt: Sehn Se, liebs Kind, deß Babier
hätte Se nit gebraucht un ſell Babier wär nit nee-
thig geweßt. Ich ſag'r Nagglmaiern, ſegt ſe, hott ſe
g'ſagt, die alt Erbſekattl — in Kroom un e Werrth-
ſchaft haw ich g'hatt, daß ich mein Lebdag nit mehr
heirathe meegt, wann mein Mann, d'r Nudlhannes,
vor wer ſchterwe dhät. Unſer Herrgott ſchenk'm'e
lang Leewe, daß ich nit mehr in die Verſuchung kumm.
Mein Mann hott iwerigens noch e'ganz g'ſundi Kuttl,
Nagglmaiern. Mein Mann drinkt noch uff een Sitz
die vier Johrzeite durchenanner, nämlich: Rothe, Weiße,
Alte un Neie! Awer deß is all noch nix. Sie kennt
doch mein Schwooger, Nagglmaiern, he? Kennt's n
nit, de Ruſſejakowl mit de Daxfieß? Ro, do loß Se
ſich emool verzähle, neilich — —
Weiter haw ich's nit mehr ausg'halte, Leitcher!
Heer Se emool, Erbſekattl, ſag ich, haw g'ſagt — Sie
kummt aus'm Hunnerſchte gleich in's Dauſendſchte.
Loß Se mich um Gottes Jeſſes heilige Wille jetzt doch
emool am Rock gehn! Do guck Se emool uff die Heilig-
geiſchtdhormuhr. 's is jo hol mich d'r Deifl iwer Ihr
Gebabbl ſchun halwer Zwelfe worre. Un noch ke Fleeſch
bei gemacht. Adies Barthie! — So is mer's am Mon-
dag mit meiner Brautſchaft uff'm Mark gange. Mein
Lebdag ſetz ich drum ke Verloowungsanzeig mehr in's
Blätti odder loß Karte rumſchicke. — Un dann ab-
g'ſehe vum Leitgebabbl — ich wollt aah aus annere
Grinde, daß die Hochzig ſchun vorbei wär. Norr ke
langi Bekanntſchaft. Die Kiſſerei un Kanebeerumhocke-
rei, die ich aweil alle Oowend mit anſehe muß, ſchteht
mer aah bis am Hals. B'hiet mich Gott for der
Moode aweil. Dann:
Vor d'r Hochzig dauſend Kiß,
Nooch de'r Hochzig dauſend Schmieß!

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen