290
D'r Nagglmaier.
Schtrohwittwer *
bin ich, Männer,
Schtrohwittwer! —
Seit acht Dag! Wer
deß G'fiehl kennt,
werd mein unaus-
leſchliche Dorſcht zu
wirdige wiſſe. Was
dhut ma nit, wann
ma nit weeß, wo
ma hin g'heert!
Wann d'r Mann ke
Fraa daheem hott,
kummt'r nit mehr
vun d'r Gaß. Sand
druff! — Alſo mein
Fraa hott den merk-
werdig g'ſcheide Ge-
danke kricht, mit
meim Neſchtgeweckl
zu'ere Baas an de
Bodeſee zu reiſe. E
Verännerung mißt
ſe hawe, ſegt ſe, hott
ſe g'ſagt — e Ver-
ännerung zu Waſ-
ſer, Land un Luft!
Sie dhät ſich 's —.— —
ganz Johr genug hier ärgere, ſie wollt aah emool wiſſe,
daß ſe uff d'r Welt wär, un ſo weiter. — In Gotts-—
name, ſag ich. Geh! Awer ſchtoß mer unnerwegs ke
Heilige um, ſunſcht kriſcht de Pälzer Bott an de Hals.
E *
—— —
Im Iwerige will ich vorher an die Baas in Iwerlinge
am Bodeſee telegrafire, daß ſe dich in Konſchtanz am
Bahnhof abhole kann, wann'd ankummſcht. — Ich ſchbring
alſo uff's Telegrafebiro hier, un geb 4 Uhr 10 Minute
Mittags e Debeſch nooch Iwerlinge uff, worin ich d'r
Bas anzeig, daß mei Fraa im Kopp hätt, am ſelwe
Dag Nachts am halwer Zwelfe hier abzureiſe. Sie
wißt alſo jetzt ſchun, wann ſe de annere Morge am
Konſchtanzer Bahnhof zu ſein hätt, un mein Fraa mit
Neſchtgewecktl in Empfang zu nemme. — Deß Ding is
gut. Mein Fraa reist ab, kummt in Konſchtanz an,
ſieht awer ke Iwerlinger Bas hinne, un ke Iwerlinger
Baas vorne am Bahnhof. — In Gottsname denkt ſe,
ich werr aah alleen nooch Iwerlinge kumme. Richtig!
Mein Fraa mit Kleenigkeit kummt glicklich in Iwerlinge
an, un gleichzeitig mit'r — mei Depeſch, die
ich ſchun Mittags am 4 Uhr 10 Minute hier uffgewe.
Ob mer alſo hier Mittags am 4 Uhr 10 Minute e De-
beſch uffgibt, odder Nachts am halwer Zwelfe ſelwer-
abreist un die Neiigkeit mitnimmt, ſcheint ziemlich Ko-
rianner zu ſein! — So is mer's gange, ſchreibt mer
heit mei Fraa. Scheen wo Ordnung is. Kinftig kannſcht.
dein Geld for die badiſch Telegrafie ſchbare. O—
Iwerigens abg'ſehe vun d'r badiſche Schnelltele-
grafie — bei meiner Fraa ihrer Reisgelegenheit haw
mer ſchrerbt.
d'r Schoppe, Dun der Ei worre.
E
mein Fraa an meim Kleederſchank rumfuſchle. U
eenmool ſeh ich, wie ſe mein Hutſchachtl lanshut —
No, zum Deihenker, ſag ich, was dhutſch dann mit mei-
ner Hutſchachtl! Du verwechslt'ſcht glaaw ich im. hei-
lige Eifer mein neii Hutſchachtl mit deiner alte Hauwe-
ſchachtl? — Halt dein Maul, ſegt ſe. Babbl nit ſo
dumm. Leeg dich in ke ungeleegte Eier. Ich weeß,
was ich will. — Gleich druff geht ſe dann an's Nacht;
diſchl, nimmt en unausſchbrechliche zärtliche Gegeſchtand
vun Borzlaan raus un ſchtellt'n in mein Hutſchachtl.
