Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (4) — 1871

DOI Kapitel:
Nr. 35 - Nr. 43 (3. Mai - 31. Mai)
DOI Seite / Zitierlink:
https://doi.org/10.11588/diglit.44617#0164

DWork-Logo
Überblick
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
Die Nagglmaiern.
Heit muß W
ich mer wid⸗ 2
der emool Luft
mache, Leit-
cher! 's drickt
mer ſchun lang
die Kehl zu.
Ohne langi
Einleitung
awer korz zur
Sach. Wo
kummts her,
daß ma heit-
zudag nitmehr
s Diüenſcht-
meedl vun d'r
Madamm un⸗-
nerſcheide
kann, wann ſe
mitnanner uff
de Mark gehn?
Deß is eBreis- T
froog, Leit-I
cher, die ich
mer zeitge-
mäß ſo be⸗ ů
antwort: Ich I——
bin gewiß ke Freindin vun unſere gegewärtige Dienſcht-
mamſelle, ich halt gewiß keener die Schtang, awer ge-
recht muß ma ſein! Ich froog alſo, Leitcher: Wer
is ſchuld an dem ganze Gebimmbl un Gebammbl, deß
die Freilein aweil hinne un vorne an ſich henke hawe?
Antwort: die Madam un Freile Dochter vum Haus
gehn miteme draurige Exempl vumme Beiſchbiel aus
d'r draurige Manſchettebabierfawerik voran. — Wer
is ſchuld, wann unſer Dienſchtmeedle butznärriſch
worre ſinn, als die Madam, die ſich dreimool 's Dags

anziehgt un nit mehr vum Schbiggl wegkummt, ſel-

wer! So was ſchteckt an! — Wer is ſchuld, daß
ſo e Freile aus d'r Kich aweil alle Mittag ihrn Aus ·
gang hawe will? — Widder Niemand annerſcht, als
die Madam, die ſelwer nit mehr daheem bleibt, un

heit der Freindin ihrn B'ſuch zu mache, un morge

ſeller Baas e Neiigkeit zu bringe hott! So was
erbt ſich aah uff e Kiche⸗ odder Schtuwejungfer. —
Wer is ſchuld, Leitcher, daß heitzudag ke Madamche
mehr en orndliche Fade Garn ſchbinne kann? Ant-
wort: Immer widder die Daam vum Haus ſelwer, die
jetzt uff die Meß geht, wann ſe e Schtickl „Hausge-
machtes“ braucht! Schbinne! Jo, 's leiht mer uff,
denkt ſo'e Madam. D'r Mann kann jo in de Hoſſe-
ſack ſchteige, wann die Meß hemder in d'r dritte Weſch
die Krenk kriche. Schbinne!
Johrhunnert! Sunſcht nix. Die Dochter am Klavier,
d'r Sohn an d'r Fleet, die Mutter am Grienetheekeſſi,
un d'r Vatter am Schreibpult mit'm Wechs lfiewer am
Hals, vun dem'em ke Dokter mehr helfe kann — deß

In unſerm uffgeklärte

is heitzudag d'r große Ton un die Lumperei vun Kon-
ſchtantinoppl! Uffkleerung! Bildung! Fortſchritt! Ja,
awer wie? — Sag ich neilich emool zu d'r Madam
Faulmaier, eeni vun d'r neie Faſſon: Gelle Se, Ihr
Sannche geht aus arweite? — Fahrt die mich awer
an, als wann ſe en Hund gebiſſe hätt! Fraa Nagglmaier,
Was glaawen Se dann, ſegt ſe, hott ſe g'ſagt — Deß
hawe mir nit neethig! Wie kumme Sie mer vor!
Glaawe Se dann, mir wäre Bettlleit? — No, no, Fraa
Faulmaier, ſag ich, ma redd mitnanner. Nemme Se's
nit iwl! Ich hab norr ſo gemeent. Es wär grad
die greeſcht Schand nit, wann Ihr Sannche e paar
hunnert Gulde uff d'r Schbarkaß ſchtehn hätt, die ſe
ſich ſelwer verdient, un die ſe emool, wann ſe hei-
rathe will, zu d'r Ausſchteier ſchieße kennt! Sehe Se,
Fraa Faulmaier, wann en Vatter, wie Ihr Mann zum
Beiſchbiel vumme Exempl, en Sack voll lewendiger Dech-
ter hott, vun denne eeni um die anner unner die Haub
will, do kratzt'r ſich hinner de Ohre, wann der Fall ein-
dritt, un muß een Hiboiheekche um's annere uff's Heisl
verſchreiwe loſſe, un wann die Dechter all verſorgt ſinn,
ſchteht'r dann endlich do im Alter, wie'n Baam im
Herbſcht, der ſein beſchte Frichtlcher Annere in de Schoos
hott falle loſſe, un oft noch bitte muß, wann d'r kalte
Winter kummt, daß'n e mitleidigi Schbidalhand mit
Schtroh warm halt! So hawe mer Exempl vun Bei-
ſchbieler, Fraa Faulmaier, ſag ich, haw ich g'ſagt, un
hab ſe ſchtehn loſſe. — Die Fraa Faulmaier hott mer
zwar dodruff e ſehr ſchbitzig Adies g'ſagt un e G'ſicht
g'ſchnitte, als hätt ſe Eſſig gedrunke, awer was ich
mer dodraus mach. — Eanner Madamche, mit der
ich kerzlich iwer den bollitiſche Schtandpunkt uff'm Mark

geredd, ſegt: Ja, wiſſen Se, Fraa Nagglmaier, mein

Hannche geht freilich aus arweite, ſie muß uns Alte
allerdings e biſſt unner die Aerm greife, awer wiſſen
Se — wiſſen Se — ich loſſ ſe norr ſo in d'r Fami-
lie, in d'r Verwandtſchaft rum kumme, daß d'r
Reſchbekt nit verlore geht! — No wißt'r aah, Leitcher,
was deß ſchtolze Madamche mit ihrm Dechterle Oowends
zu Nacht ißt: En ſcheele Kaffee, un vun dem druckene
Bißgewitt, vun dem d'r Leeb uff'm Mark zwee Kreizer
billiger als beim Bäcker is! — Jawohlche! Norr, daß
d'r Reſchbekt ke Loch kricht! Liewer d'r Maage! —
Un doderzu ſoll die alt Nagglmaiern ke Wort redde
derfe? Doderzu ſoll ſe, wie ma oft ſegt, ihr „unge-
weſche“ Maul halte? Geredd werd, gebabblt, bis
dortnaus. Die Wohrheit bleidt owwe, un d'r Schwindl
muß nunner, g'heert'm Deifl for e Neijohr. So bin ich!
Schwindl, Meckes, große Boſſe,
Decklhietcher, Schbitzehoſſe,
Schinnion, dick un kugg lrund,
Uffem Schoos en kleene Hund;
Muſikaliſch un beleeſe, ö
Sunndags iwer Land in Scheeſe,
Un am Werkdag in's Kunzert,
Un gelehrt drinn 's Maul uffg'ſchberrt;
à la page die Hoor abg'ſchnitte,
Decklcher un Theeviſitte,

Un e Kränzl neewebei —
Deß is die heitig Lumperei!

Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
 
Annotationen