Universitätsbibliothek HeidelbergUniversitätsbibliothek Heidelberg
Metadaten

Heidelberger Volksblatt (4) — 1871

DOI Kapitel:
Nr. 52 - Nr. 60 (1. Juli - 29. Juli)
DOI Seite / Zitierlink: 
https://doi.org/10.11588/diglit.44617#0236

DWork-Logo
Überblick
loading ...
Faksimile
0.5
1 cm
facsimile
Vollansicht
OCR-Volltext
Wann ma
aweil e Schees =
mit Gepäck an
die Eiſebahn
fahre ſieht,
juckts eem
orndlich in de
Knoche. Ma
meegt gleih
ſein Bindl
ſchniere un die
Badreis mit⸗—
mache. Awer
mir alte Kiche-
regiſchter kenm
ne nit aus d'r
Gewohnheit
kumme. Mir
henke an d'r
Haushaltung,

wie d'r Voggl
an d'r Lein.
ruth. Unſer⸗PV ùo
Mittageſſe nit ——..— —
Mittageſſe nit —
aus'm korze *
Unnerrock. 2 ...... ö
kummt, macht ſich orndlich e Gewiſſe draus, emool en
Reißgedanke zu kriche. Un for was? Narre ſinn mer.
ihr Weiwer! Narre ſinn mer. Mir ſolltes aah emool

* N.

Die Nagglmaiern.
0



mache, wie die junge Madame vun heitzudag, un ver-

zehn Dag, drei Woche unſer Männer bei de Kinner
daheem zawle loſſe. Die ſinn g'ſcheider, wie mir. Die
hocke ſich in die Bäder. Mir vun d'r alte Gard awer
hocke uns 's ganz Johr hinner de Heerd in d'r Kich,
un gewe Acht, daß die. Mehlſupp nit anbrennt.
was hawe mer davun? Die G'ſichter, die Laune vun
de Herrn d'r Schepfung, wann'n emool was iwers

Lewerle gekrawelt, wann'n emool die Leimpann um-

g'falle odder d'r Hammerſchtiel en Riß kricht hott. Redd
emool eeni vun eich zu ihrm Mann was vunnere Luft-
verännerung! Gefreſſe werd'r. Awer wie hott mer's

erſcht mein Herr Gemahl die Woch gemacht, wie ich

e kleeni Anſchbielung uff e Summertur gemacht! Deß
mißt'r heere. — Mein, Nagglmaier, ſag ich, haw ich
g'ſagt, Du werrſcht nix dagege hawe, wann ich mit
d'r Drachemaiern e kleeni Tur iwer Freiburg in's
Helledhal mach. So e Abwechslung kann mer aach
nix ſchade. Du weeſcht, wie ich mich ſchinn un bloog
5 ganz Johr. RNick emool raus mit zehn Luidor! —
E abſchlägigi Antwort hott'r mer dodruff zwar nit
gewe, awer groß angeguckt hott mer mich, un de Hut
hott'r uffg'ſetzt un is hinner ſich, als wollt ich'n beiße,
zu d'r Dhier naus. En komiſcher Mann, denk ich. —
E Schtund druff kummt d'r Dokter zu mer un fiehlt

mer de Puls. — Ei was zum Deihenker, Herr Dokter,‚

ſag ich, hato ich g'ſagt, was hawe Se dann mit mer-

Un.