Soodele, jegt ſe, deß brauch ich for's Kind. Scheener
tennt die G'ſchicht gar nit donein kläappe. Der Hut-
ſchachtl fiehchts jetzt ke Menſch an, was ſe bedeit. Norr
braktiſch. Weiter hat es keinen Zweck. — Un mit der
unausſchbrechliche Bekweemlichkeit in d'r Hutſchachtl is
mein Fraa aah glicklich am Bodeſee ankumme, wie ſe
ſchreibt. Es wär nix verbroche dran. Iwerigens
ſollt ich'r ball ſchreiwe, was es Neies hier gewe hätt.
Un wie mir's gingt! Wie ich die Haushaltung mit
de arme Kinner ohne ſie ſiehre dhät? Ob ich jetzt wißt,
was e Fraa wär! Ich hätt's jo doch manchmool nit
geglaabt, was e Fraa nit for alles zu ſorge hätt. Un
ich ſollt 10 uff detz un un ſell Acht gewe, un mich
hauptſaäclich oowends bei Zeit in s Bett leege, deß
wärne Hauptſach for en Mann, der ke Fraa hätt! Bei
Zeit vun d'r Gaß weg! Un dann ſollt ich's Haus im-
mer gut ſchließe un mich for Dieb un Reiwer in Acht
nemme, dann ich wär jedenfalls unerſetzlich, wann ich'r
g'ſchtohle dhät werre. — Ob die letſcht Bemerkung
Ernſcht war, weeß ich nit, Männer! — No, korzi Luft-
verännerung —ich haw'r bereits en lange Brief
geſchriewe un haw'r hauptſächlich 's Maul mit unſere
Heideberger magere Neiigkeite g'ſchtoppt. Per Exempl
haw ich'r g'ſchriewe: B'ſonders Neies geebt's zwar grad
nit, awer jo viel kennt ich'r doch mittheile, daß unſer
Heidlberger Sänger am Sunndag all ausg'floge wäre.
Die een G'ſellſchaft wär in's Bammedhal g'falle, un
göttlich un zwar ſteingßtterlich mit Bier à 4 Kreizer
Die anner Barthie
herngege wär vun d'r Eiſebahn dis Nachts ,¾ 12 Uhr
bei 3- odder 4⸗Kreizerbier in Kerche ſitze geloßt worre.
Die erſcht Barthie hätt awer gedenkt: hawe mer am
Samsdag en Batze for's Bier bezahlt, dez nir weni-
ger wie ganz ſauwer war, kann ma heit uff de Sunn-
dag in Bammedhal aah emool en Batze ſor'n Schoppe
Gutes gewe. Die zwett Barthie herngege hätt ge-
gedenkt: keine Roſe ohne Kerchemer Dorne! — Dann
haw ich meiner Fraa briehwarm geſchriwe: daß am
Sunndag e paar junge Schbringinsfeld auseme Werrths-
haus g'ſchmiſſe worre ſinn, ohne zu wiſſe, warum? Sie
hawe nämlich nit begreife kenne, daß ſo was nochun.
nerme neie deitſche Kaiſer vorkumme kann un ſich
uff die bekannt noowl Ritterlichkeit, verloßt., die am
deitſche Kaiſerngame henkt. Um in d'r Sach kloor zu
werre, ob hier ke Mißverſchtändniß herrſcht, hawe ſe am
annere Dag noch emool em Heidlberger deitſche Kaiſer
en B'ſuch abg'ſchtatt, ſinn awer ſo ſchnell wie meeglich
noochemool nausg'ſchmiſſs worre,. — Bleibt weg, ihr
ich widder emool g'ſehe, wie braktiſch die Weiwer, wann junge deitſche Kämpfer, ſag ich, haw ich g'ſagt, d'r
ſe in d'r Noth ſinn. Vor d'r Abreis ſeh ich nämlich
G'ſcheidſcht gibt noch. — So viel for heit, Fraa. Adie!
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.
D'r Nagglmaier.
Schtrohwittwer *
bin ich, Männer,
Schtrohwittwer! —
Seit acht Dag! Wer
deß G'fiehl kennt,
werd mein unaus-
leſchliche Dorſcht zu
wirdige wiſſe. Was
dhut ma nit, wann
ma nit weeß, wo
ma hin g'heert!
Wann d'r Mann ke
Fraa daheem hott,
kummt'r nit mehr
vun d'r Gaß. Sand
druff! — Alſo mein
Fraa hott den merk-
werdig g'ſcheide Ge-
danke kricht, mit
meim Neſchtgeweckl
zu'ere Baas an de
Bodeſee zu reiſe. E
Verännerung mißt
ſe hawe, ſegt ſe, hott
ſe g'ſagt — e Ver-
ännerung zu Waſ-
ſer, Land un Luft!
Sie dhät ſich 's —.— —
ganz Johr genug hier ärgere, ſie wollt aah emool wiſſe,
daß ſe uff d'r Welt wär, un ſo weiter. — In Gotts-—
name, ſag ich. Geh! Awer ſchtoß mer unnerwegs ke
Heilige um, ſunſcht kriſcht de Pälzer Bott an de Hals.
E *
—— —
Im Iwerige will ich vorher an die Baas in Iwerlinge
am Bodeſee telegrafire, daß ſe dich in Konſchtanz am
Bahnhof abhole kann, wann'd ankummſcht. — Ich ſchbring
alſo uff's Telegrafebiro hier, un geb 4 Uhr 10 Minute
Mittags e Debeſch nooch Iwerlinge uff, worin ich d'r
Bas anzeig, daß mei Fraa im Kopp hätt, am ſelwe
Dag Nachts am halwer Zwelfe hier abzureiſe. Sie
wißt alſo jetzt ſchun, wann ſe de annere Morge am
Konſchtanzer Bahnhof zu ſein hätt, un mein Fraa mit
Neſchtgewecktl in Empfang zu nemme. — Deß Ding is
gut. Mein Fraa reist ab, kummt in Konſchtanz an,
ſieht awer ke Iwerlinger Bas hinne, un ke Iwerlinger
Baas vorne am Bahnhof. — In Gottsname denkt ſe,
ich werr aah alleen nooch Iwerlinge kumme. Richtig!
Mein Fraa mit Kleenigkeit kummt glicklich in Iwerlinge
an, un gleichzeitig mit'r — mei Depeſch, die
ich ſchun Mittags am 4 Uhr 10 Minute hier uffgewe.
Ob mer alſo hier Mittags am 4 Uhr 10 Minute e De-
beſch uffgibt, odder Nachts am halwer Zwelfe ſelwer-
abreist un die Neiigkeit mitnimmt, ſcheint ziemlich Ko-
rianner zu ſein! — So is mer's gange, ſchreibt mer
heit mei Fraa. Scheen wo Ordnung is. Kinftig kannſcht.
dein Geld for die badiſch Telegrafie ſchbare. O—
Iwerigens abg'ſehe vun d'r badiſche Schnelltele-
grafie — bei meiner Fraa ihrer Reisgelegenheit haw
mer ſchrerbt.
d'r Schoppe, Dun der Ei worre.
E
mein Fraa an meim Kleederſchank rumfuſchle. U
eenmool ſeh ich, wie ſe mein Hutſchachtl lanshut —
No, zum Deihenker, ſag ich, was dhutſch dann mit mei-
ner Hutſchachtl! Du verwechslt'ſcht glaaw ich im. hei-
lige Eifer mein neii Hutſchachtl mit deiner alte Hauwe-
ſchachtl? — Halt dein Maul, ſegt ſe. Babbl nit ſo
dumm. Leeg dich in ke ungeleegte Eier. Ich weeß,
was ich will. — Gleich druff geht ſe dann an's Nacht;
diſchl, nimmt en unausſchbrechliche zärtliche Gegeſchtand
vun Borzlaan raus un ſchtellt'n in mein Hutſchachtl.