ter loßt ſich awer nit err mache, kloppt mer ball uff
de Buckl, kloppt mer ball an die Schtern, un horcht,
un horcht, un guckt mich dabei an vun Kopp bis zu
Fuß, als wollt'r en neie Weltdheil an mer entdecke. =
Gleih druff kummt mein Herr Gemahl un bedracht mich
mit'ere außerordentlich bedenkliche Mien. — Herr Naggl-⸗
maier, fangt jetzt d'r Dokter an, den Gang hätte Se
mer ſchbare kenne. Ich kann an Ihrer Fraa nirx finne.
Fiewer hott ſe keens, ſunſcht redd ſe aah ganz verninf-
tig, korz, Ihrer Fraa fehlt nix. — Ja, ſegt mein
Mann, ſie hott awer doch vor'er Schtund noch vunnere
Badreis, vunnere Luftverännerung in's Helledhal fan-
daſirt! — No, ſegt d'r Dokter un lacht, wann's wei-
ter nix is, die Krankheit kann Ihr Fraa ohne Dokter
abmache. Fellmich Ihne. — Gleich druff ſchiebt ſich
mein Mann awer eewefalls, er geht ſchnell in ſein
Schtubb un rigglt hinner ſich die Dhier zu — un deß
war ſein Glick! Verriſſe hätt ich'n in dauſend Fetze,
wann ich'n gleih g'hatt hätt, dann jetzt is mer uff een-
mool e Licht uffgange. Alſo nit mehr ganz ſauwer
im Kopp hott mich mein Mann g'halte, weil ich'n
9froogt hab: ob'r nix dagege hätt, wann ich mit d'r
Drachemaiern drei Woche zu meiner Erholung in's Helle-
dhal gingt. Wann die „Alt“, die ſich ball dreißig Johr
im Glick d'r Eh ſchinut un bloogt, emool in e anneri
Luft will, die'r gut dhut, is ſe verrickt worre un muß
ma ſe vum Dokter unnerſuche loſſe. Scheene Erun-
genſchafte. Merkt's eich, ihr Weiwer aus d'r alte
Gard! Bedracht eich in d'r alte Nagglmaiern. Wie
mir, werd's noch mehr gehn. Jawohlche! Wann die
zwett Fraa, die Jung, die ſich die Herrn d'r Schepf-
ung im Fall d'r Noth oft noch unner zwanzig un drei-
bigjährige Meedle — daß Gott erbarm — rausſuche,

ſo was vunnere Luſtverännerung ſegt, find's d'r Herr

Gemahl ganz natierlich. In ſo e „Zwetti“, die im
Weißzeig liegt, deß die erſcht Fraa g'ſchbunne, gucke
die Herrn wie in en Schbiggl. Do is nix zu viel,
Je greeßer die. Herrner ſinn, die ſo'n; neivermählte
Ritterwittmann mit de Drauerweide im G'nick vun d'r
zwette Fraa uffg'ſetzt kricht, deſchto liewer is'm. Deß

kennt ma jo. Die erſcht Fraa, die „Alt“, werd, wann's

gut geht, alle vier Woche emool nuff uff de Kohlhof
Pfiehrt. Die Zwett herngege, die Jung, werd alle
Oowend in e anner Summerlokal kutſchirt un kricht s
Schäälche uff'm Arm vum Herr Gemahl im Mondſchein
nooch gedrage, daß'r die Nachtluft uff'm Heemweg nix
dhut. — Die Erſcht, die Alt, hott ſeiner Zeit ihr Kin-
ner ſelwer uffziehge miſſe, weil's hinne un vorne nit
gelangt hott. Verſchtanne? Die Zwett herngege, die
Jung, die im Butterhaffe bis am Hals ſitzt, den die
erſcht Fraa unner dauſend Entbehrunge un dauſend
Schweißdroppe uff d'r Schtern, ausgeloßt, kricht gleih
zwee Meed un e Schenkamm in's Haus, wann d r
erſchte Schbreßling aus zwetter Eh 's Licht d'r Welt
erblickt! — Deß is d'r Schiedunner! Deß is die ber-
kehrt Welt im ehliche Glick! Wer Ohre hott, der
heer's! Wer Aage hott, der ſeh's un richt ſich
danooch! Trau, ſchau, wem! So dreiwes die Herrn
d'r Schepfung. — Die Ausnahme ſinn zu zähle. Gut-
nabeditt, ihr Weiwer!

vor? Ich hab Ihne nit b'ſchtellt. — Mein Herr Dok-

Druck und Verlag von G. Geiſen dörfer.
 
Annotationen