Soodele, jegt ſe, deß brauch ich for's Kind. Scheener
tennt die G'ſchicht gar nit donein kläappe. Der Hut-
ſchachtl fiehchts jetzt ke Menſch an, was ſe bedeit. Norr
braktiſch. Weiter hat es keinen Zweck. — Un mit der
unausſchbrechliche Bekweemlichkeit in d'r Hutſchachtl is
mein Fraa aah glicklich am Bodeſee ankumme, wie ſe
ſchreibt. Es wär nix verbroche dran. Iwerigens
ſollt ich'r ball ſchreiwe, was es Neies hier gewe hätt.
Un wie mir's gingt! Wie ich die Haushaltung mit
de arme Kinner ohne ſie ſiehre dhät? Ob ich jetzt wißt,
was e Fraa wär! Ich hätt's jo doch manchmool nit
geglaabt, was e Fraa nit for alles zu ſorge hätt. Un
ich ſollt 10 uff detz un un ſell Acht gewe, un mich
hauptſaäclich oowends bei Zeit in s Bett leege, deß
wärne Hauptſach for en Mann, der ke Fraa hätt! Bei
Zeit vun d'r Gaß weg! Un dann ſollt ich's Haus im-
mer gut ſchließe un mich for Dieb un Reiwer in Acht
nemme, dann ich wär jedenfalls unerſetzlich, wann ich'r
g'ſchtohle dhät werre. — Ob die letſcht Bemerkung
Ernſcht war, weeß ich nit, Männer! — No, korzi Luft-
verännerung —ich haw'r bereits en lange Brief
geſchriewe un haw'r hauptſächlich 's Maul mit unſere
Heideberger magere Neiigkeite g'ſchtoppt. Per Exempl
haw ich'r g'ſchriewe: B'ſonders Neies geebt's zwar grad
nit, awer jo viel kennt ich'r doch mittheile, daß unſer
Heidlberger Sänger am Sunndag all ausg'floge wäre.
Die een G'ſellſchaft wär in's Bammedhal g'falle, un
göttlich un zwar ſteingßtterlich mit Bier à 4 Kreizer
Die anner Barthie
herngege wär vun d'r Eiſebahn dis Nachts ,¾ 12 Uhr
bei 3- odder 4⸗Kreizerbier in Kerche ſitze geloßt worre.
Die erſcht Barthie hätt awer gedenkt: hawe mer am
Samsdag en Batze for's Bier bezahlt, dez nir weni-
ger wie ganz ſauwer war, kann ma heit uff de Sunn-
dag in Bammedhal aah emool en Batze ſor'n Schoppe
Gutes gewe. Die zwett Barthie herngege hätt ge-
gedenkt: keine Roſe ohne Kerchemer Dorne! — Dann
haw ich meiner Fraa briehwarm geſchriwe: daß am
Sunndag e paar junge Schbringinsfeld auseme Werrths-
haus g'ſchmiſſe worre ſinn, ohne zu wiſſe, warum? Sie
hawe nämlich nit begreife kenne, daß ſo was nochun.
nerme neie deitſche Kaiſer vorkumme kann un ſich
uff die bekannt noowl Ritterlichkeit, verloßt., die am
deitſche Kaiſerngame henkt. Um in d'r Sach kloor zu
werre, ob hier ke Mißverſchtändniß herrſcht, hawe ſe am
annere Dag noch emool em Heidlberger deitſche Kaiſer
en B'ſuch abg'ſchtatt, ſinn awer ſo ſchnell wie meeglich
noochemool nausg'ſchmiſſs worre,. — Bleibt weg, ihr
ich widder emool g'ſehe, wie braktiſch die Weiwer, wann junge deitſche Kämpfer, ſag ich, haw ich g'ſagt, d'r
ſe in d'r Noth ſinn. Vor d'r Abreis ſeh ich nämlich
G'ſcheidſcht gibt noch. — So viel for heit, Fraa. Adie!
Druck und Verlag von G. Geiſendörfer.